Η φιλία και ο θαυμασμός που αναπτύσσει ο Μιχάλης για τον Στρατηγό, στις αναμνήσεις που δημοσιεύω, αποτελούν δείγμα ότι ο Στρατηγός Φράγκος, παρά τις χυδαιότητες που δέχεται από τα γνωστά κέντρα της δημοσιογραφικής διαπλοκής ( τι τρανότερο παράδειγμα από το πρόσφατο που , για πολλοστή φορά, τον βάζουν να κάνει κόμμα, λες και ο ίδιος αν θέλει να το κάνει δεν έχει το ανάστημα να το ανακοινώσει προσωπικά και όχι μέσω ..διαρροών, όπως κάνουν οι πολιτικάντηδες της διαπλοκής!), παραμένει η χρυσή εθνική εφεδρεία, που σύντομα θα κληθεί να αναλάβει ηγετικό ρόλο.
Αξίζει να διαβάσετε με προσοχή τα όσα μας λέει ο Μιχάλης για τον Φραγκούλη. Η πρώτη φωτογραφία που δημοσιεύω είναι από την συνάντηση τους στα 3-5 Πηγάδια ( Ο Φράγκος υπολοχαγός τότε σε χειμερινή διαβίωση) και η δεύτερη από την ομιλία του περασμένου Οκτωβρίου του Στρατηγού στη Νάουσα, όταν γέμισε μια μεγάλη αίθουσα, στην οποία ο Τσίπρας, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε γεμίσει τη μισή! Κλείνω τούτη την εισαγωγή με μια ευχή. Μακάρι η Ελλάδα της μεταπολίτευσης να είχε ηγέτες όπως ο Φράγκος, που ακολουθώντας τον δρόμο του Πλαστήρα, ποτέ του δεν πλούτισε, ποτέ του δεν βόλεψε τα παιδιά του. Να είσαι γερός Στρατηγέ και ο θαυμασμός που εκφράζει ο Μιχάλης για σένα είναι ο ίδιος και από εμένα, αλλά και από εκατομμύρια άλλους συμπατριώτες σου.
Θόδωρος Ελευθεριάδης
Ιούλιος 1976. Καλοκαίρι και αφού τελείωσε η εκπαίδευση στο Κέντρο Ανορθόδοξου Πολέμου στη Ρεντίνα, ο δρόμος με το φύλλο πορείας με οδηγεί στο 535 Τάγμα Πεζικού, στο Διδυμότειχο. Νέος Δόκιμος, μόλις 22 χρονών, άβγαλτος από τη Νάουσα και ψαρωμένος φτάνω στο τάγμα. Όταν
παρουσιάστηκα στον Συνταγματάρχη Διοικητή( τρεις φορές παρακαλώ γιατί δεν τα έλεγα με τη σειρά, αυτά που έπρεπε να πώ!), με παραλαμβάνει ένας Ανθυπολοχαγός, δυο μέτρα ψηλός, με ύφος αυστηρό (έτσι μου φαινόταν), νέος σαν και μένα και αυτός.Πάμε στον Λόχο, αφού γίνονται οι σχετικές συστάσεις με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου η πρώτη διαταγή που λαμβάνω είναι «Παπαδόπουλε, πάρε τη Διμοιρία και εμπρός για εκπαίδευση και σκοπιές στον Έβρο (Πραγγί). «Μανούλα μου» είπα. Η Διμοιρία ήταν 25 άτομα, μεγαλύτερα από μένα 3-4 χρόνια τουλάχιστον και με γεμάτο το paybook 5-5-7-10 μήνες φυλακή, που να τους βάλεις στη σειρά, σκέφτηκα. Όμως όλα ήταν παλληκάρια και δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί τους. Οι μέρες περνούσαν και ο δίμετρος Ανθυπολοχαγός που μου φαινόταν απόμακρος και σκληρός στην αρχή, άρχισε να γίνεται φιλαράκι και αξιωματικός που ενδιαφερόταν για όλους, γνωρίζοντας τα πάντα που αφορούσαν την υπηρεσία, τον στρατό και όχι μόνο.
Άρχισε ο θαυμασμός για έναν άνθρωπο τόσο νέο με τόσες γνώσεις, άρχισε ο θαυμασμός για έναν αξιωματικό που ενδιαφερόταν για τους φαντάρους του και τα προβλήματα τους, την διαβίωση και την ασφάλεια τους, τόσο πολύ.
Θα αναφέρω δυο περιστατικά. Ένας στρατιώτης είχε τόσο σχέση με το νερό, όσο η… έρημος με τη θάλασσα. Είχε 10 χρόνια να κάνει μπάνιο. «Μιχάλη πρέπει να του κάνουμε μπάνιο» μου λέει ο Φραγκούλης. «Εγώ θα τον κρατάω και εσύ θα τον πλένεις με σύρμα ψιλά για τα πιάτα, για να τον ξεβρωμίσουμε» συνέχισε, πειράζοντας με. Πραγματικά τον πλύναμε, όχι με… σύρμα, αλλά με σφουγγάρι!
