ΑΟΡΑΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ

6.00 το χάραμα ξυπνώ τρομαγμένη, δίχως να υπάρχει γιατί.                                                               

Είναι τα δεύτερα που δεν αντιλαμβάνεσαι που είσαι, τι σου συμβαίνει.

Πάω και κρυφοκοιτώ τους ανθρώπους του σπιτιού. Άλλαξαν είναι η αλήθεια, σα να γέρασαν, τι να τους συνέβη?                                                                                                                                           

Φορώ την πλεκτή ζακέτα και τρέχω όξω, αέρα. Περπατώ σε γνώριμα στενά. Πόσα χρόνια, πόσος καιρός?

Έχω θυμό με εσένα. Δεν ξέρω πως σε λένε, χρόνο, εποχή, αιώνα, στιγμή, ρολόι, κάποτε, παρόν, παρελθόν, πώς?

Άφησε με.

Άφησε με σου λέω δεν έρχομαι πια.

Τι να σε κάνω?

Σε φοβάμαι, σε τρέμω.

Είσαι θρασύς, αυθάδης, προκλητικός.

Με ακουμπάς λίγο λίγο σχεδόν ασήμαντα, δε σε καταλαβαίνω, δε σε νιώθω, δε σε μυρίζω μα είσαι εδώ.

Τα σημάδια σου μόνο βλέπω. Σε βλέπω.

Δεν έχεις πρόσωπο μα είσαι στο πρόσωπο μου, δεν έχεις κορμί μα φαίνεσαι στο κορμί μου. Είσαι παντού, στο βλέμμα μου, στον κόσμο μου, παντού.

Αόρατα σημάδια.

Πάψε πια να έρχεσαι και να φέρνεις σιμά μου άτομα, στιγμές, εικόνες που δεν είσαι ικανός να αφήσεις.                                                                                                                                                            

Κάθε φορά φεύγεις και φεύγω, τρέχω μακριά, μη δουν τις λέξεις που έχουν οι λυγμοί. Σταμάτησα να βλέπω και με τα μάτια, ξεγελούν.                                                                                        

 Κάτι που υπάρχει, σε λίγο εξαφανίζεται, κάτι άλλο έρχεται, κάτι άλλο φαίνεται, κάτι άλλο ισχύει, κάτι άλλο έγινε και πάλι από την αρχή.

Φεύγεις?

Θα ξαναγυρίσεις? Λίγο.  Έλα ένα απόβραδο, να ξαναδώ πρόσωπα που λησμόνησα, στιγμές που λαχτάρησα, αγγίγματα που ξεθώριασαν.                                                                                                    

Τις μεγαλύτερες στιγμές στα δευτερόλεπτα σου τις έζησα, το ξέρεις.

Και αν δεν μπορείς .....

Δεν μπορείς. Το ξέρω. Είναι το υλικό σου τέτοιο. Υλικό από το πουθενά φτιαγμένο. Δεν το ξέρουν οι άνθρωποι... ανόητοι που ήμαστε, μωροί. Αυτή η καταραμένη συνήθειά μας φταίει να αμφισβητούμε ό,τι δε βλέπουμε, να κάνουμε πως δεν υπάρχει, πως δε συμβαίνει.

Να, δες την αγάπη .... δε τη θωρούμε και αυτή σα λυθρίνι που πνίγεται νυχοπατά και αποζητά λίγο χώρο στις <<σημαντικές >> ζωές μας. Που να ΄ξερε...                                                    

Που να ΄ξερε ότι ήμαστε φτιαγμένοι να λαχταράμε ό,τι μας πονά περισσότερο και να ποδοπατάμε ό,τι μας δίνει χαρά.

25.00 δείχνει πια το ρολόι. Άργησες. Φύγε.  Έχεις και αλλού να πας.                                                                                             

Λέξεις θα με συντροφεύουν. Λέξεις ζωντανές με αίμα. Σου μοιάζουν είναι η αλήθεια. Ίδιο καλούπι. Ίδια σημάδια.

Αόρατα σημάδια.

ΓΚΕΚΤΣΙΑΝ ΤΑΜΙ

Απόφοιτη Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης, AΠΘ