Της Σοφίας Βούλτεψη
Δεν γνωρίζουμε αν κατά την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στις Ηνωμένες Πολιτείες συνέβη αυτό που ο ίδιος υποστήριξε, ότι δηλαδή «αποδαιμονοποιήθηκε» ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική του πρόταση – αν κρίνουμε από την λακωνική ανακοίνωση του ΔΝΤ, μάλλον το αντίθετο συνέβη.
Το βέβαιο είναι ότι μέσω του κ. Τσίπρα καταβλήθηκε προσπάθεια να αποδαιμονοποιηθεί το ΔΝΤ – ου μην αλλά και οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Αν η προσπάθεια πέτυχε, θα το δείξουν οι «ατίθασες συνιστώσες»…
Πάντως, η βοήθεια που προσφέρθηκε στο ΔΝΤ υπήρξε άνευ προηγουμένου.
Το καημένο (το ΔΝΤ), δεν φταίει σε τίποτε – άλλο αν το πρόγραμμα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα υπήρξε αποκλειστικής του ευθύνης.
Το καημένο (το ΔΝΤ) έχει δίκιο όταν λέει πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και απαιτείται νέο κούρεμα – άλλο τώρα που κάθε κούρεμα συνεπάγεται ακόμη πιο σκληρά μέτρα, διότι ουδείς σου αφαιρεί χρέος χωρίς να σου προσθέσει νέες υποχρεώσεις, τέτοια γενναιοδωρία απλά δεν υπάρχει.
Βέβαια, ο κ. Τσίπρας μας είπε πως στην Μέκκα του καπιταλισμού πήγε ως… αντικαπιταλιστής – αλλά τι να κάνει, «μέχρι να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό πρέπει να βρούμε διαύλους επικοινωνίας».
Τώρα τι δουλειά έχει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ με την δική μας ΑΟΖ, αυτό είναι άλλου παππά (του… κ. Κουράκη, μάλλον) ευαγγέλιο.
Άγνωστο για ποιο λόγο ο κ. Τσίπρας προχώρησε σε «ουσιαστική συζήτηση» για την ΑΟΖ μας και γιατί χρειάστηκε, όπως μας είπε, να επαναλάβει στις συζητήσεις του στο αμερικανικό υπουργείο των Εξωτερικών, πως η ΑΟΖ είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας μας.
Χρειαζόμαστε κάποιου είδους άδεια;
Με τις ΗΠΑ θα διαπραγματευτούμε για την οριοθέτησή της;
Με τις ΗΠΑ έχουμε σύνορα;
Περίεργα πράγματα, αν σκεφθούμε πως προεκλογικά ο κ. Τσίπρας όταν αναφερόταν στο θέμα, πρόσθετε πάντα ένα «αν» - αν δηλαδή υπάρχουν πετρέλαια.
Και πραγματικά περίεργο που αισθάνθηκε άνετα στην κοιλιά του κήτους – ΔΝΤ - αν και γενικά του άρεσε πολύ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα βρήκε όλα άψογα, ανακάλυψε την «κοινωνική δικαιοσύνη» (στη Μέκκα του καπιταλισμού, βεβαίως, βεβαίως) και επομένως γιατί να μην κατηγορήσει την Ευρώπη, τη νομισματική της ένωση και τις ευρωπαϊκές πολιτικές που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία, οπότε και την αμερικανική – άλλο που έπρεπε να δηλώσει πως «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα».
Δηλαδή, το ΔΝΤ που είναι όργανο του αμερικανικού υπουργείου των Οικονομικών επιβάλλει στην Ευρώπη τις πολιτικές εξαιτίας των οποίων κινδυνεύει η αμερικανική οικονομία, αλλά αυτή που φταίει είναι η Ευρώπη – η οποία αν φταίει για κάτι είναι επειδή έφερε το ΔΝΤ να της κάνει κουμάντο.
Κατά τα λοιπά, ο κ. Τσίπρας, σε ρόλο ψυχιάτρου, αποφάνθηκε ότι οι ΗΠΑ απέφυγαν την κατάθλιψη και πως τελικά η κρίση του 2008, με την επιδημία των απολύσεων και των λουκέτων (ακόμη και ιστορικών τραπεζών και εφημερίδων της χώρας) δεν άφησε πίσω της κανένα σημάδι.
Άσε που αποτελεί σκέτη κινδυνολογία να υποστηρίζει κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχίσει την δανειακή σύμβαση!
Φυσικά, δεν έλειψε και η δυσφήμηση.
