ΕΚΛΟΓΕΣ: ΜΝΗΜΟΝΙΟ Ή ΟΧΙ

Γράφει ο Σάκης Δημητρακόπουλος στο "Σημείωμα του Εκδότη" της διμηνιαίας ελληνικής εφημερίδας "Πρωτοπόρος" η οποία εκδίδεται στις Βρυξέλλες:
Επί δεκαετίες, οι διαχειριστές της εξουσίας μας «πρόσφεραν» ψεύτικη ευημερία και ψεύτικες υποσχέσεις, χρειάσθηκε να φτάσει η Χώρα στα πρόθυρα μίας άτακτης εθνικής χρεοκοπίας για να «πειστούν» πως έπρεπε, επειγόντως, να παρθούν μέτρα... Παρόλα αυτά χάθηκαν πάνω από δύο χρόνια μέχρι να αντιδράσει, ουσιαστικά, η Ελληνική Κυβέρνηση...

Το αποτέλεσμα γνωστό, η Τρόικα «επέβαλε» τη συνεργασία και τις δεσμεύσεις των δύο μεγάλων κομμάτων μαζί με το «δεύτερο Μνημόνιο» και προκηρύχθηκαν εκλογές στις 6 Μαΐου 2012, για την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης η οποία θα αναλάβει την υλοποίηση των δεσμεύσεων και των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών…
Χωρίς καμία δόση υπερβολής, από αυτές τις εκλογές θα εξαρτηθεί το μέλλον της Χώρας, θα εξαρτηθεί δηλαδή αν επιβεβαιωθεί η ευρωπαϊκή της πορεία και ο προσανατολισμός, υιοθετώντας τα απαραίτητα μέτρα, ή αν θα επιλεγεί η έξοδός της από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή. Έξοδος που υπάρχει κίνδυνος να παρασύρει τη Χώρα σε τριτοκοσμικού τύπου περιπέτειες...
Στην τελευταία «έκθεσή της», εξάλλου, η ΣΙΑ «προειδοποιεί»: ...με την άρση του δημοσιονομικού αδιεξόδου η χώρα θα εξασφάλιζε πολιτική σταθερότητα και θα απέφευγε τον “πειρασμό” σπασμωδικών κινήσεων εξωτερικής πολιτικής, που θα δημιουργούσαν κινδύνους ανάφλεξης στην περιοχή... ...ο κίνδυνος μεγαλώνει λόγω των περιπλοκών με τα πετρέλαια...
Είναι απαραίτητο λοιπόν, η ψήφος μας να είναι ψήφος ευθύνης και όχι διαμαρτυρίας ή εκτόνωσης... Ο λαϊκισμός ποτέ δεν έλυσε προβλήματα, απλά τα μεταθέτει και συχνά τα πολλαπλασιάζει...
Αναμφισβήτητα οι πολιτικοί έχουν ευθύνες και ορισμένοι από αυτούς πολύ μεγάλες, όμως, βάζοντάς τους όλους στο «ίδιο τσουβάλι», δεν λύνουμε τα προβλήματα απεναντίας τα επιδεινώνουμε... εξάλλου, είναι και αυτοί δέσμιοι του συστήματος και των ψηφοφόρων…
Το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια, έχουν σίγουρα μεγάλες ευθύνες, όμως, αν τα βάλουμε και αυτά στο «ίδιο τσουβάλι» κινδυνεύουμε να πέσουμε, τόσο στην παγίδα του αυταρχισμού, όσο και στα δίχτυα των «μαθητευόμενων μάγων», που υπόσχονται «την πίτα ολόκληρη και το σκυλί χορτάτο»...
Εννοείται πως πρέπει να στηρίξουμε άτομα που έχουν «καθαρό το μέτωπο» και που το κίνητρό τους στην πολιτική είναι το καλώς εννοούμενο συλλογικό συμφέρον… Οι άλλοι, πρέπει όχι μόνο να πάνε στα σπίτια τους αλλά και να τιμωρηθούν ανάλογα, αφού πρώτα καταργηθεί ο νόμος περί παραγραφής... Στη συνέχεια, αν καταδικαστούν, θα πρέπει να κατασχεθεί και η παράνομα αποκτημένη περιουσία τους,,, Ας ελπίσουμε πως η προφυλάκιση του Τσοχατζόπουλου είναι ένα θετικό ξεκίνημα...
Οι συντεχνίες, τα κόμματα της αριστεράς, ορισμένες «νέες κομματικές δημιουργίες» και η Χρυσή Αυγή, στο όνομα της «εθνικής αξιοπρέπειας» και της «εθνικής κυριαρχίας», αρνούνται, σε κάθε του μορφή, το Μνημόνιο και το χρέος και υποστηρίζουν την επιστροφή στη δραχμή, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν το υπάρχον κατεστημένο...
