Ο «γεωπολιτικός ρόλος» του… καρπαζοεισπράχτορα!

του Θανάση Κ.

    Ακούμε τελευταία την εξής «θεωρία»:

    Πώς πρέπει, λέει, να «κλείσουμε» το Μακεδονικό, δηλαδή να συνθηκολογήσουμε με τον Σκοπιανό αλυτρωτισμό (γιατί αυτό εννοούν), ώστε να στρέψουμε όλη την προσοχή μας στις – πολύ πιο άμεσες και πραγματικές τουρκικές προκλήσεις.

    (Προσέξτε το ρήμα: να «κλείσουμε».

    Προφανώς, όχι πια να «λύσουμε»…)

    Το λένε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το επαναλαμβάνουν δειλά-δειλά και στελέχη της αντιπολίτευσης, καθώς και κάποιοι «αναλυτές» των ΜΜΕ.

    Πρόκειται για μια κολοσσιαία… μπούρδα!

    Αληθοφανή μεν, μπούρδα δε.

    Ανοησία απείρου κάλους και ασυλλήπτου μεγέθους…


    Μοιάζει «εύλογο»: Όταν έχεις πολλά μέτωπα ανοικτά, είναι πιθανότερο να διασπάσεις τις δυνάμεις σου σε όλα και να μη μπορέσεις να κρατήσεις κανένα.

    Μάλιστα…

    Αλλά αυτό ισχύει, πράγματι, όταν πρόκειται για «συγκρίσιμα» ή «συναφή» μέτωπα. Δηλαδή όταν η δυνατότητά σου να υπερασπιστείς το ένα, επηρεάζει σοβαρά την δυνατότητά σου να υπερασπιστείς και τα υπόλοιπα.

    Κι ακόμα όταν κλείνοντας τα υπόλοιπα, θα μπορέσεις να υπερασπιστείς καλύτερα το πιο σοβαρό…

    Εδώ δεν ισχύει τίποτε απ’ όλα αυτά.


    Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως, αν «κλείσουμε» (άρον-άρον) το Μακεδονικό – με ταπεινωτική υποχώρηση, γιατί αυτό μας λένε ουσιαστικά – θα μπορέσουμε μετά να λειτουργήσουμε πιο «αποτρεπτικά» έναντι της Τουρκίας στα Ίμια, στον Έβρο ή στην Κύπρο;

    Απασχολούμε στρατό ή ναυτικό η αεροπορία στα σύνορα με τα Σκόπια, ώστε «κλείνοντας» τη διαφορά μας μαζί τους, να στρέψουμε και να διαθέσουμε περισσότερες δυνάμεις κατά της Τουρκίας; 

    Ή μήπως ισχυρίζεται κανείς, πως αν υποχωρούσαμε στο Μακεδονικό, τότε οι Τούρκοι θα πάψουν ξαφνικά να μας προκαλούν στο Αιγαίο ή στον Έβρο;

    Προφανώς όχι!

 

    Τότε, τι ακριβώς μας λένε;

    Μας λένε τα εξής δύο πράγματα:

    --Πώς αν φανούμε «λογικοί» έναντι των Σκοπίων, τότε θα απελευθερώσουμε «πολιτικό κεφάλαιο» που θα χρησιμοποιήσουμε έναντι των τουρκικών προκλήσεων…

    Δηλαδή οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοί μας θα μας «ανταμείψουν», με περισσότερη στήριξη έναντι της Τουρκίας!

    Φρούδες ελπίδες και παιδαριώδεις αυταπάτες…

 

    Το πιθανότερο είναι να συμβεί το ακριβώς αντίθετο:

    Να πουν όλοι – και εταίροι και σύμμαχοι και οι Τούρκοι – πως αφού η Ελλάδα υποχώρησε τόσο εύκολα απέναντι στα Σκόπια, με λίγη ακόμα πίεση θα υποχωρήσει ακόμα περισσότερο έναντι της πολύ πιο απειλητικής Τουρκίας.

    Αυτό είναι το πραγματικό «σήμα» που θα δώσουμε.

    Και έτσι θα το εκλάβουν. Όλοι!

 

    --Μας λένε και κάτι ακόμα: Πώς αν δείξουμε ότι «συνεργαζόμαστε» με το ΝΑΤΟ και «τακτοποιούμε» την ένταξη των Σκοπίων, τότε θα μας αναθέσει το ΝΑΤΟ ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια!

    Τώρα, μάλιστα!

    Μόνο που ο γεωπολιτικός ρόλος μιας χώρας δεν δίνεται κατ’ ανάθεσιν και ως ανταπόδοση «χάρης».

    Ο γεωπολιτικός ρόλος κερδίζεται όταν μια χώρα δείχνει πως έχει τη δυνατότητα και τη διάθεση να αξιοποιήσει τη γεωγραφική της θέση για να εξυπηρετήσει ευρύτερα συμφέροντα και επιδιώξεις στα οποία συμπίπτει με άλλα κράτη.


