Είναι ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης, η πολιτική βιογραφία του οποίου κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, από τον ερευνητή ιστορικό Ανδρέα Αντωνόπουλο.
Ο συγγραφέας, βάσει πηγών, εξιστορεί σε 413 σελίδες την πορεία του ανδρός, ο οποίος γεννήθηκε το 1829 στην Τρίπολη -καταγωγή από οικογένεια αγωνιστών του Μεσολογγίου- και πέθανε το 1879 στην Αθήνα. Ξεχώρισε ως ένας από τους ηγέτες της αντιδυναστικής «Χρυσής Νεολαίας», με ριζοσπαστικές αντιλήψεις για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, η οποία προσπαθούσε να συγκροτήσει στοιχειώδες κράτος μετά τον αγώνα για την ανεξαρτησία.
Πολιτικός της μετεπαναστατικής γενιάς, με πίστη στον θεσμό της βασιλείας, αλλά εντός των ορίων του Συντάγματος, με όραμα όχι την άκαιρη ρήξη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά την οικονομική, κοινωνική, στρατιωτική και πολιτιστική κατίσχυση στην περιοχή των Βαλκανίων, θωρώντας ως πρώτιστο κίνδυνο το δόγμα του πανσλαβισμού, αποστασιοποιημένος από τη λογική της συνεργασίας με τις χριστιανικές εθνότητες.
Υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της έξωσης του Όθωνα, βαθιά κοινοβουλευτικός, έχοντας ευγλωττία εντυπωσιακή, πολέμιος των παλαιοκομματικών μεθόδων της εποχής, θιασώτης του οικονομικού φιλελευθερισμού. Υπηρέτησε το δημόσιο συμφέρον ως υπουργός και πρωθυπουργός, αλλά αποχώρησε από την πολιτική ζωή όταν ένα πολυπληθές συλλαλητήριο, που καταδίκαζε την ουδετερότητα της οικουμενικής κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική, κατέληξε σε λιθοβολισμό των σπιτιών όλων των πολιτικών ηγετών που την απάρτιζαν, μεταξύ των οποίων και του Δεληγιώργη, ο οποίος διέφυγε τον κίνδυνο καταφεύγοντας στην οικία Ρώσου ιερέα.
«Η κοινωνία δυστυχώς έδειξεν αδιαφορίαν, ήτις αποδεικνύει αυτήν αναξίαν αυτοδιοικήσεως», κατήγγειλε ο ευρωπαϊστής πολιτικός, σε μια πυρακτωμένη από την Μεγάλη Ιδέα μικρή Ελλάδα, που μαστιζόταν από τη ληστεία -της οποίας ήταν σφοδρός πολέμιος.
Όπως σημειώνει ο συγγραφέας στο τελευταίο κεφάλαιο των συμπερασμάτων:
«Η οργανική ένταξη της εξωτερικής πολιτικής του στην ακολουθία της μεσογειακής πολιτικής της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, αποτελούσε για τον ίδιο μονόδρομο, χωρίς, πάντως, αυτό να συνεπάγεται απεμπόληση, ούτε στο ελάχιστο, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Η Ελλάς -έλεγε- δεν δύναται να εύρη θέσιν εις την Ευρώπην, αν δεν αντιποιηθεί το συνήγορον της Ανατολής».
Ταυτόχρονα και προς εξυπηρέτηση της ίδιας ακριβώς στόχευσης –συνεχίζει ο συγγραφέας- η χώρα θα έπρεπε, ρεαλιστικά και πέρα από συναισθηματισμούς, να ανοίξει διαύλους μονιμότερης επικοινωνίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία».
Πρόκειται για ένα έργο εξαντλητικής τεκμηρίωσης, καθώς παρατίθενται στο τέλος πρωτοδημοσιευόμενες πηγές από το αρχείο της οικογένειας Δεληγιώργη, από το αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών και από πλειάδα σχετικών βιβλίων, μελετών, ερευνών, εφημερίδων της εποχής, πρακτικών Βουλής και Φύλων Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, ενώ σε όλες σχεδόν τις σελίδες του βιβλίου υπάρχουν υποσέλιδες σημειώσεις με παραπομπές σε πρωτογενείς πηγές και παραστατικά αποσπάσματα ομιλιών, αγορεύσεων και άρθρων εφημερίδων, καθιστώντας τη βιογραφία αυτή ένα πρότυπο πολυμελέτημα.
Ο συγγραφέας Ανδρέας Αθανασίου Αντωνόπουλος γεννήθηκε στον Βύρωνα Αττικής. Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών απ όπου έλαβε το μεταπτυχιακό και διδακτορικό του δίπλωμα, ενώ το 2009 ολοκλήρωσε τη μεταδιδακτορική του έρευνα σχετικά με την Ελλάδα του 19ου αιώνα. Έχει συγγράψει τα βιβλία «Οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το Ανατολικό Ζήτημα 1866-1881», «Η μαρτυρία του Νεολόγου της Κωνσταντινούπολης» και «Ο Ιωάννης Βαλασόπουλος ως πολιτικός και ιατρός». Είναι επιστημονικός συνεργάτης στο Ιστορικό Αρχείο του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή: real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