Χοντράδες και Αλήθειες…

του Θανάση Κ.

    Σε περιόδους κρίσης συμβαίνουν δύο αντίθετα φαινόμενα!

    --Πρώτον πολλαπλασιάζονται οι χοντράδες που ακούγονται δημόσια.

    --Δεύτερον, αρχίζουν να ακούγονται και κάποιες αλήθειες, που αποκρύβονταν προτύτερα…

    Ας αρχίσουμε με τις «χοντράδες»…

    * Βγήκε ο διαπραγματευτής για το όνομα των Σκοπίων, Μάθιου Νίμιτς, κι είπε δημόσια, λίγες ώρες πριν αρχίσει επίσημα η διμερής συζήτηση στα Ηνωμένα Έθνη, πως η «Μακεδονία» θα υπάρχει στην νέα ονομασία, γιατί η Ελλάδα την ήδη έχει αποδεχθεί…

    Εννοώντας το προσωρινό όνομα που χρησιμοποιείται εδώ και 24 χρόνια:     Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας – ΠΓΔΜ

    (Ή, στα αγγλικά, Former Yugoslav Republic of Macedonia – FYROM)


    --Κάποιος πρέπει να πεί στον επιπόλαιο κ. Νίμιτς, ότι είναι «διαμεσολαβητής» σε μια διαπραγμάτευση δύο μερών – δεν μπορεί να «υποδεικνύει» σε οποιαδήποτε από τα δύο μέρη τι θα δεχθούν και τι όχι. Και μάλιστα δημόσια…

    Ένας μεσαίος υπάλληλος του ΟΗΕ που δουλειά του είναι να διευκολύνει τη διαπραγμάτευση των δύο πλευρών, δεν την επηρεάζει, δεν την καθορίζει, δεν έχει ούτε το ανάστημα να κάνει «υποδείξεις», ούτε την ισχύ να «επιβάλει» τη θέλησή του…

    Προϋπόθεση για να τα παίξει σωστά το ρόλο του, είναι να δείξει «αμεροληψία» και «καλή πίστη» (bona fide) και προς τις δύο πλευρές.

    Με αυτά που λέει τώρα, ξεφεύγει από το ρόλο της «καλής πίστης»!

    Πολλά χιλιόμετρα…


    --Κάποιος πρέπει να πεί στον ανόητο κ. Νίμιτς, ότι το ΠΓΔΜ είναι «προσωρινό» όνομα, δηλαδή ΜΗ μόνιμο! Και ως «προσωρινό» όνομα ΔΕΝ δημιουργεί κανένα «προηγούμενο» για το μόνιμο όνομα που ΘΑ προκύψει, ΑΝ προκύψει. Με αυτή την ρητή διευκρίνιση έγινε αποδεκτό το 1993…

    Αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα όλη αυτή η «διαμεσολάβηση» που κάνει ο ίδιος επί 24 χρόνια (από το 1993)…


    --Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον επιπόλαιο και ανόητο κ. Νίμιτς, ότι το «πρώην» σημαίνει κάτι που υπήρχε στο παρελθόν, αλλά δεν υπάρχει σήμερα!

    Και το «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία» σημαίνει μέρος – δηλαδή εσωτερική υποδιαίρεση – μιας ενιαίας χώρας – της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας - που επισης ΔΕΝ υπάρχει πια!

    Αναγνωρίστηκε αυτό που όντως υπήρχε κάποτε – έτσι κι αλλιώς – (από το 1944 ως το 1991), αλλά δεν υπάρχει τώρα!

    Και ως αυτό που ήταν κάποτε – εσωτερική υποδιαίρεση – ενός κράτους που δεν υπάρχει πια.

    (Κι είναι ευκαιρια οι δικοί μας πολιτικοί να καταλάβουν πως ακόμα και οι πιο «αθώες», οι πιο «ανώδυνες» και «υποτυπώδεις» παραχωρήσεις κάποια στιγμή, μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ ολισθηρό δρόμο αργότερα…)


    .


    --Κάποιος πρέπει να θυμίσει στον ανόητο και επιπόλαιο κι Νίμιτς, ότι η «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» που υπήρχε πριν το 1991, δεν είχε Σύνταγμα που μιλούσε για υφαρπαγή Ελληνικών εδαφών!

    Το έλεγε ή το υπονοούσε τότε η κομματική προπαγάνδα, το αναπαρήγαν διάφορα πληρωμένα φερέφωνα εδώ κι εκεί, αλλά επισήμως δεν υπήρχε στο Σύνταγμα της τότε Ομόσπονδης Δημοκρατίας.

