Ο γίγαντας των 2,72 μ. - Η ιστορία του ψηλότερου ανθρώπου που έζησε ποτέ

Στις 22 Φεβρουαρίου 1918, η Άντι Γουάντλοου από το Άλτον του Ιλινόις έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι που ζύγιζε κάτι λιγότερο από τέσσερα κιλά.

Η Άντι μαζί με τον ευτυχισμένο μπαμπά, Χάρολντ, ονόμασαν το αγοράκι τους Ρόμπερτ. Τότε δεν γνώριζαν ότι το παιδί τους θα μείνει στη ιστορία ως ο ψηλότερος άνθρωπος που έχει ζήσει ποτέ σε αυτόν τον κόσμο.

Ο μικρός Ρόμπερτ άρχισε να μεγαλώνει όπως όλα τα άλλα μωράκια της ηλικίας του. Ωστόσο σύντομα φάνηκε πως ήταν διαφορετικός. Στους έξι μόλις μήνες της ζωής του ζύγιζε ήδη 14 κιλά, τα διπλάσια από ένα μέσο παιδί της ηλικίας του. Στα πρώτα του γενέθλια ζύγιζε περίπου 20 κιλά και είχε ξεπεράσει το ένα μέτρο ύψος (1,07μ.).

Όταν έγινε πέντε χρονών ήταν πια σχεδόν 1,69 μ. και φορούσε ρούχα που προορίζονταν για εφήβους. Στα όγδοα γενέθλιά του είχε ξεπεράσει σε ύψος τον πατέρα του, ο οποίος ήταν 1.80μ, αλλά και τους περισσότερους ενήλικους άντρες.



Όταν ο Ρόμπερτ τελείωσε το σχολείο είχε φτάσει τα 2,54 μ. και ακόμα δεν είχε σταματήσει να ψηλώνει. Εξάλλου δεν θα σταματούσε στιγμή να ψηλώνει μέχρι και το θάνατό του μόλις στα 22 του χρόνια.

Στα 12 του, ο Ρόμπερτ διαγνώστηκε τελικά με υπερτροφία της υπόφυσης, μια πάθηση που προκαλεί μια ταχύτατη και εκτεταμένη ανάπτυξη εξαιτίας των αφύσικα υψηλών επιπέδων των ορμονών της ανάπτυξης που υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα.

Αν ο Ρόμπερτ είχε γεννηθεί σήμερα, πιθανότατα δεν θα είχε γίνει τόσο ψηλός καθώς υπάρχουν πλέον εγχειρίσεις και θεραπείες που θα μπορούσαν να επιβραδύνουν αυτήν την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη. Ωστόσο εκείνη την εποχή οι χειρούργοι δεν τολμούσαν να εγχειρίσουν τον Ρόμπερτ καθώς δεν ήταν σίγουροι ότι θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Έτσι, ο Ρόμπερτ συνέχισε να μεγαλώνει ασταμάτητα παίρνοντας σχεδόν 10 εκατ. ύψος τον χρόνο κατά μέσο όρο.

Προσπαθώντας να ζήσει μια «φυσιολογική» ζωή

Οι γονείς του Ρόμπερτ προσπαθούσαν να κάνουν τη ζωή του όσο πιο φυσιολογική γινόταν. Ως ο μεγαλύτερος από πέντε αδέρφια (όλα τα αδέρφια του είχαν κανονικό ύψος και βάρος) έπαιζε μαζί τους και να συμμετείχε σε όσες δραστηριότητες έκαναν κι αυτά.

Τα σχολεία στα οποία φοίτησε κατασκεύαζαν ειδικά θρανία γι’ αυτόν προσθέτοντας ξύλινα επίπεδα στο τραπέζι ώστε να μην σκύβει. Ωστόσο, στο γυμνάσιο τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα γι’ αυτόν καθώς σε κάθε μάθημα έπρεπε να μετακινείται σε άλλη τάξη και δεν μπορούσε να έχει πάντα το δικό του θρανίο (Στα Γυμνάσια των ΗΠΑ κάθε καθηγητής έχει τη δική του σταθερή αίθουσα και μετακινούνται τα παιδιά).



Ο Ρόμπερτ έκανε συλλογή γραμματοσήμων, ενώ ήταν ερασιτέχνης φωτογράφος. Στην εφηβεία του συμμετείχε στην Ομάδα Προσκόπων της περιοχής και ήταν φυσικά ο ψηλότερος πρόσκοπος που έχει υπάρξει ποτέ.

Όπως είχε πει ο ίδιος σε μια σπάνια ραδιοφωνική του συνέντευξη από το 1937 από πολύ μικρός έπαιζε μπάσκετ και φυσικά ήταν ο καλύτερος σκόρερ. Στα 11 του ήταν ήδη 2,11μ. και όπως λέει του ήταν πολύ εύκολο να στέκεται κοντά στην μπασκέτα και να βάζει καλάθια, όταν του έδιναν τη μπάλα. Ωστόσο παραδέχεται ότι δεν ήταν τόσο εύστοχος αν προσπαθούσε να σουτάρει από μακριά.

