Η δημιουργία τους συνέπεσε με την “άνοιξη”, όπως χαρακτηρίστηκε τότε, της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Το πείραμα των διαδημοτικών ραδιοφώνων δεν άντεξε και κατέληξε σε αποτυχία στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, κυρίως εξ αιτίας της ασυνεννοησίας των δημάρχων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη διαφορετική ιεράρχηση των προτεραιοτήτων.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά το πρώτο εγχείρημα, μετά την «άνοιξη» ήρθε ο «χειμώνας» για τους εργαζόμενους στα δημόσια και ιδιωτικά ΜΜΕ: Λουκέτα, απολύσεις, ατομικές συμβάσεις εργασίας, μειώσεις μισθών και τρομοκρατία.
Από τη δίνη αυτή δεν ξέφυγαν όσα δημοτικά ραδιόφωνα απέμειναν, πέφτοντας “θύματα” των περικοπών που υπαγορεύουν το Μνημόνιο και ο Καλλικράτης.
Απέμειναν 12 δημοτικά ραδιόφωνα (4 στην Αθήνα, 3 στην Θεσσαλονίκη, 1 Λάρισα, 1 Βόλο, 1 στη Τρίπολη, 1 στα Γιάννενα, 1 στην Ξάνθη και 1 δημοτική τηλεόραση στη Θεσσαλονίκη), που απασχολούν:
9,84 (Αθήνα) 200 εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων, αυτών 90 συμβασιούχοι δημοσιογραφοι
Ξένιος ( Φυλή) 16 δημοσιογράφους
Κανάλι 1( Πειραιάς) 14 δημοσιογράφους
Θεσσαλονίκη 45 δημοσιογράφους
Λάρισα 3 δημοσιογράφους
Βόλος 5 δημοσιογράφους
Γιάννενα 3 δημοσιογράφους
Τρίπολη 5 δημοσιογράφους
Πρέβεζα 2 δημοσιογράφους
Ράδιο Επικοινωνία (Ν. Ηράκλειο Αττικής) 15 δημοσιογράφους
Ραδιόφωνα που έχουν σιωπήσει επί ένα χρόνο (Ξένιος), καθώς παραμένουν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι, ραδιόφωνα που απασχολούν ελάχιστους δημοσιογράφους, οι οποίοι μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ραδιόφωνα που έχουν μεταφερθεί στους δήμους ως υπηρεσίες ειδικού σκοπού, ραδιόφωνα που υπάρχουν ενώ οι εργαζόμενοι υπάγονται σε γραφεία τύπου, ραδιόφωνα των οποίων εκλάπησαν τα μηχανήματα και οι πομποί και οι εργαζόμενοι μετακόμισαν σε γραφεία Τύπου του δήμου, συχνότητες δημόσιες που οι δήμοι τις παραχώρησαν σε ιδιώτες (Ν. Ιωνία Βόλου).
Ραδιόφωνα υποβαθμισμένα, που υπολειτουργούν δημοσιογραφικά και δεν τηρούν τη σύνθεση προσωπικού που επιβάλλει ο νόμος, εργαζόμενοι απλήρωτοι ή εργαζόμενοι που καλούνται να αποφασίσουν μεταξύ απολύσεων και περικοπών. Ιδανικό σκηνικό χάους για να δικαιολογηθεί η επιβολή της τάξης. Μόνο που για την κυβέρνηση “τάξη”, σημαίνει συρρίκνωση ή λουκέτα.
Την δεκαετία του 90 τα δημοτικά ραδιόφωνα, παρήγαγαν έργο ουσιαστικό, δίνοντας φωνή στον δημότη αναδεικνύοντας τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών, δίνοντας βήμα σε ομάδες πολιτών που ασχολούνταν με την οικολογία, που παρήγαγαν πολιτισμό, φωνές διαφορετικές, εναλλακτικές από τις κυρίαρχες.
Ωστόσο προϊόντος του χρόνου, οι δήμοι “χρησιμοποίησαν” τις συχνότητες μόνο για την προβολή του δημοτικού έργου τους, για την προσωπική προβολή των δημάρχων και για να βολέψουν “ημετέρους”.
Σήμερα που ο “Καλλικράτης” έγινε “Προκρούστης”, δίνεται η δυνατότητα στα δημοτικά συμβούλια να αποφασίσουν αν θα βάλουν λουκέτο στα ραδιόφωνα κρίνοντας τη βιωσιμότητά τους με οικονομικά και μόνο κριτήρια.
Εμφανίζουν ως δέλεαρ τη μεταφορά των εργαζομένων δημοσιογράφων στους δήμους, αποκρύπτοντας συνειδητά ότι οι δήμοι προχωρούν σε απολύσεις συμβασιούχων, γιατί το “ευαγγέλιο” της τρόικας είναι λιγότερο δημόσιο, λιγότεροι δημόσιοι υπάλληλοι.
Οι δημοσιογράφοι που πρόκειται να μεταφερθούν, θα διατηρήσουν τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα, το ειδικό τους μισθολόγιο, τη ασφάλιση τους ή θα μεταταχθούν σε άλλες υπηρεσίες άσχετες με την ειδικότητά τους;
Και οι συχνότητες τι θα γίνουνε; Θα παραχωρηθούν σε ιδιώτες που καραδοκούν για φθηνό ραδιόφωνο “play list”;
Η Π.Ο.Ε.ΣΥ. έχει καλέσει εδώ και 15 ημέρες τους συναρμόδιους υπουργούς σε διάλογο. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Αντ’ αυτού έδωσαν σε δημόσια διαβούλευση την επίμαχη ρύθμιση, στο όνομα του δημόσιου διαλόγου.
Εμείς επιμένουμε στο αίτημα να συναντηθούμε μαζί τους: οι εργαζόμενοι στα δημοτικά ραδιόφωνα και τα σωματεία τους, γιατί:
- Τα δημοτικά ραδιόφωνα δεν είναι μόνο συχνότητες. Είναι και άνθρωποι -εργαζόμενοι σε αυτά.
- Το μέλλον που τους επιφυλάσσεται δεν μπορεί να είναι η ανεργία. Λύσεις υπάρχουν. Μπορούμε να τις βρούμε μαζί.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Π.Ο.Ε.ΣΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