Και πώς ξυπνάς το επόμενο πρωί; Τρεις γυναίκες θυμούνται τη δική τους καλοκαιρινή ατασθαλία και το συναισθηματικό κόστος που χρειάστηκε να πληρώσουν μετά.
Δύο κορίτσια , ένα αγόρι
Η Δήμητρα, 25 χρόνων, είχε πάντα την περιέργεια να το ζήσει. Είχε δει το Summer Lovers μικρή (είχε δει και πώς τελείωνε βέβαια αλλά αυτό δεν την πτόησε). Οπότε πέρσι το καλοκαίρι, στην Ίο, όταν ο εδώ και λίγους μήνες φίλος της έφερε μια κάπως στο τσακίρ κέφι Φινλανδή στο δωμάτιό τους σκέφτηκε ή τώρα ή ποτέ. «Εντάξει, έγινε ό,τι έγινε, δεν ήταν ακριβώς όπως το είχα φανταστεί, δεν ήταν κι άσχημα, είχαμε πιει και λίγο, κάποια στιγμή έπρεπε να κοιμηθούμε. Ε, εκεί ήταν που τα πήρα. Η άλλη δεν ήθελε να φύγει, ήθελε να συνεχίσουμε να πίνουμε, εγώ είχα ήδη μετανιώσει λίγο που επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας και δεν πήγαμε σε ένα άλλο, ουδέτερο πεδίο απ’ όπου θα μπορούσα να αποχωρίσω σέρνοντας το φίλο μου, στον οποίο είχα μόλις κάνει το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου. Δηλαδή, εντάξει, κάναμε ό,τι κάναμε, είχε και λίγο πλάκα, αλλά είχε τελειώσει, τώρα το να κοιμηθούμε “αγκαλίτσα” άλλαζε πολύ τα πράγματα και ξαφνικά ήθε- λα να χαστουκίσω το φίλο μου, να πιάσω τη Φινλανδή από το μαλλί και να τη βγάλω έξω από το δωμάτιο και να πάρω αγκαλιά ένα μπολ παγωτό. Αντ’ αυτού είπα κάτι σαν “δεν κοιμάμαι καλά όταν στριμώχνομαι” και “δεν θα ήταν καλή ιδέα να επιστρέψεις στο ξενοδοχείο σου;” Ο δικός μου προσφέρθηκε να τη συνοδέψει και δαγκώθηκα στην ιδέα ότι μπορεί να το ξανακάνουν, μόνοι τους αυτήν τη φορά, οπότε ξαφνικά το κρεβάτι δεν μου φάνηκε και τόσο μικρό και το air condition στο δωμάτιο ήταν τέλειο. Η Φινλανδή έμεινε μαζί μας ως το πρωί, κάτι πήγε να γίνει στο ντους αλλά ο φίλος μου είδε το βλέμμα που του έριξα κι έτσι αρκεστήκαμε σε ένα πρωινό για γενναίους πολεμιστές και την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή. Φεύγαμε από το νησί δύο μέρες μετά, οπότε ευτυχώς δεν χρειάστηκε να βρεθούμε σε δύσκολη θέση. Η Φινλανδή είχε ήδη αρκετούς θαυμαστές και κάπου στο βάθος αισθανόμαστε και πολύ μάγκες για όσα είχαν γίνει και φουσκώναμε από χαρά όταν μας έκλεινε το μάτι στο beach bar. »Ωστόσο, αν με ρωτάς αν θα το ξανάκανα, η απάντηση είναι μάλλον όχι. Ήταν ένα ωραίο βράδυ, σαν μια βουτιά από τον πιο ψηλό βράχο που θέλεις καιρό να τη δοκιμάσεις αλλά φοβάσαι. Την έκανα, η αίσθηση όταν “έσκαγα στο νερό” ήταν υπέροχη, υπήρχε και ζήλια και έξαψη και απ’ όλα. Είναι ένα βράδυ που το συζητάμε έκτοτε με το φίλο μου και μας “φτιάχνει”. Ήταν ένα παιχνίδι με τη φωτιά από το οποίο βγήκα χωρίς εγκαύματα. Αλλά δεν θέλω να προκαλώ και την τύχη μου».