    Μετά το 1991, όταν ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τη Γιουγκοσλαβία, τότε υιοθέτησαν Σύνταγμα που διακηρύσσει επίσημα τον αλυτρωτισμό τους εναντίον της Ελλάδας (και όχι μόνο – και της Βουλγαρίας…)

    Κι αυτό τον αλυτρωτισμό ΔΕΝ τον αναγνωρίζουμε που να χτυπιέται κάτω.     Και τη χώρα που τον εκφράζει επίσης δεν την αναγνωρίζουμε!

    Και τα ονόματα και τα σύμβολα που χρησιμοποιεί ως «οχήματα αλυτρωτισμού» εναντίον μας, δεν τα αποδεχόμαστε και δεν τα νομιμοποιούμε και δεν πρόκειται να τα νομιμοποιήσουμε ποτέ.

    Που να χτυπά τον… πωπό του κάτω!

    Κι αυτό δεν είναι «παράλογο πείσμα από την πλευρά μας»…

    Είναι ενδειξη ρεαλισμού και ευθύνης…


    --Κάποος πρέπει να θυμισει στον αμνήμονα κ. Νίμιτς, ότι τα Ηνωμένα Έθνη έδωσαν εντολή το 1993 – δηλαδή υποχρεώσαν τα Σκόπια - να συμφωνήσουν το όνομά τους με τη γειτονική Ελλάδα! Κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν.

    Κι έτσι αναγνώρισαν τότε άπαντες, ότι οι ελληνικές αντιρρήσεις είχαν βάση.

     

    --Κάποιος πρέπει να πεί ακόμα, στον ανόητο κ. Νίμιτς, πως οι ελληνικες αντιρρήσεις ΔΕΝ απαντήθηκαν ακόμα.

    Και εν πάση περιπτώσει, αρμόδιος να πει αν έχουν απαντηθεί ή όχι είναι η Ελλάδα - όχι ο… «μπιζομπόντης» κ. Νίμιτς.

    Αλλιως, προς τι η «διαπραγμάτευση» με την Ελλάδα; Ας πάει μόνος του ο κ. Νίμιτς να διαπραγματευθεί με τα Σκόπια – κι ύστερα, αν θέλει, να μας ανακοινώσει τι αποφάσισαν…

    Αλλά το βέτο δεν το ασκεί ο Νίμιτς - το ασκεί η Ελλάδα.

    Κι αν δεν υπάρξει όνομα που απαλείφει τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, το Ελληνικό βέτο θα συνεχιστεί!

    Και το πρόβλημα θα το έχουν τα Σκόπια τότε…

 

    Κάποιος να του πεί, ρε παιδιά, έτσι ωμά, ότι τα «κλειδιά» της χώρας μας δεν του τα δίνουμε. Εμείς τα κρατάμε.

    Κι όσο τα κρατάμε εμείς, θα σέβεται τη χώρα και θα υπηρετεί τη διαπραγμάτευση. Δεν θα δίνει «εντολές», ούτε τελεσίγραφα…

    Γιατί εκείνος δεν είναι σε θέση να δώσει τελεσίγραφα.

    Και γιατί εμείς δεν δεχόμαστε τελεσίγραφα…


    Όμως, λέγονται κι άλλες χοντράδες τελευταία – μέσα στην Ελλάδα αυτή τη φορά, μεταξύ μας όχι από τρίτους. (Η ανοησία δεν είναι και μονοπώλιο του κ. Νίμιτς)


    --Όπως για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα «δέχεται αφόρητες πιέσεις»…

    Δηλαδή, τι θα πεί αυτό;

    «Πιέζουν» την Ελλάδα να δεχθεί – και να νομιμοποιήσει – ένα αλυτρωτρισμό που στρέφεται σε βάρος της.

    Γιατί; Για να «σταθεροποιήσουν», λέει, τα Σκόπια!

    Και ποιος αποσταθεροποιεί τα Σκόπια;

    Η Ελλάδα που δεν αναγνωρίζει το όνομά τους;

    Ή μήπως το ίδιο το «μακεδονικό όνομά τους», που αναφέρεται σε ένα «έθνος» που ΔΕΝ υπάρχει! Ένα «έθνος» που οι Αλβανόφωνοι των Σκοπίων δεν το αποδέχονται και οι Σλαβόφωνοι δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αν παραπέμπει σε βουλγαρικό έθνος ή σε άλλο Μη βουλγαρικό έθνος!

