Αντί Μνημονίου ή ένα νέο Κοινωνικό Σύμφωνο

του Νίκου Νυφούδη*

Να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα ως Έθνος. Ότι διαφωνούμε!

Και στη συμφωνία αυτής της διαφωνίας μας να αποδεχθούμε πως πρέπει να αλλάξουμε. Καταρχάς μέσα μας, στην ειλικρίνεια της σχέσης μας με τον συνάνθρωπο και στη συνέχεια ως οικογένεια, εργασιακός χώρος και φυσικά εάν αυτά τα επιτύχουμε, θα έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε την Κοινωνία.

Αυτό γυρνάει στο μυαλό μου κάθε φορά που βρίσκομαι στη μέση οποιασδήποτε κουβέντας ανάμεσα στους συμπατριώτες μας. Είτε είναι στο γοητευτικό Φίλυρο, είτε στην όμορφα πεζοδρομημένη Αγίας Σοφίας, είτε στο Λονδίνο, είτε τελευταία στο Μόναχο όπου βρέθηκα σε μια άγνωστη, μέχρι τότε, παρέα νεομεταναστών.

Πέντε χρόνια Μνημονίων, μισό εκατομμύριο νέων μεταναστών και ακόμα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε τι ήταν αυτό που μας έφτασε εδώ. Φταίνε οι κακοί που ψήφιζαν Πασόκ; Ή οι άλλοι κακοί που ψήφισαν ΝΔ; Αυτοί που δεν ψήφιζαν γενικώς και επέλεγαν να απέχουν; Φταίνε αυτοί που πήγαιναν στα μπουζούκια; Αυτοί που δεν πήγαιναν, αλλά επέλεγαν ακριβούς προορισμούς να ξοδεύουν τα χρήματά τους; Ατελείωτα τα παραδείγματα.
Φταίνε προφανώς όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα. Έφτασε, όμως, η ώρα -για την ακρίβεια έχουμε αργήσει στο... δείπνο- να αντιληφθούμε πως όλο σχεδόν το ελλληνικό μοντέλο έμπαζε νερά.

Δεν ήμασταν ομάδα, πώς να το πειργράψω απλά. Είχαμε πέντε παίκτες στο γήπεδο και χρειαζόμασταν έξι μπάλες. Ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι για την πάρτη τους. Ενίοτε και για το πάρτι.
Βλέπαμε ότι ζούμε σε μια χώρα που χρεοκοπούσε, αλλά ως εκεί. Απλά τη βλέπαμε να χρεοκοπεί. Δεν απορούσαμε με την ατομική ευημερία του καθενός μας και πάντα χαριτολογώντας λέγαμε πως ζούμε σε ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες. Ε, να λοιπόν, που το κράτος προφανώς έπρεπε να ευημερεί πρώτο από όλους ώστε να διασφαλίζει τη δική μας ευημερία.

Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Ανήκουν όμως;

Είναι περισσότερο ξεκάθαρο από ποτέ ότι ο καπιταλισμός δεν είναι τέλειος. Αδιαμφισβήτητα, είναι καλύτερος, όμως, από τον κομμουνισμό εάν σταθούμε απλά στα γεγονότα. Κανένα κράτος που ακολούθησε τον κομμουνισμό δεν κατάφερε για τον λαό του τίποτα παραπάνω από τη σταδιακή εξαθλίωση, την ανάπτυξη του παρακράτους και πολλά άλλα. Φταίει η θεωρία του καπιταλισμού; Καθόλου. Ίσως είναι η ανθρώπινη φύση. Αλλά δεν τραβάει, ρε παιδιά. End of story.
Πού οδηγούμαστε λοιπόν; Στην ερημοποίηση της χώρας μας. Το αποδεχόμαστε ως θεατές στον καναπέ μας; Η μετανάστευση των νέων που σπούδασαν σ' αυτήν τη χώρα είναι η μεγαλύτερη «κλοπή» των μνημονίων. Το ειδικό δικαστήριο του μέλλοντος θα έπρεπε να γίνει για όλους αυτούς που με λάθος χειρισμούς οδήγησαν όλους εμάς «κάπου αλλού».

Να αποδεχθούμε, λοιπόν, ότι ζούμε σε ένα σκληρά καπιταλιστικό μοντέλο. Να συμφωνήσουμε ποιες είναι οι βασικές μας αξίες -όχι, δεν το έχουμε συμφωνήσει- και να πάρει αυτή ή όποια άλλη κυβέρνηση τις πιο ριζοσπαστικές αποφάσεις στην Ιστορία του Έθνους. Αποφάσεις που μετά το πρώτο σοκ -που ούτως ή άλλως το υπομένουμε- θα οδηγήσουν σε σοκ ανάπτυξης. Και φυσικά σε μια εθνική συμφωνία. Από τα πιο απλά στα πιο σπουδαία. Στη συνειδητοποίηση πως το να κλέβεις την εφορία ή να παίρνεις «φακελάκι», δεν είναι δικαίωμα. Και τιμωρείται. Σκληρά. Το ότι το κοινό καλό είναι υπεράνω όλων. Απλά πράγματα. Τόσο απλά, που δεν τα τηρούσαμε.

Τολμάμε;


*Το άρθρο του τομεάρχη Εξαγωγών και Γραμματέα Β' Θεσσαλονίκης στο Ποτάμι, Νίκου Νυφούδη, δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα voria.gr