    --Δηλαδή για να διεκδικήσεις τέτοιο «ρόλο», πρέπει πρώτον να έχεις σημαντική θέση στο χάρτη – αυτή την έχουμε. Αλλά δεν αρκεί…

    --Πρέπει δεύτερο να δείξεις ότι θέλεις και μπορείς (έχεις και τη «διάθεση» και τη «δυνατότητα») να κάνεις πράγματα που προάγουν το δικό σου συμφέρον αλλά ενδιαφέρουν κι άλλους.

    Εμείς δεν θέλουμε ούτε μπορούμε να φυλάξουμε την… οδό Ερμού!

    Δεν θέλουμε ούτε μπορούμε να εκκαθαρίσουμε τα «άβατα» των κουκουλοφόρων στις πόλεις μας!

    Οι γεωπολιτικοί ρόλοι μας μάραναν…


    Μια χώρα που την… τσαλακώνουν κατά βούλησιν πότε οι Σκοπιανοί, πότε οι Αλβανοί, πότε οι Τούρκοι (και πότε ο… Ρουβίκωνας), δεν δείχνει ούτε πως θέλει ούτε πως μπορεί να παίξει οποιοδήποτε ρόλο και να την εμπιστευθεί ο οποιοσδήποτε «τρίτος»! Για ο,τιδήποτε… 

 

    Τον γεωπολιτικό ρόλο τον διεκδικείς και τον κερδίζεις με το σπαθί σου (κάποιες φορές και κυριολεκτικά: με το σπαθί σου!) - δεν στον… «αναθέτουν» ως ρουσφέτι επειδή τους έκανες τη χάρη να βάλεις τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ… ως «Μακεδονία κάτι»!

 

    Για να δούμε λίγο την συμπεριφορά της Ελλάδας…

    --Τα Σκόπια υποστηρίζουν πως είναι Μακεδονία! Εμείς ξεκινήσαμε από την ιστορική παραδοχή πως η Μακεδονία είναι μια και είναι Ελληνική!

    Αυτό δήλωνε δημόσια ο Εθνάρχης Καραμανλής το 1992 - και βούρκωσε.

    Για κάντε ένα κόπο να googleαρετε «το δάκρυ του Εθνάρχη»…

    --Η Μακεδονία είναι μια και είναι Ελληνική: λέει και σπάει η φωνή του.

    Ήταν «εθνικιστής» ο Κ. Καραμανλής;

    Ήταν «ακραίος» ή «ανιστόρητος» ή «θερμοκέφαλος»;

    Ή μήπως έλεγε την αλήθεια;

    Στην οποία μετά άρχισαν κάποιοι να βάζουν πολύ «νερό».

    --Εντάξει, δεν είναι μια η «Μακεδονία», είναι… τρείς, μας είπαν.

    Όχι παιδιά!

    Πρώτον η ιστορική Μακεδονία είναι μια και βρίσκεται σήμερα, στο σύνολό της (κατά 94%) στην Ελλάδα

    Δεύτερον, αυτό που διαμελίστηκε μετά τους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-13 δεν είναι κάποια «γεωγραφική» Μακεδονία – είναι οι Ευρωπαϊκές κτήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

    Που τότε δεν ονομάζονταν επισήμως «Μακεδονία», ούτε από τους ίδιους τους Οθωμανούς, ούτε από άλλα κράτη της εποχής.

    Η γενικότερη ονομασία της περιοχής που επικρατούσε τότε – ανεπίσημα – ήταν Ρωμυλία. Εξ ου και «Ανατολική Ρωμυλία» (που προσάρτησε η Βουλγαρία το 1885).

    Για να υπάρχει τότε «Ανατολική», σημαίνει πως υπήρχε και «κυρίως» Ρωμυλία δυτικότερα. Ήταν οι περιοχές που έμεναν υπό Οθωμανικό  έλεγχο μετά τη Συμφωνία του Λονδίνου και τη Συνθήκη του Βερολίνου, που ανέτρεψαν τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (όλα το 1878).

    «Γεωγραφική Μακεδονία» που τάχα χωρίστηκε στα τρία, λοιπόν, δεν υπήρξε.

    Ούτε «τρείς Μακεδονίες»…

 

    Αφού, λοιπόν, εμείς δεχθήκαμε - ως ΜΗ οφείλαμε - τη θεωρία των «τριών Μακεδονιών», ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κι ένα ακόμα βήμα πίσω:

    --Να τους δώσουμε και το όνομα της Μακεδονίας με γεωγραφικό προσδιορισμό!

    --Ναι, αλλά το όνομα είναι όχημα αλυτρωτισμού, απαντά η πλειονότητα των Ελλήνων!