Όπως είπε, «το χρεοκοπημένο κράτος μας δανείζεται χρήματα από την Ευρώπη και το ΔΝΤ εκ μέρους των τραπεζών, αλλά αυτά τα κεφάλαια εξαφανίζονται στις μαύρες τρύπες των τραπεζών» - οπότε ελπίζουμε να μην κάνετε την ηλιθιότητα να συνεχίσετε να μας δανείζετε!
Τα ίδια έκανε και στο Βερολίνο, όταν μιλώντας στο Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ είπε πως «τα χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων πήγαν στις τσέπες των τραπεζιτών της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ελλάδας», πως το χρέος είναι μη βιώσιμο και εκτός ελέγχου και πως η Ελλάδα μετεωρίζεται ανάμεσα στη διαφθορά και στη φτώχεια - οπότε γιατί να συνεχίζουν να μας δανείζουν οι Γερμανοί; -
Άλλωστε, το μνημόνιο είναι νεκρό, αλλά η δανειακή σύμβαση θα γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης.
Πώς τώρα μια δανειακή σύμβαση που απορρέει από το μνημόνιο θα γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης χωρίς να καταργηθεί και αυτή… άβυσσος η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ.
Και τελικά για ποιον λόγο άραγε να θέλει ένας αρχηγός αριστερού κόμματος να αποδαιμονοποιήσει το ΔΝΤ;
Ενός οργανισμού που σταθερά, με όλες του τις εκθέσεις, ζητούσε αυτά που ο κ. Τσίπρας λέει ότι το Ταμείο δεν ζήτησε ποτέ;
Με την έκθεση του Μαΐου του 2009, το ΔΝΤ ζητούσε λήψη άμεσων μέτρων: Μείωση εξαιρέσεων – φοροαπαλλαγών, αύξηση φόρων κατανάλωσης (τσιγάρα, καύσιμα, ποτά), φορολόγηση ελευθέρων επαγγελματιών, αναβολή μείωσης συντελεστών για επιχειρήσεις – φυσικά πρόσωπα, συνέχιση παγώματος μισθών – συντάξεων στο Δημόσιο, περιορισμοί αυξήσεων στον ιδιωτικό τομέα, επέκταση μερικής απασχόλησης, μαχαίρι στις δαπάνες για συντάξεις, αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ που πρέπει να γίνουν κερδοφόρες σε 5 χρόνια και να μειώσουν προσωπικό, μεταρρυθμίσεις που μειώνουν τα «υψηλά» περιθώρια κέρδους και το «υψηλό» κόστος εργασίας, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων.
Με την έκθεση του Αυγούστου του 2009 ζητούσε κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, πάγωμα μισθών, αύξηση φόρων – ιδίως του ΦΠΑ και των φόρων στα ακίνητα – και απελευθέρωση απολύσεων.
Στη Σύνοδο του Δεκεμβρίου 2010 επέβαλε στους 27 να αποφασίσουν πως σε περίπτωση χρεοκοπίας μιας χώρας πρώτο θα πάρει πίσω τα λεφτά του το Ταμείο, μετά οι δανειστές – ευρωπαϊκά κράτη και τελευταίοι οι ιδιώτες.
Με την τριμηνιαία έκθεσή του για τη χώρα μας, τον Δεκέμβριο του 2010, το ΔΝΤ ζητούσε μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, καθώς, όπως υποστήριζε, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα είναι δυσανάλογα υψηλοί σε σχέση με το παραγόμενο προϊόν, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε στον πάτο της ανταγωνιστικότητας.
Για τον λόγο αυτό, ανέφερε η έκθεση, οι μισθοί πρέπει να ευθυγραμμιστούν περισσότερο με την παραγωγικότητα. «Μεσοπρόθεσμα, οι μισθολογικές εξελίξεις στην Ελλάδα θα διέπονται από βελτιώσεις της παραγωγικότητας», ξεκαθαριζόταν.
Ζητούσε επίσης νέα μέτρα και αλλαγές, νέες αυξήσεις ΦΠΑ, νέες περικοπές σε επιδόματα, αύξηση ωρών απασχόλησης, ενώ ειδικά για τις περικοπές στα οικογενειακά επιδόματα, το ΔΝΤ ζητούσε να πάψει η καταβολή τους στις οικογένειες τεσσάρων ατόμων με εισόδημα πάνω από το όριο της φτώχειας (ήγουν 14.484 ευρώ το χρόνο).
