Πώς το να πετάς ανθρώπους έξω από τα παράθυρα άλλαξε την ιστορία (βίντεο)

Στην ευρωπαϊκή ιστορία, ιδίως στην Πράγα, η πρακτική αναδείχθηκε σε ισχυρή μορφή δημόσιας τιμωρίας και πολιτικής διαφωνίας.

Η πράξη της ρίψης κάποιου από ένα παράθυρο μπορεί να μοιάζει με μια παράξενη και αρχαϊκή μορφή διαμαρτυρίας, αλλά καθ' όλη τη διάρκεια της ευρωπαϊκής ιστορίας χρησιμοποιήθηκε συχνότερα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς για την επίτευξη σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών στόχων. Αυτή η βίαιη πράξη, γνωστή ως defenestration, άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία, διαμορφώνοντας γεγονότα και οδηγώντας ακόμη και έμμεσα σε πόλεμο σε περισσότερες από μία περιπτώσεις.

Ο όρος «defenestration» προέρχεται από τη λατινική λέξη «fenestra», που σημαίνει «παράθυρο», και το πρόθεμα «de», που υποδηλώνει «από». Αν και η χρήση του έχει εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, σήμερα αναφέρεται συνήθως στην απομάκρυνση κάποιου από την εξουσία ή μια κυβερνητική θέση. Ωστόσο, η ίδια η πράξη έχει μια μακρά και ενδιαφέρουσα ιστορία, κρυμμένη πίσω από τη φαινομενικά ασαφή φύση της.

Παρόλο που η έννοια απέκτησε εξέχουσα σημασία στην Πράγα του 17ου αιώνα, οι ρίζες της εκτείνονται πολύ πιο πίσω. Μία από τις πρώτες καταγεγραμμένες περιπτώσεις χρονολογείται από τον 9ο αιώνα π.Χ., που απαθανατίστηκε στη βιβλική αφήγηση για τον θάνατο της βασίλισσας Ιεζάβελ. Σύμφωνα με την εβραϊκή Βίβλο, πετάχτηκε από ένα παράθυρο με εντολή του Ιέχου, ενός διοικητή που θεωρούσε ότι οι πράξεις της άξιζαν θεϊκής τιμωρίας.

Στην ευρωπαϊκή ιστορία, ιδίως στην Πράγα, η πρακτική αναδείχθηκε σε ισχυρή μορφή δημόσιας τιμωρίας και πολιτικής διαφωνίας. Ένα αξιοσημείωτο περιστατικό συνέβη το 1483, όταν οι Χουσίτες, αισθανόμενοι ότι απειλούνταν από την καθολική κυριαρχία, ανέτρεψαν τις δημοτικές κυβερνήσεις και κατέφυγαν στο να πετούν αξιωματούχους από τα παράθυρα.

Η κληρονομιά της πρακτικής εκτείνεται πέρα από τη μεσαιωνική εποχή, με τα σύγχρονα περιστατικά να αφήνουν διαρκή μυστήρια και ίντριγκες. Ο θάνατος του υπουργού Εξωτερικών της Τσεχοσλοβακίας Γιαν Μάσαρικ το 1948, ο οποίος αρχικά θεωρήθηκε αυτοκτονία, πυροδότησε εικασίες για κομμουνιστική ανάμειξη και πιθανή εκπαραθύρωση.

Η επιλογή των παραθύρων ως μέσων βίας δεν ήταν αυθαίρετη. Στην πρώιμη νεότερη περίοδο, τα παράθυρα είχαν συμβολική σημασία ως χώροι πολιτικής τελετής και αυτοπαρουσίασης.

Η πολύπλοκη ιστορία της μεθόδου αποτελεί απόδειξη των ακραίων μέτρων που θα έκαναν οι άνθρωποι για να ακουστεί η φωνή τους και να γίνει αισθητή η δύναμή τους. Είτε εκτελείται από εξαγριωμένους όχλους είτε από τους ίδιους τους μονάρχες, αναδεικνύει τις εγγενείς εντάσεις εντός των κοινωνιών και τα όρια στα οποία φτάνουν τα άτομα για να επιβάλουν τις ατζέντες τους.