    --Όχι, μας λένε, θα δεχθούν ένα Μακεδονικό όνομα, αλλά θα είναι για «γενική χρήση» (erga omnes) και ταυτόχρονα θα αλλάξουν και τις αλυτρωτικές προβλέψεις του Συντάγματός τους…

    --Δεν καταλάβατε απαντάνε οι Σκοπιανοί (του… μετριοπαθούς κ. Ζάεφ, παρακαλώ). Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε το Σύνταγμά μας! Και να θέλαμε, δεν μπορούμε. Άσε που δεν θέλουμε…

    --Αλλά κι το αλλάζαμε το Σύνταγμά μας, σε λίγο κάποια άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε να επαναφέρει τα «αλυτρωτικά».

    --Ούτε πρόκειται να αλλάξουμε την συνταγματική ονομασία μας.

    Δηλαδή, δεν δέχονται ούτε το erga omnes!


    Συνεπώς μετά από δεύτερη ή τρίτη υποχώρηση της Ελληνικής πλευράς, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε πολύ μακριά από συμφωνία…

    Εκτός αν η κυβέρνηση Τσίπρα δεχθεί να τα δώσει όλα. 

    Και τότε - οι Σκοπιανοί μας προειδοποιούν από τώρα, ότι - θα ζητήσουν να αλλάξουμε κι εμείς τα μακεδονικά μας ονόματα.

    Κι αν τους αναγνωρίζαμε σήμερα Μακεδονικό όνομα, τότε θα τους αναγνωρίζουμε και το δικαίωμα να έχουν λόγο εκείνοι για το πώς διαχειριζόμαστε  εμείς το όνομα και τα σύμβολα της Μακεδονίας.

    Κι αυτό είναι που καθιστά τη «λύση»… πρόβλημα!

    Και μάλιστα μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ αυτό που έχουμε σήμερα.

    Χώρια που θα εξακολουθούν να διδάσκουν τα παιδιά τους πως η «Μακεδονία» τους φτάνει ως το Αιγαίο! Ο αλυτρωτισμός τους δηλαδή θα παραμείνει άθικτος και λειτουργικός.

    Και θα τον έχει πλήρως νομιμοποιήσει η Ελλάδα – άρα δεν θα μπορεί ούτε να διαμαρτύρεται…


    Αυτό όλο πως σας φαίνεται;

    Σας μοιάζει ως… «ανάκτηση ηγετικού ρόλου» στα Βαλκάνια;

    Ή μήπως ως ιστορικών διαστάσεων ταπείνωση της Ελλάδας;


    Και μήπως μας σώζει πως μια διεθνής συμφωνία που εμείς θα υπογράφαμε, υποτίθεται είναι «ισχυρότερη» από το συνταγματικό αλυτρωτισμό των Σκοπίων – άρα δεν χρειάζεται να αλλάξουν το Σύνταγμά τους;

    Αυτό κι αν είναι ανοησία…

    --Γιατί με την Αλβανία, για παράδειγμα, η Ελλάδα υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ήδη από το 2008, αλλά το Συνταγματικό της Δικαστήριο την ακύρωσε! Τι σημαίνει αυτό; Ότι η εσωτερική νομιμότητα της Αλβανίας και ο Συνταγματικό Δικαστήριο που την περιφρουρεί είναι σαφώς ισχυρότερα από τη διεθνή Σύμβαση.

    --Το ίδιο συμβαίνει και στη Γερμανία: Κάθε φορά που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφασίζει αλλαγή νομισματικής πολιτικής (ιδιαίτερα αν πρόκειται για «χαλάρωση») συνέρχεται το (ανώτατο) Ακυρωτικό Δικαστήριο της Γερμανίας και αποφαίνεται αν αυτή η πολιτική της ΕΚΤ είναι «σύμφωνη» ή αντίθετη με το Γερμανικό Σύνταγμα!

    Δηλαδή η Γερμανική νομιμότητα είναι σαφώς ισχυρότερη από την Ευρωπαϊκή Νομιμότητα και το «ενισχυμένο» Ευρωπαϊκό Δίκαιο που θεσπίζει την ΕΚΤ.

    Χώρες μικρές και νεοπαγείς δημοκρατίες όπως η Αλβανία, αλλά και χώρες μεγάλες και εδραιωμένες δημοκρατίες όπως η Γερμανία, διακηρύσσουν πως η εσωτερική τους νομιμότητα είναι ισχυρότερη από το Διεθνές Δίκαιο!

    Ακόμα και από Διεθνείς Συνθήκες που έχουν οι ίδιες υπογράψει.

    Όπως σας λέει το αντίθετο, λέει ψέματα.

