Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν δεν είναι μόνο το 9ο Εθνικό Τακτικό Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και τα «καυτά» γεγονότα του τελευταίου δεκαπενθημέρου, που ξεκίνησαν με την (συνεχιζόμενη) «κρίση της ΕΡΤ» που ξεκίνησε στις 11 Ιουνίου με το γνωστό «μαύρο» και ολοκληρώθηκε με τον ανασχηματισμό της Δευτέρας, 24 Ιουνίου, όταν, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, κυβέρνηση σχημάτισαν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις, η κοινή γνώμη δηλώνει αρκετά ταλαιπωρημένη για να αντέξει άλλη μια εκλογική αναμέτρηση, την ώρα που η χώρα παραμένει επί ξηρού ακμής και καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν διαθέτει μια σοβαρή εναλλακτική λύση – εκτός από (ξεπερασμένες) αντιμνημονιακές κραυγές.
Την ίδια ώρα, η Νέα Δημοκρατία δείχνει μια αξιοθαύμαστη αντοχή, καθώς είναι απολύτως βέβαιο πως οι άνθρωποι που εξακολουθούν να τη στηρίζουν δεν ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες, αλλά προέρχονται από το σύνολο του κοινωνικού φάσματος και κυρίως την μεσαία τάξη – ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν.
Το ΠΑΣΟΚ, αν και βγαίνει ενισχυμένο από την επιστροφή του στην εξουσία, παραμένει σε χαμηλά ποσοστά, ενώ η αποχώρηση της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» (που προκάλεσε και… ενωτική παρέμβαση του Γ. Παπανδρέου), δείχνει ότι θα δυσκολευτεί πολύ να αποδείξει πως αποτελεί πραγματικότητα αυτό που ο κ. Βενιζέλος επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους – ότι δηλαδή «η Δημοκρατική Παράταξη είναι εδώ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να παραμένει κατακερματισμένος, καθώς οι Συνιστώσες του δεν εννοούν να διαλυθούν, με αποτέλεσμα να αποτελεί ακόμη μακρινό στόχο το πολυδιαφημισμένο «ενιαίο κόμμα» - μέχρι στιγμής μόνο ο Συνασπισμός έχει αυτοδιαλυθεί – ενώ η εκτόξευση των ποσοστών του οφείλεται στους «μετοίκους» του ΠΑΣΟΚ, που πηγαίνουν από τον έναν «λεφτά υπάρχουν» στον άλλον.
Επομένως, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ισχυριστεί πως έχει πίσω του μια «παράταξη».
Η ΔΗΜΑΡ πάλι, αποτελείται από δυνάμεις προερχόμενες από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και, όπως αποδεικνύεται, περισσότερο κέρδιζε όταν συμμετείχε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με εντολή και αποστολή την έξοδο από την κρίση.
Οι πολίτες που την στηρίζουν δεν είναι βέβαιο πως συμφωνούν στο σύνολό τους με την ηρωική έξοδο (και μάλιστα με αφορμή την ΕΡΤ) και επομένως είναι περισσότερο ένα κόμμα στελεχών και λιγότερο ένα κόμμα με παράταξη.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν προλαβαίνουν, απ’ ό,τι φαίνεται, να αποκτήσουν παράταξη, διότι τα ποσοστά τους πέφτουν και οι παρατάξεις γεννιούνται μέσα από την διάρκεια και την αντοχή.
Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει παράταξη με την γνωστή έννοια, διότι προτιμά να περιορίζεται στους ταξικούς διαχωρισμούς και οι παρατάξεις περιλαμβάνουν τμήματα από διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές τάξεις.
Για τη Χρυσή Αυγή, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Οι παρατάξεις έχουν μέσα τους τον σπόρο της Δημοκρατίας, ενώ εδώ έχουμε μια μονολιθικότητα του μίσους.
Συμπέρασμα: Το μόνο κόμμα που αυτή τη στιγμή διαθέτει (ακόμη) παράταξη, είναι η Νέα Δημοκρατία.
Όσοι στέκονται πίσω της είναι απόλυτα συνειδητοί πολίτες, έχουν απόλυτη συναίσθηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα και γνωρίζουν πως το κόμμα τους έχει αναλάβει μια αποστολή έναντι της πατρίδας.
Σ’ αυτήν την παράταξη, λοιπόν, οφείλουμε σεβασμό, αλήθεια και αξιοκρατία.
http://www.elzoni.gr/html/ent/759/ent.35759.asp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