Δεν μας λένε όμως, πως ένα σχετικά μικρό κράτος όπως η Ελλάδα με γείτονά του μια Τουρκία η οποία εξακολουθεί να διεκδικεί, με κάθε τρόπο, νησιά και θάλασσα, θα μπορέσει να υπερασπισθεί την «εθνική του κυριαρχία», χωρίς να διαθέσει τουλάχιστον το μισό του προϋπολογισμό σε εξοπλισμούς; Ούτε μας λένε, πώς θα βρεθούν χρήματα για επενδύσεις, όταν, παρά τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν μέχρι σήμερα, δεν έχει ακόμη επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα και δεν υπάρχει καμία τράπεζα που να μας δανείζει!
Ορισμένοι πιστεύουν ίσως, πως η λύση των προβλημάτων μας είναι «η επιστροφή» στο 1917, δεν μας λένε όμως, πως θα πετύχουμε εμείς, εκεί που απέτυχαν όλοι οι ηγέτες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»;
Η Ευρώπη είναι ο ιστορικός και γεωγραφικός μας χώρος, είναι ο χώρος που ανήκουμε και που πρέπει να επενδύσουμε, έντιμα όμως, χωρίς πισωγυρίσματα και κουτοπονηριές... Είναι η μόνη σοβαρή και υπεύθυνη προοπτική για τη Χώρας μας...
Χρειάζεται όμως σχηματισμός μίας ισχυρής κυβέρνησης, η οποία, σε συνεργασία με τους Εταίρους μας και επωφελούμενη από την εμπειρία και τις γνώσεις τους, θα μπορέσει, το συντομότερο δυνατό, να κάνει τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές και να οργανώσει μια σύγχρονη Δημόσια Διοίκηση με ένα άριστα καταρτισμένο (νέο) προσωπικό, δημιουργώντας παράλληλα κι ένα σύγχρονο επενδυτικό πλαίσιο, που θα μπορέσει να ελκύσει, το συντομότερο δυνατό, νέες επενδύσεις...
Ορισμένοι, θα βιαστούν να σκεφτούν «πως, αυτό ονομάζεται υποτέλεια», αν αναλογιστούν όμως τις καταστροφές που υπέστη η Χώρα μας κάθε φορά που βρέθηκε απομονωμένη, ίσως δουν τα πράγματα διαφορετικά... Εξάλλου, «συνεταιρισμός δεν σημαίνει υποτέλεια»!
Το να μιλάμε συνεχώς, για «εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας» και άλλα ανάλογα, είναι τουλάχιστον λαϊκισμός… Με τη συμμετοχή μας στα ευρωπαϊκά όργανα συμμετέχουμε και στις αποφάσεις, στο μέτρο που μας αναλογεί... Τουλάχιστον σήμερα, δεν αποφασίζει, για κάθε σημαντική υπόθεση, ο πρέσβης της εκάστοτε «προστάτιδας δύναμης» όπως γινόταν στο παρελθόν, την εποχή δηλαδή που η Ελλάδα ήταν τάχα «υπερήφανη και ανεξάρτητη»...
Η συμμετοχή μας στην ΕΕ και το Ευρώ, θα συμβάλει και στην «αμυντική θωράκιση» της Χώρας, εφόσον κάθε «έμπρακτη αμφισβήτηση» της εθνικής μας κυριαρχίας θα δημιουργεί άμεσα προβλήματα στις χώρες του ευρώ, αλλά και έμμεσα στον υπόλοιπο κόσμο...
Αναμφισβήτητα, το μνημόνιο, δεν είναι ότι το καλύτερο μπορούσε να γίνει, όμως, σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και δεν διαθέτει, ούτε αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση, ούτε την ικανότητα να παίρνει αποφάσεις, εφόσον την εμποδίζουν οι Συντεχνίες και τα άλλα οργανωμένα συμφέροντα, είναι δύσκολο να περιμένει κανείς θαύματα... Απλά, θα μπορούσε να ήταν πιο ισορροπημένο και να περιέχει σημαντικά αναπτυξιακά μέτρα... Όμως, παρά τις θυσίες που έγιναν και πρέπει ακόμη να γίνουν, η ευρωπαϊκή πορεία της Χώρας είναι μονόδρομος...
Τα κόμματα που ξεφύτρωσαν από το τίποτα και υπόσχονται «λαγούς με πετραχήλια» και τη δραχμή, ειδικά όταν δεν έχουν πειστικές και ολοκληρωμένες προτάσεις, μόνο σε ακυβερνησία και περιπέτειες μπορούν να μας οδηγήσουν...
Ο διαχωρισμός, των πολιτικών δυνάμεων και του λαού, σε φιλομνημονιακούς και αντιμνημονιακούς είναι μία επικίνδυνη απλοποίηση...
Το « ή Καραμανλής ή τα τανκς», του Θεοδωράκη το 1974, είναι δυστυχώς, και σήμερα, μέρος της επικαιρότητας!