    Και πάντως χώρες που υποβαθμίζουν το εσωτερικό τους Δίκαιο δεν δείχνουν αξιοπιστία ούτε ισχύ, ούτε βάζουν «υποψηφιότητα» για οποιονδήποτε διεθνή «ρόλο».


    --Κι έρχεται τώρα η Τουρκία, που δεν έχει καν υπογράψει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και ζητάει συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο θαλάσσιο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και στο Αιγαίο…

    Και δημιουργεί ένταση με σκοπό να υπάρξει «ατύχημα» που θα αναγκάσει και τις δύο χώρες να πάνε σε κάποιοι είδους «διαιτησία» για να τα μοιράσουν!

    Να μοιράσουν αυτά που κατά το Διεθνές Δίκαιο είναι δικά μας!

    Αν πάμε σαν «ψοφίμια» θα τα χάσουμε!

    Αν αντισταθούμε αποτελεσματικά, θα χάσουμε λιγότερα και θα διασώσουμε τα περισσότερα.

    Την κλιμάκωση δεν την αποφεύγουμε, γιατί την προωθεί η Τουρκία και δεν τη σταματά κανείς! Μέχρι στιγμής τουλάχιστον…

    Το δίλημμα που έχουμε, είναι αν θα αντισταθούμε ή όχι!

    Αν αντισταθούμε, έχουμε σοβαρές πιθανότητες να βρούμε το δίκιο μας στη διαιτησία όπου θα πάμε, έτσι κι αλλιώς, μετά το «ατύχημα».

    Αν δεν αντισταθούμε, θα χάσουμε πέρα από το γόητρο που θα έχει ποδοπατηθεί και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

    Οπουδήποτε τα αμφισβητήσει η Τουρκία. Κι όχι μόνο στη θάλασσα…


    Για την ώρα, πέρα από το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, προσπαθεί να επιβάλει και αποστρατιωτικοποίηση του Έβρου, από Ελληνικής πλευράς.

    Για να μπορεί να διοχετεύει τα καραβάνια των λαθρομεταναστών ανεμπόδιστα. (Μετά θα ακολουθήσει και η «αυτονομία της Θράκης»)…


    Αν τα δεχθούμε αυτά, ή αν τα υποστούμε αυτά, ελάτε να μου πείτε μετά ποιο διεθνή… «γεωπολιτικό ρόλο» θα έχουμε ή θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε.

    Του διεθνούς καρπαζοεισπράκτορα!


    Η Τουρκία είναι η κατ’ εξοχήν χώρα που έχει πολλαπλά μέτωπα – αληθινά μέτωπα – ανοικτά ταυτόχρονα. Αλλά δεν πτοείται. 

    Γιατί;

    Διότι απέναντι στους ελάχιστους Κούρδους μαχητές του Αφρίν, ο Ερντογάν παίρνει ρίσκα και πληρώνει κόστος. Γιατί εκείνοι αντιστέκονται αποφασιστικά και υπάρχουν αρκετοί που τους στηρίζουν…

    Απέναντί μας ούτε κόστος πληρώνει ούτε ρίσκα παίρνει, μέχρι στιγμής!

    Και γι’ αυτό και δεν ρισκάρει κανείς να μας στηρίξει, όταν δεν ρισκάρουμε πρώτοι εμείς να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας.

    Με τον «υβριδικό Πόλεμο» που ήδη διεξάγει σε βάρος μας, ο Ερντογάν επιδιώκει να κερδίσει «με τον τρόμο κι όχι με τα όπλα».

    Win by fright not by fight, όπως λένε οι αγγλοσάξονες.

    Και του βγαίνει ως τώρα.

    Γιατί του βγαίνει;

    Γιατί δεν του αντιστεκόμαστε.

    Κάθε φορά που μας προκαλεί, αντί να αντισταθούμε επικαλούμαστε την …«ψυχραιμία» – που σημαίνει πλέον παθητικότητα και τρομάρα – θέτουμε το θέμα στα… «διεθνή φόρα» (που μας αντιμετωπίζουν με «συστάσεις» και ευχολόγια) ή απευθυνόμαστε σε «πρέσβεις»…

    Πόσο περισσότερο θα μας λάμβαναν υπ’ όψιν όλοι - φίλοι και εχθροί και επιτήδειοι ουδέτεροι - αν γνώριζαν πως μπορούμε να αιφνιδιάσουμε και να αντισταθούμε κάποια στιγμή!

    Συμμαχίες κάνεις, αν είσαι σοβαρός και αποφασισμένος, για να γίνεις ισχυρότερος και αποτελεσματικότερος.

    Αν είσαι αδύναμος – και το δείχνεις με κάθε τρόπο – δεν σε στηρίζει κανείς!

    Κανείς δεν συμμαχεί με τον… ψοφοδεή καρπαζοεισπράκτορα μιας διαμάχης! (Όσο δίκιο κι αν έχει…)