Σε άλλη έκθεσή του (Νοεμβρίου 2010) το ΔΝΤ αποφαινόταν κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, ξεκαθαρίζοντας πως ακόμη και ένα κούρεμα της τάξης του 50% στα ελληνικά ομόλογα δεν θα αντιμετώπιζε την κρίση χρέους στην Ελλάδα – μετά, όπως μάθαμε, άλλαξε γνώμη και συμφωνεί με τον κ. Τσίπρα στα απανωτά κουρέματα.
Τον Μάιο του 2010, μιλώντας στο Euronews, ο τότε επικεφαλής του Ταμείου Στρος-καν ήταν σαφής:
«Κόψτε μισθούς και στον ιδιωτικό τομέα. Μπορεί η μείωση των μισθών να είναι ένα πολύ επώδυνο μέτρο, πλην όμως είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει η Ελλάδα να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της και να πουλά τα προϊόντα της στο εξωτερικό».
Όταν προκλήθηκε σάλος, εμφανίστηκε η διευθύντρια εξωτερικών σχέσεων του Ταμείου Κ. Ατκινσον για να μας… καθησυχάσει: «Συμφωνούμε με την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει ανάγκη να επιβληθούν περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα», είπε, καθώς το ΔΝΤ είχε αποφασίσει να παίξει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι.
Τον Ιούλιο του 2010, ο Στρος-Καν επανήλθε με συνέντευξη στους Financial Times, κάνοντας λόγο για πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και ζητώντας έμμεσα μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα.
Με την έκθεση του Ιανουαρίου 2011 ζητούσε περαιτέρω περικοπή μισθών και συντάξεων στον δημόσιο τομέα.
Με την έκθεση του Δεκεμβρίου 2011 ζητούσε νέες αλλαγές στα εργασιακά και ειδικότερα την κατάργηση των κατώτερων μισθών των συλλογικών συμβάσεων ή και την κατάργηση και των ίδιων των συλλογικών συμβάσεων ως θεσμών.
Με την έκθεση του Μαρτίου 2012, το ΔΝΤ σημείωνε ότι η μείωση του εργατικού κόστους κατά 9,5% βελτίωσε την ανταγωνιστικότητα, ενώ αναφερόταν σε «σύνθετες, άνισες κοινωνικές παροχές» για τις οποίες ζητούσε «πλήρη επανεξέταση».
Κατόπιν όλων αυτών έχει κανείς αμφιβολία πως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα αποτελεί εφαρμογή της στρατηγικής του ΔΝΤ;
Προφανώς όχι – αλλά κάποιος να το πει στον κ. Τσίπρα και τους επιτελείς του που… ανακάλυψαν οψίμως την Αμερική.
Αν η προσπάθεια πέτυχε, θα το δείξουν οι «ατίθασες συνιστώσες»…
Πάντως, η βοήθεια που προσφέρθηκε στο ΔΝΤ υπήρξε άνευ προηγουμένου.
Το καημένο (το ΔΝΤ), δεν φταίει σε τίποτε – άλλο αν το πρόγραμμα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα υπήρξε αποκλειστικής του ευθύνης.
Το καημένο (το ΔΝΤ) έχει δίκιο όταν λέει πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και απαιτείται νέο κούρεμα – άλλο τώρα που κάθε κούρεμα συνεπάγεται ακόμη πιο σκληρά μέτρα, διότι ουδείς σου αφαιρεί χρέος χωρίς να σου προσθέσει νέες υποχρεώσεις, τέτοια γενναιοδωρία απλά δεν υπάρχει.
Βέβαια, ο κ. Τσίπρας μας είπε πως στην Μέκκα του καπιταλισμού πήγε ως… αντικαπιταλιστής – αλλά τι να κάνει, «μέχρι να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό πρέπει να βρούμε διαύλους επικοινωνίας».
Τώρα τι δουλειά έχει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ με την δική μας ΑΟΖ, αυτό είναι άλλου παππά (του… κ. Κουράκη, μάλλον) ευαγγέλιο.
Άγνωστο για ποιο λόγο ο κ. Τσίπρας προχώρησε σε «ουσιαστική συζήτηση» για την ΑΟΖ μας και γιατί χρειάστηκε, όπως μας είπε, να επαναλάβει στις συζητήσεις του στο αμερικανικό υπουργείο των Εξωτερικών, πως η ΑΟΖ είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας μας.
Χρειαζόμαστε κάποιου είδους άδεια;
Με τις ΗΠΑ θα διαπραγματευτούμε για την οριοθέτησή της;
Με τις ΗΠΑ έχουμε σύνορα;
Περίεργα πράγματα, αν σκεφθούμε πως προεκλογικά ο κ. Τσίπρας όταν αναφερόταν στο θέμα, πρόσθετε πάντα ένα «αν» - αν δηλαδή υπάρχουν πετρέλαια.
