"Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ"

Άρθρο του Χάρη Τσιόκα

Οι εκλογές του Μαΐου και πολύ περισσότερο του Ιουνίου με την ασφάλεια της διπλής επιβεβαίωσης διαμόρφωσαν ευδιάκριτα δυο στρατηγικές για την έξοδο από την κρίση και εκ των πραγμάτων δυο ερμηνείες για την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.

· Η μια πραγματικότητα είναι αυτή που βιώνουν οι πολίτες, που σχετίζεται με την πραγματική οικονομία, το μοντέλο ανάπτυξης, την ανεργία, την κατασπατάληση φόρων, την περιθωριοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων, την απαξίωση των δημόσιων αγαθών της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ανταπόδοσης κτλ.

· Η άλλη πραγματικότητα είναι αυτή που περιορίζει τις αιτίες παθογενειών της κρίσης στη συκοφάντηση του δημοσίου τομέα, στην συρρίκνωση της εργασίας και των μισθών, στην εκποίηση αντί της εξυγίανσης και αξιοποίησης του δημοσίου πλούτου. Είναι αυτή δηλαδή που μετατρέπει την κρίση χρέους και δανεισμού σε ευκαιρία για την διαμόρφωση πλαισίου απελευθέρωσης μεριδίων αγοράς υπέρ των ολίγων κτλ.

Στην πράξη η μια στρατηγική – ίσως με ατέλειες – έχει στόχο την ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου με πλαίσιο την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας με διεύρυνση της παραγωγικής βάσης και δίκαιη συμμέτοχη των κινδύνων, επιπτώσεων και ευκαιριών στον παραγόμενο πλούτο.

Η άλλη στρατηγική – πιο ευδιάκριτη – μέσα από κινδυνολογία τον φόβο και την ανασφάλεια θεωρεί ότι η έξοδος από την κρίση έχει ως αυτοσκοπό την δημοσιονομική εξυγίανση με πολιτική λιτότητας νεοφιλελευθερισμού, αποθέωση του παρασιτισμού των αγορών, των πιστωτών, των τραπεζιτών, και των κερδοσκόπων που επιχειρούν να μετατρέψουν τη κρίση σε ευκαιρία ευνοϊκής τακτοποίησης χαρτοφυλακίων.

Αυτοί είναι οι νέοι κοινωνικοί συσχετισμοί που αποτυπώθηκαν πολιτικά στις κάλπες. Πίσω από την κατάρρευση του δικομματισμού φαίνεται να καταγράφεται ένας νέου τύπου κοινωνικός διπολισμός που ακουμπά στις δυο «στρατηγικές» και τις ερμηνείες που περιέγραψα.

Είναι φανερό πλέον ότι η έξοδος από την κρίση για την ελληνική κοινωνία, όπως καταγράφηκε στις πρόσφατες εκλογές, δεν είναι μια τεχνοκρατική υπόθεση αλλά μια βαθύτατα πολιτική επιλογή. Η νέα διαπραγμάτευση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα έχει ζητηθεί με βάση το αποτέλεσμα των εκλογών να γίνει πολιτικά. Είναι γνωστό ότι σε τέτοιες διαπραγματεύσεις υπάρχουν εκατέρωθεν υποχωρήσεις.

Η εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου, τέλος, κατέγραψε ότι το λεγόμενο Κέντρο δεν έχει να πει κάτι σημαντικό για την έξοδο από την κρίση. Γι’ αυτό και οι πολιτικές προτάσεις του βρήκαν μικρή ως ελαχίστη απήχηση. Το πρόβλημα λοιπόν έχει μεταφερθεί στο λεγόμενο προοδευτικό κεντροαριστερό χώρο:

Οι σοσιαλιστές ή θα πρέπει να εκφράσουν μια νέα κοινωνική συμμαχία με τις δυνάμεις της εργασίας, της παράγωγης, της δημιουργίας, της μόρφωσης και του πολιτισμού για την σύγχρονη Ελλάδα και την πραγματική οικονομία με ανάπτυξη και δικαιοσύνη ή θα τεμαχίζονται στον πολυκερματισμό μιας Αριστεράς που θα διεκδικείται σαν τον …. Όμηρο!