Μια απιστία για το καλοκαίρι
Η Σοφία, 34, έκανε τις πιο συναρπαστικές διακοπές με έναν άνδρα που ήξερε από παλιά, που την καταλάβαινε και τη συνάρπαζε και ήταν η προσωποποίηση όλων των φαντασιώσεών της στο σεξ. Μόνο που δεν ήταν ο άνδρας της. «Το καλοκαίρι σπάνια κάνουμε με τον άνδρα μου κανονικές διακοπές. Λείπει συχνά εξαιτίας της δουλειάς του, καμιά φορά και ολόκληρο μήνα, και έχουμε συνήθως στη διάθεσή μας μία αυγουστιάτικη εβδομάδα, τη χειρότερη, όταν όλα είναι overbooked και η δυνατότητα να αυτοσχεδιάσουμε και να κάνουμε κάτι αυθόρμητο και διαφορετικό αδύνατη. Θα ακουστεί ψεύτικο και αστείο, αλλά είμαι μονογαμικός τύπος, δεν είχα απατήσει τους φίλους μου ποτέ στο παρελθόν και με τον άνδρα μου νόμιζα ότι είχα την τέλεια σχέση. Πώς βρέθηκα να κρύβω στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου μου τα καινούργια εσώρουχα και να εκλιπαρώ την κολλητή μου να με καλύψει (ούτε εκείνη το πίστευε για μένα); Πώς βρέθηκα σε ένα Ιόνιο νησί (όλες οι παρέες, οι φίλοι και οι συγγενείς μας πάνε φανατικά στις Κυκλάδες και στην Κρήτη) χρησιμοποιώντας μια εξωφρενική δικαιολογία να περπατάω χεράκι-χεράκι στην άμμο με έναν άνδρα που δεν ήταν αυτός που μου είχε δώσει τη βέρα που φορούσα στο δεξί; »Ο Χρήστος ήταν φίλος από παλιά, συνάδελφος σε μια άλλη, “χρυσή” εποχή στη δουλειά μου και είχαμε μοιραστεί πολλά ταξίδια και εμπειρίες.
Είχε πάντα μια γυναίκα δίπλα του, διαφορετική κάθε φορά, έκανε συνήθως ολιγόμηνες σχέσεις και όλες οι πρώην του τον ήθελαν ακόμη –απ’ όσο ήξερα τουλάχιστον. Ήταν το είδος άνδρα με τον οποίο δεν θα έμπλεκα αν ήμουν ελεύθερη γιατί δεν θα υπήρχε καμία προοπτική. Μέσα από την ασφάλεια ενός γάμου όμως μπορούσα να δω τον Χρήστο σαν ένα καλοκαιρινό εισιτήριο για ένα μακρινό προορισμό τον οποίο θα επισκεπτόμουν μία φορά στη ζωή μου και ποτέ ξανά. Ήταν Ιούλιος, ο τόπος έβραζε, ο άνδρας μου έλειπε, εγώ βαριόμουν. Πάντα φλερτάραμε με τον Χρήστο στα όρια του επιτρεπτού. Αυτήν τη φορά τα ξεπεράσαμε και τα όρια και τα υπονοούμενα και όλα. Αλήθεια δεν ξέρω τι σκεφτόμουν τη στιγμή που δέχτηκα την πρότασή του να τον συνοδεύσω για ένα τριήμερο σε νησί (έπειτα από μήνες πολιορκίας στο facebook να βγούμε για ένα απλό ποτό που ποτέ δεν αποδέχτηκα). Θα ήμουν το plus one του σε ένα γάμο φίλων του από το εξωτερικό, με λίγους και κυρίως αλλοδαπούς καλεσμένους. Ας μην περιγράψω πόσο τέλεια ήταν όλα. Δεν έχει και σημασία πια, γιατί όλο εκείνο το παραδεισένιο escape ήταν που δηλητηρίασε (και δηλητηριάζει) το γάμο μου έκτοτε. Χρειάστηκε μόνο μία λάθος φωτογραφία, τη λάθος στιγμή και όλα κα- τέρρευσαν. Ομολόγησα τα πάντα στον άνδρα μου, νομίζοντας ότι κάνω το σωστό για να σώσω το γάμο μας. Έκτοτε περάσαμε μερικούς πολύ δύσκολους μήνες. Είναι πάντα ένα αγκάθι στη σχέση μας, μια πληγή που δεν κλείνει. Περάσαμε όλα τα στάδια: άρνηση, θυμός, πένθος. Νομίζω ότι σε κάποιο από τα