Πάντα απρόβλεπτος, καυστικός αλλά ειλικρινής και αποκαλυπτικός ο Σταμάτης Σπανουδάκης μιλά για τη ζωή του και τους ανθρώπους που συνάντησε , αγάπησε και συγκρούστηκε.
-Μιλώντας για τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική, λέει:
« Δε με αφορά το τραγούδι γιατί δεν αισθάνομαι ότι έχω τελειώσει τα χρέη μου στη μουσική. Αυτό που ονειρεύομαι είναι η μουσική μου να πετύχει σε όλη τη γη. Και να λέω ‘’ελάτε εδώ να μάθετε τέχνη’’. Όχι συρτάκι , dance , μπουζούκι και χορούς..».
-Για τους εχθρούς που έχει αποκτήσει και για τις επιθέσεις που δέχεται,υποστηρίζει ότι:
«Το στοίχημα και ο τσαμπουκάς είναι να τους φέρεις στα νερά σου κι όχι να πας εσύ . Δηλαδή να φθάσει ο εχθρός σου να λέει « σε μισώ αλλά είσαι φοβερός μουσικός…»
Μιλάει ακόμα για τη ‘’δικτατορία του πνεύματος’’ που υπάρχει όπως χαρακτηριστικά λέει στον καλλιτεχνικό χώρο, ενώ για τις επιθέσεις που δέχθηκε ο Γιώργος Νταλάρας στις συναυλίες του, σχολιάζει:
«Δεν είναι ωραίο να σου πετάνε γιαούρτια και καρέκλες. Δεν τον «μαλώσανε» για τη φωνή του . Άλλο το ταλέντο και άλλο η στάση ζωής. Θα δούμε κι άλλα τέτοια γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να εξανίσταται με το προοδευτικό σύστημα , το οποίο έχει βάλει τα πάντα στην άκρη για την τσέπη του. Και δε μιλάω μόνο για το Νταλάρα , μπορώ να αναφέρω άλλους ογδόντα. Δεν παύω να εκτιμώ τη φωνή του. Αν είχε προσέξει και δεν είχε θελήσει να γίνει καθωσπρέπει , ο λαός θα τον είχε ακόμα στο στόμα του. Την εποχή που τον γνώρισα, ήταν η φωνή της Ελλάδας . Αυτό τελείωσε γιατί θέλησε να γίνει άλλο από αυτό που είναι».
Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ξεδιπλώνει επίσης μια πλευρά του εαυτού του που δε γνωρίζαμε, μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια:
«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με τη μουσική γιατί ήταν πολιτικός μηχανικός και με προόριζε για διάδοχό του. Μάλιστα μου είχε κρύψει και την κιθάρα μου. Χρειάστηκε η παρέμβαση του παππού μου, ο οποίος ήταν πιο προοδευτικός . Όταν ήμουν 15 χρόνων, ο πατέρας μου πέθανε. Και τότε ξεσάλωσα. Βλέπεις , η μητέρα μου ήταν πολύ γλυκιά, τρυφερή αλλά δεν είχε τη δύναμη να με σταματήσει .Ήταν πάντα αυτό που λέμε ‘’ η γυναίκα του ισχυρού άνδρα’’. Στα 17 έφυγα από το σπίτι, ζούσα δουλεύοντας σε σκυλάδικα και έμενα στα σπίτια που είχαν φίλες μου χορεύτριες».
Αναφέρεται στα χρόνια που σπούδαζε μουσική στη Γερμανία και τα αδιέξοδα μονοπάτια, στα οποία βρέθηκε αναζητώντας το δρόμο που θα ακολουθήσει, αλλά και στη σύζυγό του Ντόρη με την οποία είναι μαζί από το 1969:
«Έχοντας περάσει μαζί πολλές θύελλες, πλέον γυρνάω το κεφάλι μου, βλέπω τη Ντόρη και νομίζω ότι βλέπω εμένα. Το ‘’έσονται οι δυο εις σάρκα μία’’ ισχύει 100% στην περίπτωσή μας, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας από τους δύο πλέον είναι μισός . Κι όντως είμαι μισός ! Και όσο περνάνε τα χρόνια , τόσο πιο ορεξάτος είμαι να της χαρίσω το μισό εαυτό μου. Είναι ο άνθρωπός μου , το ιδανικό της γυναίκας. Για μένα το σώμα, το πρόσωπο, ο λαιμός, το χέρι της Ντόρης είναι η γυναίκα. Ακόμα και στις άπιστες, εντός εισαγωγικών, στιγμές μου, είμαι πιστός στη Ντόρη».
-Αναφορικά με το αν θα ήθελε ένα παιδί στη ζωή του κι αν του λείπει, εξομολογείται: « Εκ των υστέρων λέω, τι ωραία που θα ήταν να είχα τώρα ένα παιδί .Θα ήταν πια μεγάλο…. Μέχρι πριν από δέκα χρόνια δε μου πέρναγε από το μυαλό ,αλλά ούτε από της Ντόρης να κάνουμε ένα παιδί. Ούτε το διώχναμε , ούτε το θέλαμε ιδιαίτερα… Είπαμε ‘’Θεέ μου , ό,τι θες να γίνει’’. Δεν έγινε...»