Και πραγματικά περίεργο που αισθάνθηκε άνετα στην κοιλιά του κήτους – ΔΝΤ - αν και γενικά του άρεσε πολύ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα βρήκε όλα άψογα, ανακάλυψε την «κοινωνική δικαιοσύνη» (στη Μέκκα του καπιταλισμού, βεβαίως, βεβαίως) και επομένως γιατί να μην κατηγορήσει την Ευρώπη, τη νομισματική της ένωση και τις ευρωπαϊκές πολιτικές που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία, οπότε και την αμερικανική – άλλο που έπρεπε να δηλώσει πως «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα».
Δηλαδή, το ΔΝΤ που είναι όργανο του αμερικανικού υπουργείου των Οικονομικών επιβάλλει στην Ευρώπη τις πολιτικές εξαιτίας των οποίων κινδυνεύει η αμερικανική οικονομία, αλλά αυτή που φταίει είναι η Ευρώπη – η οποία αν φταίει για κάτι είναι επειδή έφερε το ΔΝΤ να της κάνει κουμάντο.
Κατά τα λοιπά, ο κ. Τσίπρας, σε ρόλο ψυχιάτρου, αποφάνθηκε ότι οι ΗΠΑ απέφυγαν την κατάθλιψη και πως τελικά η κρίση του 2008, με την επιδημία των απολύσεων και των λουκέτων (ακόμη και ιστορικών τραπεζών και εφημερίδων της χώρας) δεν άφησε πίσω της κανένα σημάδι.
Άσε που αποτελεί σκέτη κινδυνολογία να υποστηρίζει κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχίσει την δανειακή σύμβαση!
Φυσικά, δεν έλειψε και η δυσφήμηση.
Όπως είπε, «το χρεοκοπημένο κράτος μας δανείζεται χρήματα από την Ευρώπη και το ΔΝΤ εκ μέρους των τραπεζών, αλλά αυτά τα κεφάλαια εξαφανίζονται στις μαύρες τρύπες των τραπεζών» - οπότε ελπίζουμε να μην κάνετε την ηλιθιότητα να συνεχίσετε να μας δανείζετε!
Τα ίδια έκανε και στο Βερολίνο, όταν μιλώντας στο Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ είπε πως «τα χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων πήγαν στις τσέπες των τραπεζιτών της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ελλάδας», πως το χρέος είναι μη βιώσιμο και εκτός ελέγχου και πως η Ελλάδα μετεωρίζεται ανάμεσα στη διαφθορά και στη φτώχεια - οπότε γιατί να συνεχίζουν να μας δανείζουν οι Γερμανοί; -
Άλλωστε, το μνημόνιο είναι νεκρό, αλλά η δανειακή σύμβαση θα γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης.
Πώς τώρα μια δανειακή σύμβαση που απορρέει από το μνημόνιο θα γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης χωρίς να καταργηθεί και αυτή… άβυσσος η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ.
Και τελικά για ποιον λόγο άραγε να θέλει ένας αρχηγός αριστερού κόμματος να αποδαιμονοποιήσει το ΔΝΤ;
Ενός οργανισμού που σταθερά, με όλες του τις εκθέσεις, ζητούσε αυτά που ο κ. Τσίπρας λέει ότι το Ταμείο δεν ζήτησε ποτέ;
Με την έκθεση του Μαΐου του 2009, το ΔΝΤ ζητούσε λήψη άμεσων μέτρων: Μείωση εξαιρέσεων – φοροαπαλλαγών, αύξηση φόρων κατανάλωσης (τσιγάρα, καύσιμα, ποτά), φορολόγηση ελευθέρων επαγγελματιών, αναβολή μείωσης συντελεστών για επιχειρήσεις – φυσικά πρόσωπα, συνέχιση παγώματος μισθών – συντάξεων στο Δημόσιο, περιορισμοί αυξήσεων στον ιδιωτικό τομέα, επέκταση μερικής απασχόλησης, μαχαίρι στις δαπάνες για συντάξεις, αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ που πρέπει να γίνουν κερδοφόρες σε 5 χρόνια και να μειώσουν προσωπικό, μεταρρυθμίσεις που μειώνουν τα «υψηλά» περιθώρια κέρδους και το «υψηλό» κόστος εργασίας, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων.