    Το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» είναι αποσταθεροποιητικό για τα ίδια τα  Σκόπια!

    Αφού επιβάλει ανύπαρκτη εθνότητα σε διαφορετικές (υπαρκτές) εθνοτικες ομάδες και στους σπρώχνει σε σύγκρουση μεταξύ τους.

    Αλλά υποκινεί και γειτονικά εθνικά κράτη – την Αλβανία και τη Βουλγαρία, πάντως ΌΧΙ την Ελλάδα – να παρέμβουν υπέρ των «ομοεθνών» τους στα Σκόπια και να τα διαμελίσουν.

    Το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», λειτουργεί εξόχως αποσταθεροποιητικά – για τη χώρα και την ευρύτερη περιοχή.

    Αν θέλουν οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοί μας να λειτουργήσουν σταθεροποιητικά, να πιέσουν τα Σκόπια να εγκαταλείψουν την ψευδεπίγραφη «μακεδονική εθνική ταυτότητα» - οπότε δεν θα έχει πια κανένα νόημα να επιμένουν και στο «μακεδονικό όνομα». Όχι να πιέζουν την Ελλάδα να δεχθεί μιαν ωρολογιακή βόμβα δίπλα της, που στρέφεται μάλιστα εναντίον της.

    Αν μιλάμε για «σταθεροποιητική λειτουργία» από γεωπολιτική άποψη, να μιλάμε σοβαρά – όχι να λέμε σαχλαμάρες.

    Και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη την αναγνώρισαν όπως–όπως ως «ενιαίο κράτος», το 1992, τάχα για να τη «σταθεροποιήσουν»!

    Κι αντί να τη σταθεροποιήσουν την τιναξαν στον αέρα! Και ύστερα από ένα πολύ αιματηρό εμφύλιο με χιλιάδες νεκρούς – κυρίως αμάχους – τη χώρισαν σε τρία καντόνια για να ηρεμήσει…

    Μη κάνουν κι εδώ το ίδιο λάθος!


    --Κι ύστερα τι ακριβώς «πιέσεις» μας ασκούνται, για να καταλάβω…

    Δηλαδή, αν αρνηθει η Ελλάδα ως το τέλος και επαναφέρει το βέτο, τι θα κάνουν οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοί μας;

    Τίποτε!

    Πριν μερικά χρόνια, μπορούσαν ίσως να μας πιέσουν…

    Με την Τουρκία. Με την οποία όλοι είχαν εξαιρετικές σχέσεις – και η Ουσάσιγκτων και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, και το Ισραήλ και η Αίγυπτος…

    Τώρα η Τουρκία είναι εντελώς ανεξέλεγκτη, σε ευθεία σύγκρουση και σε μετωπική αντιπαράθεση με όλους: Με τους Αμερικανούς είναι «στα μαχαίρια» και στα… δικαστήρια! Με τους Ισραηλινούς ανταλλάσουν… μπινιλίκια σε τακτικά βάση. Με τους Αιγυπτίους δεν μιλιούνται. Οι Ευρωπαίοι τους το έχουν ξεκόψει ότι στην Ευρώπη δεν θα μπούν με τίποτε πια!

    Με την Τουρκία λοιπόν, δεν μπορούν να μας πιέσουν οι σύμμαχοί μας…

    Αντιθέτως: λόγω ακριβώς της ανεξελεγκτης και αποσταθεροποιητικής Τουρκίας, η μόνη σταθερή χώρα στην περιοχή μας είναι η Ελλάδα.

    Παρά την κρίση της, εξακολουθεί να είναι η μόνη σταθερή, η πιο ισχυρή και η πιο πλούσια στα Βαλκάνια, η μόνη χώρα που είναι ταυτόχρονα και μέλος του ΝΑΤΟ και μέλος της ΕΕ και μέλος της ευρωζώνης.

    Κανείς στη Δύση δεν θα διακινδύνευε να διαλύσει την Ελλάδα για τα…Σκόπια. Που κανεις δεν ξέρει, αν και πως θα υπάρχουν αύριο.

    Συνεπώς, η Ελλάδα δεν έχει σήμερα να φοβάται από πιέσεις των ΝΑΤΟϊκών λόγω Σκοπίων.

