Οι ιστορίες των παραδοσιακών ψαράδων στην παραλία της Θεσσαλονίκης

Ξημερώματα στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου λαμπυρίζουν παιχνιδιάρικα στις μεταλλικές ομπρέλες του Ζογγολοπούλου. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στη σειρά και με απόσταση ο ένας από τον άλλον, ρίχνουν την πετονιά τους οι ψαράδες, με δόλωμα μαμούνι, για να πιάσουν τσιπούρες και λαβράκια.
Σχεδόν κάθε μέρα, την ίδια ώρα, συνεπείς στο ραντεβού τους, συμπληρώνουν χρόνια τώρα, με την παρουσία τους το υπέροχο σκηνικό.

«Από τις 5:00 το πρωί είμαι εδώ στην παραλία, από 10 χρονών, όταν είναι η εποχή για ψάρεμα. Εγώ όταν είμαι στη θάλασσα ξεφεύγω, ηρεμώ ούτε προβλήματα, ούτε άσχημες σκέψεις, όλα σβήνουν όταν είμαι εδώ», εκμυστηρεύεται στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Γιάννης, 65 ετών σήμερα, συνταξιούχος.

«Το ψάρεμα, είναι ό,τι το καλύτερο για μένα, ξεθολώνει το μυαλό μου, ταξιδεύω με τη θάλασσα. Πενήντα πέντε χρόνια έρχομαι, κάθομαι στην παραλία, μιλάω με τους άλλους ψαράδες και περνάει όμορφα ο χρόνος μου. Για εμάς που ψαρεύουμε με πετονιά, η καλύτερη περίοδος είναι αυτή, από τον Μάιο μέχρι και τον Σεπτέμβριο, για τα καΐκια είναι διαφορετικά. Έρχομαι από την Τούμπα σχεδόν κάθε μέρα, είμαι προετοιμασμένος, έχω το πρωινό μου, είναι η αγαπημένη μου συνήθεια», αναφέρει και το βλέμμα του μένει καρφωμένο στη θάλασσα, λες και είναι αιχμάλωτο για πάντα εκεί.

Η καλύτερη ψαριά του, όπως λέει, ήταν πριν από δύο χρόνια. «Είχα βγάλει ενενήντα τσιπούρες σε μια εβδομάδα. Έστειλα από αυτές σε φίλους στην Αθήνα, έστειλα ακόμα και στον Έβρο. Μεγάλη ψαριά, το μικρότερο ψάρι ήταν 1 κιλό και 100 γραμμάρια και το μεγαλύτερο 3 με 4 κιλά. Εδώ στον Θερμαϊκό κόλπο, είναι τυχερό το ψάρεμα, μπορεί να ψαρεύουν 100 άτομα και να πιάνει μόνο ένας», λέει, αφήνοντας να εννοηθεί ότι είναι από τους τυχερούς!

Κοντά στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έχουν «πάρει θέση» άλλοι δύο ψαράδες. Μοιάζουν φίλοι, καθώς είναι σε μικρή απόσταση και συνομιλούν. «Εγώ είμαι ο αρχαιότερος ηλικιακά της παρέας αλλά νέος στο ψάρεμα… έρχομαι τα τελευταία χρόνια», λέει ο Μιχάλης και διευκρινίζει πως δεν έρχεται στην παράλια μόνο για το ψάρεμα, αλλά περισσότερο για την παρέα. «Στις είκοσι φορές που έρχεσαι εδώ, μια φορά πιάνεις ψάρια, είναι όμως ωραία, γελάμε μεταξύ μας, περνάει όμορφα η ώρα μας. Όταν δεν φυσάει κατεβαίνω για να με "χτυπήσει" λίγο ο ήλιος, από τότε που βγήκα στη σύνταξη».

Δίπλα του, ο Γρηγόρης, καθισμένος στο σκαμπό του, συμπληρώνει πως «η θάλασσα και το ψάρεμα είναι απόλαυση. Έρχομαι στην παραλία μια ολόκληρη ζωή, 30 χρόνια, σχεδόν καθημερινά. Δεν υπάρχουν πολλά ψάρια, περισσότερο ερχόμαστε εδώ για τις φιλίες που έχουμε και αν θέλει η θάλασσα και μας κάνει το χατίρι, φεύγουμε και με κανένα ψαράκι».

Οι ψαράδες στο παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης αποτελούν κομμάτι της ταυτότητας της πόλης. Όπως αναφέρουν οι ίδιοι, ο παραδοσιακός τρόπος ψαρέματος με πετονιά και καλάμι μαγνητίζει τους τουρίστες που σταματάνε και υπομονετικά κάθονται μαζί τους για να δουν πώς βγάζουν τα ψάρια και αν τύχει να τσιμπήσει κάποιο ψάρι... χαίρονται σαν μικρά παιδιά.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