ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΕΞ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ;

Χρόνο τον χρόνο, ως τα 50 που κατέκτησα, απέκτησα μια μασίφ πεποίθηση. Το σεξ είναι το προσωπικό μας έργο τέχνης. Η στιγμή που παίρνεις τις μπογιές και τα πινέλα και αποδίδεις αυτά που έχει στη ψυχή σου.
Γράφει η Ρέα Βιτάλη...

Το απόλυτο άλλοθι να φανερώσεις την αλήθεια σου. Γι αυτό θεωρώ τυχερή ετούτη την γενιά. Το πλαίσιο, το τελάρο δεν το βάζει η κοινωνία. Τουλάχιστον όχι όσο παλιά…Δεν ήταν πάντα έτσι.

Να σας μιλήσω για το 70. Υπήρχε μια κόκκινη γραμμή στο τι μπορεί να κάνει κανείς με το ταίρι του και τι με την πουτάνα. Ναι, ναι υπήρχαν δρόμοι με κόκκινα φωτάκια στις πόρτες και πουτάνες να μην προλαβαίνουν βάρδιες. Σοκάκια που οι άνδρες διέσχιζαν δήθεν αδιάφοροι και στο τελευταίο δευτερόλεπτο τσουκ, έστριβαν αστραπιαία και χώνονταν μέσα με σβελτάδα ζαρκαδιού…Λάτρευα να κατασκοπεύω αυτό το τσακ! Κι ας ήμουν 10, 11 ετών. Έκανα «ρεπορτάζ» από τότε…

Επίσης έπαιζε και η παρθενιά. Κατά πώς διέταζε η ηθική της εποχής μπορούσες να κάνεις τα πάντα εκτός από «αυτό». Η μισιακή ματαιότης του προκαταρκτικού δοξάζονταν. Ίσως γι΄αυτό η κοινωνία έπηξε στους μαλάκες στην συνέχεια…Μπορεί νάναι κι αυτό μια εξήγηση.

Διαβάζετε τον τίτλο και απορείτε που το πάω; Να σας εξηγήσω. Πέραν από την πιο πάνω πεποίθηση έχω και μια λόξα. Μ΄αρέσει να φαντάζομαι τους ανθρώπους στα κρυφά τους. Στα ενδότερά τους. Πολλές φορές σκέφτομαι πώς θα το κάνουνε αυτοί; Πόσο θ΄ανησυχεί η νεαρά μη χαλάσουν τα μαλλιά της πάνω στο αλάλιασμα; Πόσο θα τρέμει εκείνος μη και δε φαίνονται οι γραμμώσεις των κοιλιακών του σε όλες τις στάσεις. Πόσο θα βαριούνται αυτοί οι δυο…Και πάει λέγοντας. Υπάρχει και μια κατηγορία λατρεμένη όσο και απόλυτα θλιβερή…«Κακομοίρηδες» κατηγορία. Οι αναντίστοιχοι. Έτσι τους έχω ονομάσει. Οι κρυφοί. Συνήθως δεν εστιάζουν στα μάτια του συνομιλητή, έχουν τετραγωνισμένες αντιλήψεις, ηδονίζονται με το πατρίς-θρησκεία, ιδίως με τη θρησκεία έχουν κόλλημα χοντρό (και τα κόμματα θρησκεία είναι), φοράνε σφιχτά…Παπούτσια τριζάτα, παλτό, καμπαρτίνα. Γενικά ό,τι κρύβει καλύτερα.

Έχουν και σφιχτά χείλη. Μιλάνε σαν να ξέρουν τα πάντα. Και δεν αλλάζουν αντιλήψεις με τίποτα. Καμαρώνουν δε γι΄αυτό. Σφάζονται για την ηθική όπως εκείνοι και μόνο την ορίζουν. Κι ενώ πορεύονται έτσι αρκεί μια πόρτα κλειστή, μια πουτάνα ή ένα γραμμωμένο παλικάρι της κακιάς ώρας και αμορφωσιάς και μεταμορφώνονται σε τραβέλια του κερατά. Μπορεί να στριμώξουν το πόδι μέχρι και σε γόβα. Μπορεί να κλαίνε σαν μωρά κάτω από μαστίγια. Να μασκαρεύονται (αν και πριν ήταν πιο μασκαρεμένοι). Οι αναντίστοιχοι…Θλιβεροί να ροκανίζουν χρόνια λες και εξουσιάζουν όλα τα ρολόγια του κόσμου. Λες και τους έταξε ο Θεός 100 ζωές παραπάνω από τους άλλους…Κι έχουν τράτο! Βασανίζονται να μην ελευθερωθούν. Να μην αποκαλυφθούν. Μικροί….

Όποτε βλέπω κομματικές συγκεντρώσεις. Τα θλιβερά συμβούλια τους. Τις ζυγισμένες τους απόψεις. Τα σφιχτά δήθεν χαμόγελα σε ξινισμένα μούτρα. Τα άβολα κοστούμια και τον χαρτοφύλακα σφιχτά κάτω από τη μασχάλη. Tην αμηχανία στο βλέμμα και το γρήγορο στο βήμα. Μετρημένες μια μια οι λέξεις μη ξεφύγουν, μη χαρακτηριστούν αμαρτωλοί από τον μέγα αρχηγό της φυλής, μη και χάσουν τα βολικά οφίτσια, μη και ξεφύγουν. Δυσκοίλιοι. Μονότονοι. Με παρωπίδες. Να λένε τα παράλογα ως λογικά κατά πώς διατάσσει η «θρησκεία» τους…Μου θυμίζουν τον αναντίστοιχο που περιέγραψα λίγο πιο πάνω…Χα,χα, χα, χα…Σκέψου να τους κλείσεις σε δωμάτιο με καμιά πουτάνα ή κανένα γραμμωμένο αμόρφωτο παλικάρι…Ε ρε και ν΄ απελευθερώσουν τα καταχωνιασμένα βογκητά τους…Τι εσώψυχο έχουν να βγάλουν! Γιατρέ μου είναι πολύ άρρωστο το μυαλό μου;

Ρέα Βιτάλη στο protagon