Ο απίστευτος λόγος που οι δικαστές σπάνε το στυλό τους όταν καταδικάζουν τον κατηγορούμενο σε θανατική ποινή

Η πρακτική αυτή μπορεί να εντοπιστεί από τις αρχές του 16ου έως τα μέσα του 18ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Μογγόλων στην Ινδία.

Στις δικαστικές αίθουσες σε όλο τον κόσμο, μια ιδιότυπη παράδοση διατηρείται εδώ και αιώνες: το σπάσιμο της πένας από τους δικαστές μετά την εκφώνηση μιας θανατικής καταδίκης. Ενώ το τελετουργικό αυτό μπορεί να φαίνεται αινιγματικό σε πολλούς, η προέλευση και ο συμβολισμός του προσφέρουν μια ματιά στο σύνθετο μωσαϊκό της νομικής παράδοσης και της πολιτιστικής σημασίας.

Η πρακτική αυτή μπορεί να εντοπιστεί από τις αρχές του 16ου έως τα μέσα του 18ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Μογγόλων στην Ινδία. Ήταν ο αυτοκράτορας των Μογγόλων που πρώτος ξεκίνησε αυτή τη συμβολική χειρονομία, η οποία αργότερα βρήκε το δρόμο της στα έθιμα των Βρετανών δικαστών στην αποικιοκρατική Ινδία και διατηρήθηκε ακόμη και μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Γιατί όμως οι δικαστές σπάνε τα στυλό τους ειδικά μετά την έκδοση θανατικής καταδίκης; Σύμφωνα με νομικούς, υπάρχουν τρεις βασικές συμβολικές ερμηνείες πίσω από αυτή την πανάρχαια παράδοση.

Πρώτον, η πράξη του σπασίματος της πένας σηματοδοτεί τη σοβαρότητα της ποινής και το συναισθηματικό βάρος που φέρει ο δικαστής.

Δεύτερον, καθιστώντας το στυλό άχρηστο, η πράξη συμβολίζει την τελεσιδικία της θανατικής καταδίκης. Μόλις σπάσει η μύτη, το στυλό δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιηθεί για να γράψει, αντανακλώντας τη μη αναστρέψιμη φύση της απόφασης και την αδυναμία του δικαστή να αντιστρέψει την απόφασή του.

Τέλος, το σπάσιμο της πένας υπογραμμίζει τη σπανιότητα των θανατικών ποινών και την επισημότητα με την οποία αντιμετωπίζονται.

Ενώ η παράδοση του σπασίματος των στυλό μετά την καταδίκη σε θάνατο είναι βαθιά ριζωμένη στη νομική κουλτούρα, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν αποτελεί υποχρεωτική πρακτική. Ορισμένοι δικαστές επιλέγουν να διατηρήσουν αυτή την παράδοση ως επίσημη χειρονομία σεβασμού της σοβαρότητας των αποφάσεών τους, ενώ άλλοι μπορεί να επιλέξουν να μην συμμετάσχουν.