Ο Γιάννης Πάριος, δεν είναι μόνο ένας κορυφαίος ερμηνευτής, που επί 40 χρόνια μιλά με τα τραγούδια του στις καρδιές μας, είναι ένας άνθρωπος που έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας αγγίζει είτε μιλάει για την αγάπη και τον έρωτα και μοιράζεται τις αναμνήσεις και τις σημαντικές στιγμές της ζωής του, είτε μιλά για θέματα της εποχής, όπως το ιντερνετ αλλά και για το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας, την οικονομική κρίση.
«Αν έκανε ένα καλό η κρίση, είναι ότι θα ξαναπούμε καλημέρα στο γείτονα. Θα δούμε ποιος μένει δίπλα μας. Εγώ αυτό το είχα πάντοτε στην Πάρο αλλά όχι στην Αθήνα. Η Αθήνα ήταν για μένα …ένα εργοστάσιο που έκανα απλά τη δουλειά μου. Το σπίτι μου, εκεί που κοιμόμουν κι έβλεπα όνειρα λευκά, ήταν η Πάρος… Αυτή η κρίση είναι η πληρωμή του πάρτι που κάναμε τόσα χρόνια με δανεικά. Οι πολιτικοί είχαν το catering…Το ότι έχουμε κρίση στο ελληνικό κράτος, κρίση από πολιτικούς συμβαίνει πολλά χρόνια. Έχουμε ανθρώπους που δεν πονάνε την Ελλάδα, οι οποίοι νομίζουν ότι το αυτοκίνητο τους έχει από πίσω ρυμούλκα και ότι θα τα πάρουν μαζί τους…. Ένα πράγμα όμως δε μπορούν να καταλάβουν. Δεν είναι αυτά τα σημαντικά. Εγώ το σπίτι μου δεν το βλέπω γιατί έχω πάντα γυρισμένη την πλάτη. Αυτό που κοιτάω είναι το πέλαγος. Και είναι κάτι που δε μπορεί να μου το στερήσει κανείς…».
«…Το μόνο παράπονο που έχω από το Θεό είναι ότι έχασα πολύ νωρίς τον πατέρα μου και δεν πρόλαβα να του προσφέρω όσο στη μητέρα μου… Η μεγαλύτερη απώλεια, όμως, είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται εν ζωή και δεν τους έχεις δίπλα σου. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Αυτό που λέμε… ζωντανός χωρισμός. Κι εγώ έκανα ό,τι μπορούσα για να μην είναι κοντά μου. Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι για δύο. Δεν είσαι εσύ ο μάγκας για να λες ‘’ό,τι ώρα και να περάσω από τη στάση θα με περιμένει’’.
Ένας μεγάλος έρωτας δεν τελειώνει ποτέ…Και γιατί να τον ξεπεράσεις ; Γιατί να μην υπάρχει κάθε βράδυ στην προσευχή σου και να λες ‘’Θεέ μου να την έχεις καλά’’ κι ας μην είσαι μαζί της.
Ο άνθρωπος που εκδικείται ένα έρωτά του είναι αποτυχημένος. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Δεν έχω ερωτευτεί πολλές φορές στη ζωή μου, όσο κι αν ακούγεται περίεργο…».
«..Πάλεψα πολύ από τότε που ξεκίνησα για να ανακαλύψω εμένα, τον άνθρωπο, το Γιάννη. Όχι τον Πάριο. Τον Πάριο τον ήξερα από παιδάκι, τις δυνατότητες που είχε. Ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα δεν το έκανα για να οικονομήσω, παρά το γεγονός ότι έχω καταφέρει να έχω μια καλή ζωή. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει χρόνια και να κάθομαι στην Πάρο, να αγναντεύω αυτό που σου είπα ότι αγαπάω πιο πολύ. Αλλά έχω κάνει ένα λάθος. Δεν είναι αυτό που αγαπάω πιο πολύ …. Είμαι ψωνάρα. Αυτό που αγαπάω περισσότερο είναι αυτό που κάνω…Που τραγουδάω…Που βγάζω κομμάτια της ψυχής μου χωρίς να σκέφτομαι ότι τα μοιράζομαι με κάποιον άλλον. Στην πραγματικότητα προσπαθώ να ενώσω τον κομματιασμένο εαυτό μου. Κάτι που δε μπορώ και μακάρι να μην καταφέρω ποτέ..»