Όταν τελείωσε το σχολείο εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Shurtleff College και ονειρευόταν ότι θα γίνει δικηγόρος. Επίσης εγγράφηκε στην αδερφότητα DeMolay και έγινε Ελευθερομασόνος.

Αν και ήταν σχετικά υγιής στην παιδική του ηλικία, σύντομα άρχισε να αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα. Εξαιτίας του μεγάλου του ύψους, δεν ένιωθε ιδιαίτερα τα πόδια του. Αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει ότι είχε κάποιο τραύμα ή μόλυνση στα πόδια του εκτός αν το έβλεπε.



Σταδιακά χρειάστηκε μεταλλικά στηρίγματα στα πόδια του και ένα μπαστούνι, για να μπορεί να περπατά. Πάντως, δεν έκατσε ποτέ σε καροτσάκι παρόλο που αυτό πιθανότατα θα τον βοηθούσε πολύ καθώς ήθελε να περπατά μόνος του.

Ο Ρόμπερτ δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος και έτσι το 1936 σε ηλικία 18 ετών τράβηξε το ενδιαφέρον των Ringling Brothers, ενός περιοδεύοντος τσίρκου. Οι Ρίνγκλινγκς σκέφτηκαν αμέσως ότι ο Ρόμπερτ θα ήταν μια εξαιρετική προσθήκη στο σόου τους καθώς ήδη σε αυτό υπήρχαν μερικοί από τους πιο κοντούς ανθρώπους του κόσμου και μαζί θα έκαναν μια ξεχωριστή ομάδα. Ο Ρόμπερτ δέχθηκε να συμμετέχει στις παραστάσεις τους και φυσικά είχε τεράστια επιτυχία. Ωστόσο, έθεσε ως όρο ότι θα φορά τα δικά του καθημερινά ρούχα και όχι τις φαντασμαγορικές στολές που του πρότεινε το τσίρκο. Σύντομα έγινε μια μικρή διασημότητα και ένας ήρωας για την πόλη του, το Άλτον.



Ο Ρόμπερτ έγινε επίσης και ο «πρέσβης» της εταιρίας παπουτσιών Peters Shoe Company, η οποία ειδικευόταν στην κατασκευή παπουτσιών σε μεγάλα νούμερα. Μέσω της εταιρίας επισκέφτηκε 800 πόλεις σε 41 διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ και έγινε το πρόσωπο της εταιρίας κερδίζοντας παράλληλα και δωρεάν ζευγάρια παπούτσια ειδικά κατασκευασμένα γι’ αυτόν. Ο Ρόμπερτ φορούσε παπούτσια 37AA, το οποίο αντιστοιχεί στο ευρωπαϊκό νούμερο 75! Τα παπούτσια ήταν αρκετά ακριβά για να κατασκευαστούν (κόστιζαν 100 δολάρια το ζευγάρι) και το γεγονός ότι πλέον μπορούσε να τα έχει δωρεάν ήταν μια μεγάλη οικονομική ανακούφιση.

Ειδική κατασκευή έπρεπε φυσικά να είναι και τα ρούχα του. Στα 19 του με ύψος 2,60μ. χρειαζόταν περίπου 9 μέτρα ύφασμα για να του φτιάξουν ένα ρούχο.

Ωστόσο και τα ταξίδια του Ρόμπερτ δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ο πατέρας του χρειάστηκε να αναπροσαρμόσει το αυτοκίνητο της οικογένειας βγάζοντας το μπροστά κάθισμα του συνοδηγού. Ο Ρομπερτ καθόταν στο πίσω κάθισμα, αλλά μπορούσε να απλώνει μέχρι ένα βαθμό τα πόδια του.

Ένας ευγενικός γίγαντας

Όταν ο Ρόμπερτ δεν ταξίδευε με την εταιρία παπουτσιών ή δεν βρισκόταν στην περιοδεία του τσίρκου, ήθελε να ζει μια σχετικά ήσυχη οικογενειακή ζωή στην αγαπημένη του πόλη Άλτον. Οι φίλοι του και η οικογένειά του τον θυμούνταν ως έναν πολύ ευγενικό άνθρωπο ήπιων τόνων και γι’ αυτό του είχαν δώσει το προσωνύμιο «ευγενικός γίγαντας». Του άρεσε ιδιαίτερα να παίζει κιθάρα ή να τραβά φωτογραφίες μέχρι που πια αυτά δεν χωρούσαν στα χέρια του που συνεχώς μεγάλωναν.

