Απίστευτο κι όμως αληθινό: Οι Νew York Times αποθεώνουν την αθάνατη πλαστική λευκή καρέκλα

Πρόσφατα, η Μαρίνα Σάττι, ανάμεσα στις δηλώσεις που έκανε πριν πάει στη Eurovision με το «Ζάρι», είπε πως «η Ελλάδα είναι η λευκή πλαστική καρέκλα και ο φραπές», μια φράση που σχολιάστηκε έντονα, με αρκετούς να συμφωνούν και άλλους τόσους να διαφωνούν μαζί της.

Τώρα έρχονται οι New Υοrk Times να αποθεώσουν την λευκή πλαστική καρέκλα, στην οποία όλοι κάποια στιγμή έχουμε καθίσει στο σπίτι μας, σε κάποιο κατάστημα εστίασης ή στην παραλία. Nαι, καλά διαβάσατε, αναφερόμαστε στην ίδια λευκή πλαστική καρέκλα που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής καθημερινότητας, ειδικά τώρα το καλοκαίρι. Πώς και γιατί όμως μια καρέκλα που θα συναντήσει κανείς σε ένα ελληνικό πανηγύρι, εκθειάστηκε από τους New Υοrk Times;

Αυτό το πανταχού παρόν έπιπλο μπήκε στη λίστα των New York Times με τα 25 πιο σημαντικά έπιπλα των τελευταίων 100 ετών. Σύμφωνα με τους συντάκτες της λίστας, η «monobloc καρέκλα είναι το αντίδοτο στη σχεδιαστική ειδωλολατρία: ένα ενιαίο κομμάτι λευκού πλαστικού, απρόσβλητο στις τάσεις και την εξιδανίκευση. Με παρελθόν που δύσκολα μπορείς να επαληθεύσεις, είναι ταυτόχρονα το πρωτότυπο και η απομίμηση, με πολύ χαμηλό κόστος παραγωγής. Η κατασκευή μιας καρέκλας από ένα μόνο κομμάτι υλικού είναι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο του design».

Έξι ειδικοί (οι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές εσωτερικών χώρων Rafael de Cárdenas και Daniel Romualdez, η ανώτερη επιμελήτρια αρχιτεκτονικής και σχεδίου του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης Paola Antonelli, η ηθοποιός και συλλέκτρια επίπλων Julianne Moore, η γλύπτρια Katie Stout και ο διευθυντής σχεδιασμού και εσωτερικών χώρων του T magazine, Tom Delavan) κατέταξαν την πλαστική καρέκλα στη 15η θέση. «Aνάλογα με το πού βρίσκεσαι στον άξονα βιωσιμότητα-οικονομική προσιτότητα, η monobloc πλαστική καρέκλα μπορεί να θεωρηθεί είτε ο θρίαμβος του δημοκρατικού σχεδιασμού είτε το χάλι της μαζικής κατανάλωσης αναλώσιμων προϊόντων. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θεωρείται συχνά ως το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο έπιπλο στον κόσμο».

Όσο για την αισθητική του πράγματος; «Με μηδενική διακόσμηση εκτός από τα πόδια που ανοίγουν προς τα κάτω, και την πλάτη σε σχήμα κοχυλιού, δεν μπορείς να την πεις όμορφη, αν και είναι οικεία και για κάποιους αυτό μπορεί να έχει την ίδια επίδραση». Η Antonelli συμπληρώνει: «Είναι άσχημη. Αλλά πιστεύω ότι το αντίθετο του όμορφου δεν είναι το άσχημο, είναι το πρόχειρο». Όπως εξηγεί, η monobloc καρέκλα είναι σημαντική γιατί «μας επιτρέπει να μιλήσουμε για την ιστορία, τα αντίγραφα, το περιβαλλοντικό αποτύπωμα και την ιστορία των πλαστικών».

Mήπως τώρα τη βλέπετε με άλλο μάτι;