Ανέκαθεν, στο βαθύ ΠΑΣΟΚ κυλούσε το αίμα της επαρχίας. Το να είσαι επαρχιώτης και να το γουστάρεις, μαγκιά σου. Το να κάνεις τον επαρχιωτισμό σου σύνδρομο, είναι πρόβλημα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι κάμποι, τα όρη και τα βουνά βάφτηκαν πράσινα με τις επιδοτήσεις.
Ο Βαγγέλης δεν ήταν ποτέ του επαρχιώτης στην Ομόνοια. Δε διανυκτέρευσε στα μπουρδελοξενοδοχεία της πλατείας Καραϊσκάκη και δε νταραβερίστηκε με τις φτηνές πουτάνες της πλατείας Βάθη. Αγαπούσε ανέκαθεν δύο πράγματα: την καριέρα και το χρήμα. Και τίποτα από τα δυο δεν κολλούσε με τον επαρχιωτισμό του ΠΑΣΟΚ. Εκ προοιμίου λοιπόν, ο Βαγγέλης ήταν διαφορετικός.
Δεν ήταν όμως τόσο διαφορετικός ώστε να μην καρφώνεται. Κι ο Βαγγέλης καρφώθηκε αρκετές φορές. Σαν ντροπαλό παιδί έβαζε στο στόμα το δάχτυλο και το έγλειφε μέχρι να πάρουν τα μάτια τους από πάνω του.
Και ύστερα ήρθαν τα φράγκα, πολλά φράγκα. Και κινητά κι ακίνη- και βίλες κι αυτοκίνη-. Το αγόρι με το δάχτυλο στο στόμα και τις ακαδημαϊκές περγαμηνές, έγινε το αγόρι με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Διαμόρφωσε άποψη, απέκτησε θράσος και προσέλαβε επικοινωνιακούς συμβούλους.
Για να εκδικηθεί μάλιστα και τις φτηνές πουτάνες, που μεταξύ μας ούτε αυτές τον γούσταραν και ούτε γι’ αυτές ήταν ικανός, έβγαλε το επάγγελμα στη διατίμηση. Με δυο ευρουδάκια κάνεις τη δουλειά σου και καθαρίζεις.
Δεν έχει όμως ούτε την ευαισθησία ούτε το θάρρος του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες να τις κοιτάξει στα μάτια και να πει: “Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου”.
Ο θλιβερός όσο και επικίνδυνος, Βαγγέλης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