Πώς είναι η δουλειά μιας στρίπερ

Η εξομολόγηση μιας γυναίκας που δούλευε «Δύο Δεκαετίες Γυμνή»

Η Leigh Hopkinson εργάστηκε 20 χρόνια σαν στρίπερ, δουλεύοντας σε μερικά από τα πιο φημισμένα, αποκλειστικά για άντρες clubs της Μελβούρνης.

Η σήμερα 41 ετών Leigh, ξεκίνησε να γδύνεται μπροστά σε κοινό, στα 18 της όταν ήταν φοιτήτρια, στην Christchurch, τη μεγαλύτερη πόλη του Νότιου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας. Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες παράτησε τη δουλειά αυτή και συνέγραψε το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Two Decades Naked» (Δύο Δεκαετίες Γυμνή), το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα. Η Hopkinson, μίλησε στο news.com.au για το βιβλίο της και για το λόγο που σταμάτησε τον αισθησιακό χορό.

«Ήταν το 1993 όταν απάντησα σε μια αγγελία στην τοπική εφημερίδα, για χορεύτριες. Ήμουν 18 ετών και σπούδαζα... Εργαζόμουν ως σερβιτόρα και μια κοπέλα με την οποία ήμουν συμμαθήτρια, χόρευε σε κλαμπ στο Christchurch...», λέει η ίδια ερωτηθείς για το πότε ξεκίνησε το χορό. «Το πρώτο club στο οποίο ξεκίνησα να χορεύω, ήταν σε ένα που βρισκόταν μέσα σε ένα πορνείο: δεν ήταν τόσο συναρπαστικά όσο έγραφε η αγγελία! Ήταν μια καλή αρχή, γιατί ήταν αρκετά ήσυχα. Δεν ήμουν η καλύτερη χορεύτρια, αλλά μου έδινε την ευκαιρία να κινούμαι στην πίστα χωρίς να είμαι στη πρώτη γραμμή. Με βοήθησε οικονομικά οπότε μπόρεσα να μετακόμισω στη Μελβούρνη, αργότερα στο Λονδίνο και μετέπειτα επέστρεψα ξανά στην Αυστραλία όπου πέρασα 15 χρόνια στο Men’s Gallery στη Μελβούρνη».

Περιγράφοντας το πώς ένιωθε κάθε φορά που έβγαινε στην πίστα, η 41χρονη αποκαλύπτει: «Μερικές φορές ήταν συναρπαστικό, με την έννοια ότι με βοηθούσε να εξερευνήσω το σώμα μου και να εκφράσω τον αισθησιασμό μου. Εκείνη τη στιγμή, είχα την εμπιστοσύνη ενός ανθρώπου. Είναι καταπληκτικό το να μπορείς να μοιράζεσαι αυτή την οικειότητα με έναν τελείως άγνωστο. Ήταν συναρπαστικό, λίγο τρομακτικό και αρκετά μεθυστικό κατά καιρούς. Άλλες φορές, σκεφτόμουν τι είχα να κάνω την επόμενη μέρα, πόσο πρησμένα ήταν τα πόδια μου...Είμαι αρκετά ντροπαλό άτομο και υπήρχαν ημέρες όπου δεν είχα διάθεση να βγω...». Μιλώντας για το χρήματα που κέρδιζε κάθε βράδυ, η ίδια λέει: «Το πόσα έβγαζα, είχε να κάνει με την εκάστοτε βραδιά και με την τύχη. Όταν ξεκίνησα, έπαιρνα έναν μισθό περίπου 50 δολαρίων τη βραδιά συν τα φιλοδωρήματα και ποσοστά από τα ποτά που πουλούσαμε, οπότε κέρδιζα τη βραδιά περίπου 150 - 200 δολάρια».

Η 41χρονη, εξηγεί ότι ο ουσιαστικός λόγος που την ώθησε να εγκαταλείψει το χώρο, ήταν και η έκρηξη του διαδικτυακού πορνό «που έκανε τα πράγματα περισσότερο περίπλοκα. Όλο και περισσότεροι ήθελαν να αγγίζουν και πολλές κοπέλες το άντεχαν, αλλά εγώ όχι...» λέει και εξηγεί το λόγο που την οδήγησε στο να γράψει το βιβλίο:

«Ήμουν πραγματικά απογοητευμένη με το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία τις στρίπερς. Το βλέπουν ως σύνολο, όχι σαν κάτι που επιλέγουμε για δουλειά και αυτό είναι άδικο και αναληθές. Ήθελα να εξανθρωπίσω αυτές τις γυναίκες... Είναι λάθος όπως τις βλέπει η κοινωνία».