Με την έκθεση του Αυγούστου του 2009 ζητούσε κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, πάγωμα μισθών, αύξηση φόρων – ιδίως του ΦΠΑ και των φόρων στα ακίνητα – και απελευθέρωση απολύσεων.
Στη Σύνοδο του Δεκεμβρίου 2010 επέβαλε στους 27 να αποφασίσουν πως σε περίπτωση χρεοκοπίας μιας χώρας πρώτο θα πάρει πίσω τα λεφτά του το Ταμείο, μετά οι δανειστές – ευρωπαϊκά κράτη και τελευταίοι οι ιδιώτες.
Με την τριμηνιαία έκθεσή του για τη χώρα μας, τον Δεκέμβριο του 2010, το ΔΝΤ ζητούσε μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, καθώς, όπως υποστήριζε, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα είναι δυσανάλογα υψηλοί σε σχέση με το παραγόμενο προϊόν, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε στον πάτο της ανταγωνιστικότητας.
Για τον λόγο αυτό, ανέφερε η έκθεση, οι μισθοί πρέπει να ευθυγραμμιστούν περισσότερο με την παραγωγικότητα. «Μεσοπρόθεσμα, οι μισθολογικές εξελίξεις στην Ελλάδα θα διέπονται από βελτιώσεις της παραγωγικότητας», ξεκαθαριζόταν.
Ζητούσε επίσης νέα μέτρα και αλλαγές, νέες αυξήσεις ΦΠΑ, νέες περικοπές σε επιδόματα, αύξηση ωρών απασχόλησης, ενώ ειδικά για τις περικοπές στα οικογενειακά επιδόματα, το ΔΝΤ ζητούσε να πάψει η καταβολή τους στις οικογένειες τεσσάρων ατόμων με εισόδημα πάνω από το όριο της φτώχειας (ήγουν 14.484 ευρώ το χρόνο).
Σε άλλη έκθεσή του (Νοεμβρίου 2010) το ΔΝΤ αποφαινόταν κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, ξεκαθαρίζοντας πως ακόμη και ένα κούρεμα της τάξης του 50% στα ελληνικά ομόλογα δεν θα αντιμετώπιζε την κρίση χρέους στην Ελλάδα – μετά, όπως μάθαμε, άλλαξε γνώμη και συμφωνεί με τον κ. Τσίπρα στα απανωτά κουρέματα.
Τον Μάιο του 2010, μιλώντας στο Euronews, ο τότε επικεφαλής του Ταμείου Στρος-καν ήταν σαφής:
«Κόψτε μισθούς και στον ιδιωτικό τομέα. Μπορεί η μείωση των μισθών να είναι ένα πολύ επώδυνο μέτρο, πλην όμως είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει η Ελλάδα να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της και να πουλά τα προϊόντα της στο εξωτερικό».
Όταν προκλήθηκε σάλος, εμφανίστηκε η διευθύντρια εξωτερικών σχέσεων του Ταμείου Κ. Ατκινσον για να μας… καθησυχάσει: «Συμφωνούμε με την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει ανάγκη να επιβληθούν περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα», είπε, καθώς το ΔΝΤ είχε αποφασίσει να παίξει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι.
Τον Ιούλιο του 2010, ο Στρος-Καν επανήλθε με συνέντευξη στους Financial Times, κάνοντας λόγο για πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και ζητώντας έμμεσα μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα.
Με την έκθεση του Ιανουαρίου 2011 ζητούσε περαιτέρω περικοπή μισθών και συντάξεων στον δημόσιο τομέα.
Με την έκθεση του Δεκεμβρίου 2011 ζητούσε νέες αλλαγές στα εργασιακά και ειδικότερα την κατάργηση των κατώτερων μισθών των συλλογικών συμβάσεων ή και την κατάργηση και των ίδιων των συλλογικών συμβάσεων ως θεσμών.
Με την έκθεση του Μαρτίου 2012, το ΔΝΤ σημείωνε ότι η μείωση του εργατικού κόστους κατά 9,5% βελτίωσε την ανταγωνιστικότητα, ενώ αναφερόταν σε «σύνθετες, άνισες κοινωνικές παροχές» για τις οποίες ζητούσε «πλήρη επανεξέταση».
Κατόπιν όλων αυτών έχει κανείς αμφιβολία πως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα αποτελεί εφαρμογή της στρατηγικής του ΔΝΤ;
Προφανώς όχι – αλλά κάποιος να το πει στον κ. Τσίπρα και τους επιτελείς του που… ανακάλυψαν οψίμως την Αμερική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