Αν και η ζωή ως ο πιο ψηλός όλων έμοιαζε αρχικά εντυπωσιακή, σύντομα έγινε και πολύ δύσκολη. Τα σπίτια, οι δημόσιοι χώροι ακόμα και τα καθημερινά αντικείμενα δεν είχαν φτιαχτεί για έναν άνθρωπο στο μέγεθός του και συχνά έπρεπε να γίνουν προσαρμογές και παραχωρήσεις ώστε να μπορεί να πραγματοποιήσει ακόμα και τις πιο απλές δουλειές.

Το τέλος

Για να περπατά έπρεπε να φορά συνεχώς μεταλλικά σίδερα στα πόδια του, ώστε να μπορεί να στέκεται όρθιος. Αυτό όμως έπαιξε τελικά μεγάλο ρόλο στο τραγικό του τέλος. Ο Ρόμπερτ λόγω του μεγέθους του δεν είχε αίσθηση στα πόδια του και έτσι δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι ένα από αυτά τα σίδερα είχε κοπεί και τραυμάτιζε συνεχώς τον αστράγαλό του.

Το 1940 και ενώ πραγματοποιούσε μια εμφάνιση σε ένα φεστιβάλ στο Μίσιγκαν, δεν κατάλαβε ότι στο πόδι του είχε σχηματιστεί μια πληγή. Η πληγή μεγάλωσε τόσο πολύ που τελικά μολύνθηκε και ο Ρόμπερτ ανέβασε υψηλό πυρετό. Όταν οι γιατροί κατάλαβαν τι συνέβαινε του έκαναν αμέσως μια επείγουσα εγχείριση και μετάγγιση αίματος.

Ωστόσο, δεν μπόρεσαν να του σώσουν τη ζωή. Όπως φαίνεται το τεράστιο ύψος του είχε εξασθενήσει το ανοσοποιητικό του σύστημα, το οποίο δεν μπόρεσε να καταπολεμήσει την μόλυνση. Σύμφωνα με την ιστορία τα τελευταία του λόγια ήταν: «Οι γιατροί μου είπαν ότι δεν θα προλάβω να γυρίσω σπίτι για την γιορτή», αναφερόμενος στο πάρτι που θα έκαναν για την «χρυσή» επέτειο των 50 ετών γάμου των παππούδων του.

Ο Ρόμπερτ Γουάντλοου έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουλίου 1940 σε ηλικία μόλις 22 ετών. Λίγες εβδομάδες πριν οι γιατροί είχαν μετρήσει το ύψος του για τελευταία φορά και είχαν διαπιστώσει ότι είχε φτάσει τα 2 μέτρα 72 εκατ., ενώ ζύγιζε 199 κιλά.

Το φέρετρο στο οποίο τοποθετήθηκε είχε μάκρος 3 μέτρα, ενώ ζύγιζε 453 κιλά με τον Ρόμπερτ μέσα. Χρειάστηκαν 18 άτομα για να το σηκώσουν, ώστε να τον οδηγήσουν στην τελευταία του κατοικία στην γενέτειρά του.

Το εντυπωσιακό του ύψος αλλά και η ευγένεια του χαρακτήρα του έκαναν τους συμπατριώτες του στο Άλτον να τον τιμήσουν. Από το 1985 στο πανεπιστήμιο Οδοντιατρικής που βρίσκεται στο Άλτον στέκεται ένα χάλκινο άγαλμα του Ρόμπερτ σε πραγματικές διαστάσεις, ενώ στο Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης του Άλτον μπορεί κανείς να δει φωτογραφίες του Ρόμπερτ, ένα ζευγάρι από τα τεράστια παπούτσια του, το θρανίο που είχε στην τρίτη δημοτικού, την ειδική στολή της αποφοίτησής του καθώς και το τεράστιο μασονικό δαχτυλίδι του.

Εξάλλου, ο Ρόμπερτ κατέχει και το ρεκόρ μεγαλύτερου χεριού στην ιστορία (μετρημένο από τον καρπό ως την άκρη του μεσαίου δακτύλου) που έφτανε τα 32 εκατ. Αγάλματα του Ρόμπερτ υπάρχουν και σε άλλα σημεία των ΗΠΑ, όπως στο Μουσείο των Ρεκόρ Γκίνες.



Ωστόσο πολύ λίγα αντικείμενα του Ρόμπερτ υπάρχουν σήμερα. Η μητέρα του κατέστρεψε όλα τα υπάρχοντά του, όπως ρούχα και παπούτσια, ώστε να αποτρέψει οποιονδήποτε ήθελε να επωφεληθεί χρηματικά στο μέλλον από την πάθηση του γιου της.

Αυτό που μένει πίσω όμως είναι η μοναδική του ιστορία που δίνει έμπνευση μέχρι και σήμερα καθώς και το αξεπέραστο ρεκόρ του: ο Ρόμπερτ μέχρι και σήμερα είναι ο ψηλότερος άνθρωπος που έζησε ποτέ.




Πηγή: janus.gr