-Μιλώντας για τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική, λέει:
« Δε με αφορά το τραγούδι γιατί δεν αισθάνομαι ότι έχω τελειώσει τα χρέη μου στη μουσική. Αυτό που ονειρεύομαι είναι η μουσική μου να πετύχει σε όλη τη γη. Και να λέω ‘’ελάτε εδώ να μάθετε τέχνη’’. Όχι συρτάκι , dance , μπουζούκι και χορούς..».
-Για τους εχθρούς που έχει αποκτήσει και για τις επιθέσεις που δέχεται,υποστηρίζει ότι:
«Το στοίχημα και ο τσαμπουκάς είναι να τους φέρεις στα νερά σου κι όχι να πας εσύ . Δηλαδή να φθάσει ο εχθρός σου να λέει « σε μισώ αλλά είσαι φοβερός μουσικός…»
Μιλάει ακόμα για τη ‘’δικτατορία του πνεύματος’’ που υπάρχει όπως χαρακτηριστικά λέει στον καλλιτεχνικό χώρο, ενώ για τις επιθέσεις που δέχθηκε ο Γιώργος Νταλάρας στις συναυλίες του, σχολιάζει:
«Δεν είναι ωραίο να σου πετάνε γιαούρτια και καρέκλες. Δεν τον «μαλώσανε» για τη φωνή του . Άλλο το ταλέντο και άλλο η στάση ζωής. Θα δούμε κι άλλα τέτοια γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να εξανίσταται με το προοδευτικό σύστημα , το οποίο έχει βάλει τα πάντα στην άκρη για την τσέπη του. Και δε μιλάω μόνο για το Νταλάρα , μπορώ να αναφέρω άλλους ογδόντα. Δεν παύω να εκτιμώ τη φωνή του. Αν είχε προσέξει και δεν είχε θελήσει να γίνει καθωσπρέπει , ο λαός θα τον είχε ακόμα στο στόμα του. Την εποχή που τον γνώρισα, ήταν η φωνή της Ελλάδας . Αυτό τελείωσε γιατί θέλησε να γίνει άλλο από αυτό που είναι».
Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ξεδιπλώνει επίσης μια πλευρά του εαυτού του που δε γνωρίζαμε, μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια:
«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με τη μουσική γιατί ήταν πολιτικός μηχανικός και με προόριζε για διάδοχό του. Μάλιστα μου είχε κρύψει και την κιθάρα μου. Χρειάστηκε η παρέμβαση του παππού μου, ο οποίος ήταν πιο προοδευτικός . Όταν ήμουν 15 χρόνων, ο πατέρας μου πέθανε. Και τότε ξεσάλωσα. Βλέπεις , η μητέρα μου ήταν πολύ γλυκιά, τρυφερή αλλά δεν είχε τη δύναμη να με σταματήσει .Ήταν πάντα αυτό που λέμε ‘’ η γυναίκα του ισχυρού άνδρα’’. Στα 17 έφυγα από το σπίτι, ζούσα δουλεύοντας σε σκυλάδικα και έμενα στα σπίτια που είχαν φίλες μου χορεύτριες».
Αναφέρεται στα χρόνια που σπούδαζε μουσική στη Γερμανία και τα αδιέξοδα μονοπάτια, στα οποία βρέθηκε αναζητώντας το δρόμο που θα ακολουθήσει, αλλά και στη σύζυγό του Ντόρη με την οποία είναι μαζί από το 1969:
«Έχοντας περάσει μαζί πολλές θύελλες, πλέον γυρνάω το κεφάλι μου, βλέπω τη Ντόρη και νομίζω ότι βλέπω εμένα. Το ‘’έσονται οι δυο εις σάρκα μία’’ ισχύει 100% στην περίπτωσή μας, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας από τους δύο πλέον είναι μισός . Κι όντως είμαι μισός ! Και όσο περνάνε τα χρόνια , τόσο πιο ορεξάτος είμαι να της χαρίσω το μισό εαυτό μου. Είναι ο άνθρωπός μου , το ιδανικό της γυναίκας. Για μένα το σώμα, το πρόσωπο, ο λαιμός, το χέρι της Ντόρης είναι η γυναίκα. Ακόμα και στις άπιστες, εντός εισαγωγικών, στιγμές μου, είμαι πιστός στη Ντόρη».
-Αναφορικά με το αν θα ήθελε ένα παιδί στη ζωή του κι αν του λείπει, εξομολογείται: « Εκ των υστέρων λέω, τι ωραία που θα ήταν να είχα τώρα ένα παιδί .Θα ήταν πια μεγάλο…. Μέχρι πριν από δέκα χρόνια δε μου πέρναγε από το μυαλό ,αλλά ούτε από της Ντόρης να κάνουμε ένα παιδί. Ούτε το διώχναμε , ούτε το θέλαμε ιδιαίτερα… Είπαμε ‘’Θεέ μου , ό,τι θες να γίνει’’. Δεν έγινε...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