    Από αλλού έχει. Για άλλους λόγους έχει. Αλλά απ’ αυτό, ειδικά, δεν έχει να φοβάται απολύτως τίποτε… 

    Κι όποιος λέει τα αντίθετα, δεν είναι απλώς «φοβισμένος».

    Είναι κάτι χειρότερο: φοβικός!

 

    * Ακούστηκαν όμως και μερικές αλήθειες τις τελευταίες μέρες:

 

    Κάποιοι   δημοσιογράφοι – από εκείνους μάλιστα, που δεν τους ενδιαφέρει η «μάχη για το όνομα» - ομολόγησαν τις τελευταίες μέρες με εμφανή «δυσθυμία»:

    --Τι τα θέλετε; Ο Ελληνικός λαός είναι κατηγορηματικά αντίθετος και διαμηνύει στους βουλευτές όπου τους βρίσκει: Μη διανοηθείτε να ψηφίσετε όνομα με τη λέξη Μακεδονία. Κι αν το κάνετε, μη ξαναπατήσετε…

    Κι αυτό, όπως λένε οι ίδιοι, όχι μόνο στη Βόρειο Ελλάδα συνολικά, αλλά ακόμα και στη Β΄ περιφέρεια Αθηνών και σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας.

    Και καταλήγουν: Ο Τσίπρας θα το ρίσκαρε ίσως, αν επρόκειτο να διασπάσει η ΝΔ. Αλλά με τη ΝΔ τώρα να έχει μπετοναριστεί σε σκληρότερη θέση, δεν είναι εύκολο να το αποτολμήσει. Κι αν το κάνει, θα το πληρώσει ακριβά...

    Αυτά τα λένε καθημερινά πια, όχι δεξιοί, όχι νεοδημοκράτες, κι όχι ε»υαίσθητοι» για τα εθνικά θέματα. Το ακριβώς αντίθετο! Κι έχει την αξία του…


    Η άλλη αλήθεια, ακούστηκε με μορφή… ερώτησης:

    --Γιατί άραγε, μετά από τόσες «σφαλιάρες λιτότητας», ειδικά από τον κυβέρνηση Τσίπρα, οι Έλληνες δεν «κουνήθηκαν» με τόσα μέτρα, δεν αντέδρασαν με τόσους νέους φόρους, αλλά ξεσηκώθηκαν και άρχισαν συλλαλητήρια για το Μακεδονικό; Κι όταν δεν πάνε σε συλλατήρια, δείχνουν ωστόσο, την οργή και την αγανάκτησή τους με οποιαδήποτε σκέψη για υποχώρηση στο θέμα αυτό;

    Γιατί απλούστατα, ιδιαίτερα όταν οι κοινωνίες βρίσκονται σε κρίση, οι αρχές, οι αξίες και τα σύμβολα έχουν μεγαλύτερη σημασία για τους ανθρώπους.

    Όταν οι πολίτες νιώθουν ανασφαλείς ή στριμωγμένοι, τότε συσπειρώνονται γύρω από ζητήματα ταυτότητας και από προτάγματα Πατρίδας.

    Είναι σαν τον απλό άνθρωπο, που όταν είναι καλά ξεχνά το Θεό. Κι όταν αρρωστήσει ο ίδιος, ή μέλος της οικογένειάς του, ή κινδυνεύσει άμεσα, αρχίζει να …σταυροκοπιέται!

    Μερικά πράγματα τα σκεπτόμαστε και μας αγγίζουν όταν βγούμε από την θαλπωρή μιας ψευδεπίγραφης ευημερίας, όταν στριμωχθούμε ή όταν απειληθούμε ή όταν κινδυνεύσουμε…

    Κι αν αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο χωριστά, ισχύει κατά μείζοντα λόγο για ολόκληρες κοινωνίες.

    --Η ευημερία κοιμίζει συνειδήσεις.

    --Η κρίση ξεβολεύει ανθρώπους.

    --Αλλά η εθνική απειλή (ή ξεφτύλα) ξεσηκώνει ολόκληρες κοινωνίες.

    Κι αυτή την αλήθεια ανακαλύπτουν τώρα οι πολιτικοί μας.

    Όλοι;

    Όχι όλοι!

    Μερικοί μάλλον είναι ανεπίδεκτοι…

 

    Ίσως ο Τσίπρας συσσώρευε πολύ «μπαρούτι» κάτω από τα πόδια του επί τρια χρόνια...

    Και «εφησυχασμένος» που τίποτε δεν έγινε ως τώρα, άρχισε πια να παίζει με τα σπίρτα!

    Οπότε…