«Στη δουλειά μας υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που κυνηγούν το φως κι αυτοί που τους κυνηγάει… Γιατί αυτόν τον άνθρωπο που μπορεί να είναι μια μέλισσα, η οποία βγάζει εκπληκτικό μέλι να μην τον κλέβω εγώ παίρνοντας το μέλι του; Είναι μια συμφωνία ‘’παίρνω εγώ το μέλι σου να με γλυκάνει , παίρνεις εσύ το φως μου για να μη με κάψει’’».
«..Δε θα έκανα reality με θέμα τη ζωή μου. Η Άννα Βίσση είχε δικαίωμα να το κάνει και καλά έπραξε. Είναι τηλεοπτική και τα λέει καλά. Εγώ δε θα έδινα αυτά που θέλω κι όταν δε δίνεις αυτά που θέλεις ξεγελάς τον κόσμο. Αυτά που έχουν αξία είναι αυτά που κρύβουμε κι όχι αυτά που δείχνουμε…».
Για την αδιακρισία που έδειξαν κάποια Μέσα σε σχέση με την προσωπική του ζωή:
«Δεν τους παρεξηγώ αυτούς που ζουν από αυτό. Απλά τους λυπάμαι. Γιατί είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν από αυτό ενώ δεν το θέλουν . Θέλουν να κάνουν κάτι άλλο, πιο σπουδαίο…»
Για το facebook και το twitter :
«Το θεωρώ φλυαρία και χάσιμο χρόνου. Δε δέχομαι ότι μπορώ να πω φίλο μου έναν άνθρωπο που δε γνωρίζω. Κάποιον που μπορεί να μου παρουσιάσει μια εικόνα κάλπικη. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ζούμε σε αυτόν τον ψεύτικο και γυάλινο κόσμο…Τώρα για κάποιους καλλιτέχνες εντός εισαγωγικών που είναι πεινασμένοι για διαφήμιση είναι ένα μέσο για να διαφημιστούν . Υποτίθεται ότι μετρούν έτσι φίλους τους για να λένε ‘’εγώ έχω περισσότερους φίλους από τον τάδε’’. Δε θέλω να συμμετέχω σε αυτά, τα facebook και twitter. Το ‘’σ’αγαπώ’’ δε θέλω να μου το στείλεις με mail , θέλω να μου το γράψεις σε χαρτί . Για να το κρατήσω για πάντα…»
«Αν έκανε ένα καλό η κρίση, είναι ότι θα ξαναπούμε καλημέρα στο γείτονα. Θα δούμε ποιος μένει δίπλα μας. Εγώ αυτό το είχα πάντοτε στην Πάρο αλλά όχι στην Αθήνα. Η Αθήνα ήταν για μένα …ένα εργοστάσιο που έκανα απλά τη δουλειά μου. Το σπίτι μου, εκεί που κοιμόμουν κι έβλεπα όνειρα λευκά, ήταν η Πάρος… Αυτή η κρίση είναι η πληρωμή του πάρτι που κάναμε τόσα χρόνια με δανεικά. Οι πολιτικοί είχαν το catering…Το ότι έχουμε κρίση στο ελληνικό κράτος, κρίση από πολιτικούς συμβαίνει πολλά χρόνια. Έχουμε ανθρώπους που δεν πονάνε την Ελλάδα, οι οποίοι νομίζουν ότι το αυτοκίνητο τους έχει από πίσω ρυμούλκα και ότι θα τα πάρουν μαζί τους…. Ένα πράγμα όμως δε μπορούν να καταλάβουν. Δεν είναι αυτά τα σημαντικά. Εγώ το σπίτι μου δεν το βλέπω γιατί έχω πάντα γυρισμένη την πλάτη. Αυτό που κοιτάω είναι το πέλαγος. Και είναι κάτι που δε μπορεί να μου το στερήσει κανείς…».
«…Το μόνο παράπονο που έχω από το Θεό είναι ότι έχασα πολύ νωρίς τον πατέρα μου και δεν πρόλαβα να του προσφέρω όσο στη μητέρα μου… Η μεγαλύτερη απώλεια, όμως, είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται εν ζωή και δεν τους έχεις δίπλα σου. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Αυτό που λέμε… ζωντανός χωρισμός. Κι εγώ έκανα ό,τι μπορούσα για να μην είναι κοντά μου. Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι για δύο. Δεν είσαι εσύ ο μάγκας για να λες ‘’ό,τι ώρα και να περάσω από τη στάση θα με περιμένει’’.
Ένας μεγάλος έρωτας δεν τελειώνει ποτέ…Και γιατί να τον ξεπεράσεις ; Γιατί να μην υπάρχει κάθε βράδυ στην προσευχή σου και να λες ‘’Θεέ μου να την έχεις καλά’’ κι ας μην είσαι μαζί της.