ταξίδια του μου ανταπέδωσε το “κέρατο” και ας μην είναι στο χαρακτήρα του. Κάτι έχει αλλάξει για πάντα στον τρόπο που με κοιτάζει και παρ’ όλο που προσπαθεί να με “πειράξει” για να μου δείξει ότι το ξεπέρασε, καταφέρνει στο τέλος να με “πειράξει” στ’ αλήθεια. Και μιλάμε για έναν άνδρα που δεν είναι ο μέσος Έλληνας, η μαμά του είναι Σουηδέζα και του έχει κληροδοτήσει ένα πολύ ανοιχτό μυαλό. Πάντως τίποτα δεν βοήθησε αρκετά. Ούτε τα βιβλία αυτοβοήθειας, οι επισκέψεις στον “ψυ”, τα ταξίδια μαζί. Κάποια στιγμή τον τσάκωσα να ψάχνει τον υπολογιστή μου. Δαγκώθηκα αλλά τι να πω; Έχουμε “αντέξει” ένα χρόνο μαζί και συζητάμε την περίπτωση να φέρου- με στον κόσμο ένα παιδί. Θα μας φέρει άραγε πιο κοντά; Το ελπίζω. Αν μη τι άλλο, το χειρότερο πέρασε. Ή έτσι θέλω να πιστεύω. Γιατί αν είναι κάτι που έμαθα από την καλοκαιρινή περιπέτειά μου αυτό είναι ότι δεν ξέρεις τι θα φέρει το αύριο. Απόλυτες απόψεις και ιδέες, τέλος. Είμαι πλέον οπαδός του “Ποτέ μη λες ποτέ”».
Ο γάμος του καλύτερού μου φίλου
Η Χρύσα, 31, μεγάλωσε περιτριγυρισμένη από αγόρια (είχε δύο αδέλφια που είχαν πολλούς φίλους). Ένας από τους φίλους του αδελφού της έγινε κολλητός της και τα πέντε τελευταία χρόνια έκαναν τα πάντα μαζί: γήπεδο (φανατικοί μπασκετόφιλοι), συναυλίες, μεζεδοπωλεία, ακόμα και στο shopping τη συνόδευε το φιλαράκι της γιατί «αν δεν σου πει ο κολλητός ποιο σουτιέν σε δείχνει καλύτερα, ποιον άλλο να πιστέψεις;» Ώσπου πέρσι το καλοκαίρι η σχέση τους πέρασε… απέναντι. «Ήμαστε και οι δύο φρεσκοχωρισμένοι, δηλαδή εγώ είχα απλώς απογοητευτεί από έναν τύπο που τον περίμενα καιρό κι εκείνος αποδείχτηκε “πιο flat πεθαίνεις”, ενώ το κολλητάρι μου είχε μόλις βγει από μια “σοβαρή σχέση” δύο εβδομάδων και ετοιμαζόταν να πάει να οργώσει τις Μικρές Κυκλάδες με την αντροπαρέα του. Η καλοκαιρινή περίοδος άνοιγε παραδοσιακά κάθε χρόνο με πρόσκληση σε σπίτι κοινών φίλων για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Τα παιδιά που μας φιλοξενούσαν είχαν ένα εξοχικό στην Εύβοια και μαζευόμαστε εκεί διάφοροι και κάθε φορά διαφορετικοί τύποι. Ε, πέρσι το καλοκαίρι κάποιοι έμειναν πίσω για ένα live, ένας ψιλοτράκαρε ανεβαίνοντας και γύρισε στην Αθήνα πάνω σε φορτηγό οδικής βοήθειας και μείναμε εμείς και οι οικοδεσπότες που περνούσαν μια κρίση στη σχέση τους. Κουρασμένοι να τους ακούμε να μαλώνουν όλη μέρα με αφορμή από το λίγο παραπάνω ξίδι στο χταπόδι μέχρι τα ναι και τα όχι στην πολιτική σκηνή (η μία ξενυχτούσε με τα Eurogroup, ο άλλος ήθελε να πάει να βάλει φωτιά σε ΑΤΜ), είπαμε κι εμείς να περάσουμε ένα βράδυ στη σχετικά πιο απομακρυσμένη παραλία. Είχαμε μαζί μας ψάθες, ένα ψυγείο με διάφορα σαντουιτσάκια κι ένα μπουκάλι ρούμι. Δεν θα κατηγορήσω το καημένο το μπουκάλι το ρούμι. ( Ίσως έφταιγαν τα σαντουιτσάκια. Ή όλη η σκηνή του Μπρίστολ που ακούγαμε στο iPhone). Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, χωρίς πολλές κουβέντες. Για την ακρίβεια χωρίς καμία κουβέντα. Και ξανάγιναν. Και ξανάγιναν. Δεν νομίζω ότι κοιμηθήκαμε εκείνο το βράδυ. Μάλλον κλείσαμε τα μάτια μας για καμιά ώρα. Ήταν τόσο τέλεια που κλείνω τα μάτια και το θυμάμαι. Μετά εκείνος, αποφεύγοντας το βλέμμα μου, είπε. “Πω-πω, ευτυχώς που δεν μας είδε κανείς, τι ήταν αυτό”. Περίμενα να ακούσω κάτι παραπάνω. Τι ήταν αυτό “το καταπληκτικό σεξ που κάναμε χθες βράδυ, με καμία γυναίκα δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι”; Τι ήταν αυτό “το φρικτό λάθος”; Ο Βούδας δεν απάντησε. Ο κολλητός μου, που δεν βάζει γλώσσα μέσα είτε μιλάει για μπάσκετ, πολιτική, μουσική ή το μηχανάκι του, τώρα ξαφνικά έβλεπε με προσήλωση σαμάνου το μυρμήγκι που σκαρφάλωνε στην ψάθα μας και τα κύματα να σκάνε στα βοτσαλάκια ένα μέτρο από τα πόδια μας. Ένα μέτρο πάγου μπήκε ανάμεσά μας. Ο φλογερός εραστής της προηγούμενης νύχτας έγινε η Έλσα από τα Ψυχρά κι ανάποδα. Ήθελα να φύγω, να διακτινιστώ, να εξαφανιστώ από εκείνη την παραλία. Αλλά έπρεπε να σώσω και την τιμή μου, τρομάρα μου. Όλα για το coolness. “Καλά, δεν έγινε και τίποτα”, είπα ελπίζοντας να τον έτσουξε. Επιστρέψαμε στους φίλους μας, που τα είχαν ξαναβρεί, πιτσουνάκια, και κάναμε σαν να μην έγινε τίποτα. Αν δεν υπέφερε αυτός δεν θα υπέφερα ούτε εγώ. Του πήρε λίγες μέρες αμηχανίας αλλά ξανάγινε ο παλιός διασκεδαστικός εαυτός του. Ένας αληθινός φίλος που έκανε τα πάντα για μένα, με έπαιρνε μαζί του παντού και μου έκανε όλα τα χατίρια. Εκτός από το να μου εξηγήσει τι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ που εγώ είχα περάσει τόσο τέλεια (και ενδεχομένως είχα κάνει το καλύτερο σεξ στη ζωή μου), ενώ εκείνος είχε πάθει επιλεκτική αμνησία. Μούγκα κι εγώ, είπαμε, πάνω απ’ όλα το coolness. Πέρασαν δύο μήνες. Το Σεπτέμβριο, επιστρέφοντας από τις διακοπές με τους φίλους του, έφερε μαζί του από τα Κουφονήσια τη Μαρία. Με τη Μαρία είναι μαζί οχτώ μήνες. Ήδη συζητούν να παντρευτούν γιατί η Μαρία πιστεύει ότι τα παιδιά πρέπει να τα κάνεις μικρός. Την περασμένη εβδομάδα είπαν για κάτι πολύ χαλαρό, ίσως στα Κουφονήσια στις αρχές Οκτωβρίου. Ε, το προσκλητήριο μου έπεσε από τα χέ- ρια, που λένε. Τώρα περιμένω να δω αν θα γίνω η Τζούλια Ρόμπερτς στο γάμο του καλύτερού μου φίλου. Ή κάτι χειρότερο. Ξέρεις κάτι; Μάλλον δεν θα πάω καν. Πώς θα το αντέξω; Όπως αντέχεις όλους αυτούς τους μήνες, θα μου πεις. Για κακή μου τύχη (;) συνεχίζουμε να πηγαίνουμε γήπεδο μαζί (η Μαρία βαριέται) και μου τον αφήνει και σε καμιά συναυλία. Προφανώς και δεν ξέρει τι έχει συμβεί μεταξύ μας. Κανείς δεν ξέρει. Είναι σαν μια παλιά ταινία σε θολή κατεστραμμένη κόπια που παίζει αποκλειστικά στο δικό μου μυαλό. Ξέρω ότι πρέπει να σηκωθώ και να φύγω αλλά δεν μπορώ. Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου;»
marieclaire.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