Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες για το Μάτι, ενώ συνεχίζεται η εισαγγελική αγόρευση – «Το παιδί μου παραπονιόταν “δεν αντέχω μάνα”»

Συνεχίζεται σήμερα, Πέμπτη 13/3 η εισαγγελική αγόρευση για τη φονική φωτιά στο Μάτι και το Εφετείο της Λουκάρεως είναι, ξανά, γεμάτο από τους συγγενείς αλλά και ανθρώπους που ήρθαν να υποστηρίξουν το αίτημά τους για απόδοση δικαιοσύνης.

«Έχασα το παιδί μου στο Μάτι, 25 χρόνων στη θάλασσα. Δεν πνίγηκε, ήξερε κολύμπι. Κουράστηκε; Δεν τα κατάφερε. Τρεις ώρες ήμασταν μαζί, μιλούσαμε. Μετά τις τρεις ώρες εγκατέλειψε, δεν τα κατάφερε, οι συνθήκες ήταν… Δεν μπορούσε να αναπνεύσει το παιδί, δεν μπορούσε να δει. Πάθαινε κράμπες, κουραζόταν, τα κύματα ήταν τεράστια μας κουκούλωναν, δεν ήταν συνθήκες “μπαίνουμε στη θάλασσα και κάνουμε μπάνιο”, ήταν κινηματογραφικές συνθήκες» υπογράμμισε η Αθηνά Μουτάφη λίγο πριν μπει στην αίθουσα του Εφετείου.

«Το μέλημά μου ήταν να μην χαθούμε. Τα κύματα έρχονταν και μας χτυπούσαν»

«Ήμασταν μαζί και εγώ και η αδερφή μου. Φύγαμε από το σπίτι 18.20 και αναγκαστικά… να ήθελες να πας αλλού δεν μπορούσες. Αναγκαστικά αφήσαμε το αμάξι και η μόνη επιλογή ήταν η θάλασσα. Και να θέλαμε να πάμε αλλού δεν γινόταν. Πήγαμε στη θάλασσα και μάλλον ήταν η χειρότερη ώρα. Φυσομανούσε, ερχόταν κάπνα πάνω μας, ήταν πολύ άσχημη κατάσταση» δήλωσε.

«Τα κύματα μας πήραν μέσα. Το παιδί μου παραπονιόταν. “Δεν αντέχω μάνα, δεν αντέχω”. Και συναισθηματικά φορτίστηκε γιατί πριν από το παιδί μου έφυγε και μια φίλη μου που ήταν μαζί μας, εγκατέλειψε κι αυτή. Και η εικόνα αυτή όλη δεν ξέρω τι έκανε στο παιδί μου. […] Σας τα λέω γρήγορα και χάνουν την αξία τους αυτά» υπογράμμισε.

«Το μέλημά μου ήταν να μην χαθούμε. Τα κύματα που έρχονταν και μας χτυπούσαν… Κοιτούσα πάντα “πού είναι τα παιδιά, πού είναι τα παιδιά”. Σε κάποια φάση είδα τη Βάσια, δεν είδα τον Βίκτωρα. Σε δυο τρεις απλωτές που έκανα τον είδα μπρούμυτα, επέπλεε. […] Στις 11-12 το βράδυ ήρθε ένα ψαροκάικο μας μάζεψε, στην τύχη… » υπογράμμισε χαρακτηριστικά.

Αναφορικά με τη δίκη σημείωσε ότι «αυτό που ελπίζουμε, να γίνει κακούργημα από πλημέλλημα, δεν θα γίνει. Τουλάχιστον να εξαντλήσουν το όριο της αυστηρότητας στο πλημέλλημα. Σκέφτομαι από χθες συνέχεια τι είναι αυτό και θέλω να σας το παρομοιάσω. Είναι η Ελλάδα όλη ένα ταβάνι που στάζει νερά και αντί να φτιάξουμε το ταβάνι, που μπορούν να κάνουν οι δικαστές, τραβάμε τα έπιπλα. Δεν θα γίνει τίποτα με το πλημέλλημα. Πάλι θα έχουμε τα ίδια και τα ίδια, όπως το λέγαμε και έγιναν τα Τέμπη».