Ο άνθρωπος που εκδικείται ένα έρωτά του είναι αποτυχημένος. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Δεν έχω ερωτευτεί πολλές φορές στη ζωή μου, όσο κι αν ακούγεται περίεργο…».
«..Πάλεψα πολύ από τότε που ξεκίνησα για να ανακαλύψω εμένα, τον άνθρωπο, το Γιάννη. Όχι τον Πάριο. Τον Πάριο τον ήξερα από παιδάκι, τις δυνατότητες που είχε. Ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα δεν το έκανα για να οικονομήσω, παρά το γεγονός ότι έχω καταφέρει να έχω μια καλή ζωή. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει χρόνια και να κάθομαι στην Πάρο, να αγναντεύω αυτό που σου είπα ότι αγαπάω πιο πολύ. Αλλά έχω κάνει ένα λάθος. Δεν είναι αυτό που αγαπάω πιο πολύ …. Είμαι ψωνάρα. Αυτό που αγαπάω περισσότερο είναι αυτό που κάνω…Που τραγουδάω…Που βγάζω κομμάτια της ψυχής μου χωρίς να σκέφτομαι ότι τα μοιράζομαι με κάποιον άλλον. Στην πραγματικότητα προσπαθώ να ενώσω τον κομματιασμένο εαυτό μου. Κάτι που δε μπορώ και μακάρι να μην καταφέρω ποτέ..»
«Στη δουλειά μας υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που κυνηγούν το φως κι αυτοί που τους κυνηγάει… Γιατί αυτόν τον άνθρωπο που μπορεί να είναι μια μέλισσα, η οποία βγάζει εκπληκτικό μέλι να μην τον κλέβω εγώ παίρνοντας το μέλι του; Είναι μια συμφωνία ‘’παίρνω εγώ το μέλι σου να με γλυκάνει , παίρνεις εσύ το φως μου για να μη με κάψει’’».
«..Δε θα έκανα reality με θέμα τη ζωή μου. Η Άννα Βίσση είχε δικαίωμα να το κάνει και καλά έπραξε. Είναι τηλεοπτική και τα λέει καλά. Εγώ δε θα έδινα αυτά που θέλω κι όταν δε δίνεις αυτά που θέλεις ξεγελάς τον κόσμο. Αυτά που έχουν αξία είναι αυτά που κρύβουμε κι όχι αυτά που δείχνουμε…».
Για την αδιακρισία που έδειξαν κάποια Μέσα σε σχέση με την προσωπική του ζωή:
«Δεν τους παρεξηγώ αυτούς που ζουν από αυτό. Απλά τους λυπάμαι. Γιατί είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν από αυτό ενώ δεν το θέλουν . Θέλουν να κάνουν κάτι άλλο, πιο σπουδαίο…»
Για το facebook και το twitter :
«Το θεωρώ φλυαρία και χάσιμο χρόνου. Δε δέχομαι ότι μπορώ να πω φίλο μου έναν άνθρωπο που δε γνωρίζω. Κάποιον που μπορεί να μου παρουσιάσει μια εικόνα κάλπικη. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ζούμε σε αυτόν τον ψεύτικο και γυάλινο κόσμο…Τώρα για κάποιους καλλιτέχνες εντός εισαγωγικών που είναι πεινασμένοι για διαφήμιση είναι ένα μέσο για να διαφημιστούν . Υποτίθεται ότι μετρούν έτσι φίλους τους για να λένε ‘’εγώ έχω περισσότερους φίλους από τον τάδε’’. Δε θέλω να συμμετέχω σε αυτά, τα facebook και twitter. Το ‘’σ’αγαπώ’’ δε θέλω να μου το στείλεις με mail , θέλω να μου το γράψεις σε χαρτί . Για να το κρατήσω για πάντα…»
Ημερ. προβολής: Κυριακή 1/1/2012, στις 16.00
Αρχισυνταξία-Παρουσίαση :Ελενα Κατρίτση
Σκηνοθεσία: Στάθης Μουρδουκούτας
Επιμέλεια εκπομπής : Μαρία Θανοπούλου
Μουσική Επιμέλεια : Σταμάτης Γιατράκος
Διεύθυνση παραγωγής :Γιώργος Γκεζερλής
Σκηνοθεσία: Στάθης Μουρδουκούτας
Επιμέλεια εκπομπής : Μαρία Θανοπούλου
Μουσική Επιμέλεια : Σταμάτης Γιατράκος
Διεύθυνση παραγωγής :Γιώργος Γκεζερλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