Το μακροβιότερο εργαστηριακό πείραμα στον κόσμο: Αυτοί που το ξεκίνησαν έχουν πεθάνει

Με τραγικό τρόπο, τόσο ο Parnell όσο και ο Mainstone έφυγαν από τον κόσμο χωρίς να δουν το αποκορύφωμα των κόπων τους, αφήνοντας πίσω τους μια κληρονομιά που ξεπερνά τα θνητά όρια.

Στις αίθουσες του Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, φωλιασμένο μέσα στα όρια του τμήματος φυσικής του, βρίσκεται μια αξιοσημείωτη απόδειξη της επιστημονικής περιέργειας και υπομονής: το μακροβιότερο εργαστηριακό πείραμα στον κόσμο. Το πείραμα αυτό, που ξεκίνησε το 1927 από τον πρώτο καθηγητή φυσικής του πανεπιστημίου, τον Thomas Parnell, έχει γοητεύσει γενιές και γενιές με τον αργό, μαγευτικό χορό της ιξώδους πίσσας.

Η πίσσα, το υπόλειμμα από την απόσταξη πίσσας άνθρακα, χρησιμεύει ως ο απίθανος πρωταγωνιστής σε αυτό το διαρκή έπος της επιστημονικής έρευνας. Το όραμα του Parnell ήταν απλό αλλά και βαθύ: να καταδείξει τις αξιοσημείωτες ιδιότητες των εξαιρετικά ιξωδών υλικών μέσω ενός απτού πειράματος σε πραγματικό χρόνο. Δεν γνώριζε ότι το εγχείρημά του θα ξεπερνούσε τις γενιές, ξεπερνώντας ακόμη και τους θεματοφύλακές του.

Η εγκατάσταση ήταν κομψά απλή. Ο Parnell έριξε λιωμένη πίσσα σε ένα σφραγισμένο γυάλινο χωνί και την άφησε να κατασταλάξει επί τρία χρόνια, διαμορφώνοντας τη μορφή του δοχείου. Το 1930, το πείραμα ξεκίνησε καθώς ο Parnell έκοψε το στέλεχος του χωνιού, ξεκινώντας την αργή, μεθοδική κάθοδο του παχύρρευστου υγρού. Και έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι που θα εκτεινόταν σε δεκαετίες, αψηφώντας το πέρασμα του χρόνου με κάθε επίπονη σταγόνα.

Με την πάροδο των χρόνων, θεματοφύλακες ήρθαν και έφυγαν, ο καθένας κληρονομώντας την επίσημη ευθύνη της επίβλεψης αυτού του εξαιρετικού πειράματος. Ο καθηγητής John Mainstone ακολούθησε τα βήματα του Parnell, για να δώσει τη σκυτάλη στον καθηγητή Andrew White, τον σημερινό θεματοφύλακα του πειράματος. Με τραγικό τρόπο, τόσο ο Parnell όσο και ο Mainstone έφυγαν από τον κόσμο χωρίς να δουν το αποκορύφωμα των κόπων τους, αφήνοντας πίσω τους μια κληρονομιά που ξεπερνά τα θνητά όρια.

Ο ρυθμός του πειράματος αποτελεί απόδειξη της μακροζωίας του, με κάθε σταγόνα να πέφτει με παγωμένο ρυθμό. Ωστόσο, παρά τη νωχελική εξέλιξή του, το πείραμα κρύβει μέσα του μια πληθώρα επιστημονικών γνώσεων. Μέσω σχολαστικής παρατήρησης και ανάλυσης, οι ερευνητές έχουν συλλέξει πολύτιμα δεδομένα σχετικά με το ιξώδες της πίσσας, αμφισβητώντας προκαταλήψεις και ανοίγοντας νέους δρόμους έρευνας.

Πρόσφατες εξελίξεις, όπως η εγκατάσταση μιας κάμερας για συνεχή παρακολούθηση, δίνουν την ελπίδα ότι η επόμενη πτώση μπορεί να παρατηρηθεί σε πραγματικό χρόνο, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Η τελευταία καταγεγραμμένη πτώση, που καταγράφηκε το 2014, αποτελεί μια οδυνηρή υπενθύμιση της διαρκούς σημασίας του πειράματος σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο επιστημονικό τοπίο.