Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ

Σε μια χώρα που βρώμικοι δάκτυλοι σέρνονται διαρκώς επί ευαίσθητων θεμάτων, κι όπου επιτυχία θεωρείται να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, ξέρω αδέρφια πως με κάνατε να νιώσω το βράδυ της 24ης Φεβρουαρίου. Και δεν θα το μειώσω στιγμή. Θα το χρωστώ πάντα! 

Την Πέμπτη το βράδυ δέχτηκα πληθώρα τηλεφωνημάτων από την Αγγλία από φίλους των φοιτητικών νιάτων μου, φίλοι όχι από την απαξιωτική κουλτούρα των δήθεν διανοούμενων, αλλά ποδοσφαιρο-μύστες.

Και ψάχνονταν όλοι. Τι εστί ΑΡΗΣ, πόσα ευρωπαϊκά πήρατε κι έχετε τέτοιον κόσμο; Πόσους τίτλους, πόσες χαρές; Ποιοι σας διοικούν κι έχετε άνεση ταξιδίου; (ο συν-οπαδός στην Ελλάδα θα λεγε χίλιες λαλακίες να σε μειώσει!). Κι όταν τους εξηγούσα τι εστί «το δικό μας» βερύκοκο, άνθρωποι από περιοχές που η επιτυχία δεν είναι να μειώσεις τον γείτονα αλλά να φτιάξεις κάτι δικό σου, μόνο που δεν έβαζαν τα κλάματα.

Αλλά τι να τους εξηγήσεις; Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και στην ακριτική της περιοχή που την λέγανε Μακεδονία, γεννήθηκε μέσα απ το Κίνημα της Εθνικής Άμυνας κάποτε μια ομάδα που ‘χει σκοπό να θυμίζει πως τα φτερά μας μπορεί να είναι από χώμα μα τα όνειρά μας είναι από ουρανό. Κι αυτό αφορά γενικά τους ανθρώπους.

Αλλά τι να τους πω; Για τα τόσα μοναδικά ρεκόρ στα 3 μεγάλα σπορ (τα βάλαμε στην εφημερίδα μας παλιότερα) και τις τόσες πρωτοπορίες στα πιο «μικρά» που τα τρώει η σκόνη στη χώρα των δήθεν εξώφυλλων; Για τη νοοτροπία από χρυσάφι και την αντοχή από ατσάλι; Για την γυμνάστρια που το `50 μάς μάθαινε κολύμπι στον αέρα αντί να βρίζει την υπόλοιπη Ελλάδα και κάναμε τη μίνι αυτοκρατορία στο πόλο;

Για το ότι αλλάξαμε τον χάρτη σε μεγάλο σπορ (μπάσκετ) σε μια ολόκληρη ήπειρο με την ομοσπονδία μας κόντρα (ευχές στον παο); Για το ότι αυτή η χώρα ξεπλήρωσε την ιστορία μας ρίχνοντας μας κατηγορία για αιτία (δελτία) για την οποία αθωώθηκε πέρα από την ΠΟΚΙΚΗ ΑΕΚ μέχρι κι ο Ορφέας Αλεξανδρούπολης (και γιατί όχι;) και ενώ έπεφτα με βαμβακοσφάζανε σε Λεωφόρο; (φαντάζεστε οι άλλοι 4 να χαν ανάγκη βαθμούς;;) και έπειτα μας έριξε και μας τιμώρησε έναν ολόκληρο γύρο για ντου που έγινε όταν... βάλαμε γκολ και διακόπηκε κρισιμότατο παιχνίδι με μπλε συμπολίτη;

Για το ότι καθώς απελευθερώνεται σιγά σιγά η πόλη μας από παοκτσηδηλήκι (που σπαγε ρατσιστικά μέχρι κι αμάξια βάση καταγωγής αριθμού σε διεθνή αγώνα ελλ. ομάδας!) ξανα-αποκτά την αξιοπρέπεια της; Γιατί μάθαμε από δικά μας λάθη κι ωριμάσαμε κι εμείς μέσα απ τον πόνο. Να με θυμηθείτε! Κι αυτούς τους κάνει καλό που γινόμαστε εμείς η ομάδα αναφοράς. Που τα αρειανάκια δεν τσιμπάνε να μιμηθούν δήθεν ηρωϊκούς λαούς μα ψάχνονται κι οι γειτόνοι πια για ωριμότερους, αληθινά γενναιότερους λαούς.

Κι αυτό το ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΛΑΕ ΜΟΥ, με διοικητικό μοντέλο, με παρουσία, με συνδικαλισμό, με έρωτα κι επανάσταση! Και δεν είναι πως θέλω να μειώσω τους υπόλοιπους. Όλοι αγαπάνε το ντέρτι τους κι είναι σεβαστό. Σε δύσκολες εποχές, τον έλληνα θα τον σώσει το πάθος. Αρκεί να είναι έλλογο.

«Όμως εσείς πήρατε Ευρωπαϊκά;» ρώταγε αστειευόμενος ο εντυπωσιασμένος φίλος Tony Lang. Όχι φίλε τα 3 μας πήραμε αλλά «πως να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά»; Θα τα καταφέρουμε Tony. Σαν ομάδα, σαν χώρα, σαν πλανήτης. Εν ολίγοις τέτοιο φαινόμενο δεν υπάρχει στον πλανήτη λέμε. Σας έβλεπα και θυμόμουνα Ξυλούρη. Έχουμε να περάσουμε πολλά μα «προσκυνώ την χάρη σου Λαέ μου!»

«Την πρώτη και την τελευταία μου λέξη την είπαν ο έρωτας κι η επανάσταση», έγραψε κάποτε ο ποιητής Γ. Ρίτσος. Σωστά! Γιατί αν το πρώτο ζητά μια παρουσία που θα μας μεγαλύνει (του άλλου πλάσματος) το δεύτερο ζητά μια απουσία που θα μας απελευθερώσει. Αυτήν του εαυτού μας όπως συντρίβει τα παιδικά μας όνειρα στις συμβάσεις της ενήλικης ζωής ή του καθεστωτικού «ιδιοκτησιακού» ποδοσφαίρου.

Και τα δυο, και τον Έρωτα και την Επανάσταση, τα έζησα μέσα από σένα Λαέ του ΑΡΗ και το νέο (;) μοντέλο σου που κυοφορούσες απ’ την στιγμή της ίδρυσής σου! Να ‘σαι καλά και ν` αντέχεις!

Την πρώτη και την τελευταία σου λέξη την είπαν ο Έρωτας κι η Επανάσταση.

Δηλαδή ο ΑΡΗΣ ΜΑΣ κι ο ΑΡΗΣ!

Ελεύθερος Σκοπευτής