Δεύτερο περιστατικό. Ήταν ένας νεαρός στρατιώτης, ιδιαίτερα αντιδραστικός, γόνος μεγάλης οικογένειας, με πατέρα δημοσιογράφο (δημοσιογράφος και αυτός στη συνέχεια), κλασική περίπτωση «λουφατζή» και εξυπνάκια, βλέπεις αυτός ήταν από την Αθήνα και εμείς χωρατάκια. Όταν τον τσίμπησε όμως ένα φίδι στα «αχαμνά» εγώ και ο Φράγκος τρέξαμε να τον σώσουμε!
Τα χρόνια πέρασαν, οι δρόμοι μας χώρισαν με τον Φραγκούλη Φράγκο, η φιλία μας όμως είχε καλά στεριώσει. Αρχηγός ΓΕΣ και υπουργός ο Φράγκος, μπακάλης εγώ, όμως ποτέ δεν ξέφτισε ο θαυμασμός μου για αυτό τον φίλο, με αυτά που διάβαζα και μάθαινα για αυτόν.
Για τα όνειρα που είχε και έχει για την Ελλάδα και για τους Έλληνες. Είμαι γεμάτος στη ζωή μου που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους στη στρατιωτική μου θητεία, είμαι γεμάτος που έχει φίλο τον Φράγκο Φραγκούλη, αληθινό και όχι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Μιχάλης Παπαδόπουλος -Νάουσας
eleytheriadhs.blogspot.gr
Θόδωρος Ελευθεριάδης
Ιούλιος 1976. Καλοκαίρι και αφού τελείωσε η εκπαίδευση στο Κέντρο Ανορθόδοξου Πολέμου στη Ρεντίνα, ο δρόμος με το φύλλο πορείας με οδηγεί στο 535 Τάγμα Πεζικού, στο Διδυμότειχο. Νέος Δόκιμος, μόλις 22 χρονών, άβγαλτος από τη Νάουσα και ψαρωμένος φτάνω στο τάγμα. Όταν
παρουσιάστηκα στον Συνταγματάρχη Διοικητή( τρεις φορές παρακαλώ γιατί δεν τα έλεγα με τη σειρά, αυτά που έπρεπε να πώ!), με παραλαμβάνει ένας Ανθυπολοχαγός, δυο μέτρα ψηλός, με ύφος αυστηρό (έτσι μου φαινόταν), νέος σαν και μένα και αυτός.Πάμε στον Λόχο, αφού γίνονται οι σχετικές συστάσεις με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου η πρώτη διαταγή που λαμβάνω είναι «Παπαδόπουλε, πάρε τη Διμοιρία και εμπρός για εκπαίδευση και σκοπιές στον Έβρο (Πραγγί). «Μανούλα μου» είπα. Η Διμοιρία ήταν 25 άτομα, μεγαλύτερα από μένα 3-4 χρόνια τουλάχιστον και με γεμάτο το paybook 5-5-7-10 μήνες φυλακή, που να τους βάλεις στη σειρά, σκέφτηκα. Όμως όλα ήταν παλληκάρια και δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί τους. Οι μέρες περνούσαν και ο δίμετρος Ανθυπολοχαγός που μου φαινόταν απόμακρος και σκληρός στην αρχή, άρχισε να γίνεται φιλαράκι και αξιωματικός που ενδιαφερόταν για όλους, γνωρίζοντας τα πάντα που αφορούσαν την υπηρεσία, τον στρατό και όχι μόνο.
Άρχισε ο θαυμασμός για έναν άνθρωπο τόσο νέο με τόσες γνώσεις, άρχισε ο θαυμασμός για έναν αξιωματικό που ενδιαφερόταν για τους φαντάρους του και τα προβλήματα τους, την διαβίωση και την ασφάλεια τους, τόσο πολύ.
Θα αναφέρω δυο περιστατικά. Ένας στρατιώτης είχε τόσο σχέση με το νερό, όσο η… έρημος με τη θάλασσα. Είχε 10 χρόνια να κάνει μπάνιο. «Μιχάλη πρέπει να του κάνουμε μπάνιο» μου λέει ο Φραγκούλης. «Εγώ θα τον κρατάω και εσύ θα τον πλένεις με σύρμα ψιλά για τα πιάτα, για να τον ξεβρωμίσουμε» συνέχισε, πειράζοντας με. Πραγματικά τον πλύναμε, όχι με… σύρμα, αλλά με σφουγγάρι!
Δεύτερο περιστατικό. Ήταν ένας νεαρός στρατιώτης, ιδιαίτερα αντιδραστικός, γόνος μεγάλης οικογένειας, με πατέρα δημοσιογράφο (δημοσιογράφος και αυτός στη συνέχεια), κλασική περίπτωση «λουφατζή» και εξυπνάκια, βλέπεις αυτός ήταν από την Αθήνα και εμείς χωρατάκια. Όταν τον τσίμπησε όμως ένα φίδι στα «αχαμνά» εγώ και ο Φράγκος τρέξαμε να τον σώσουμε!
Τα χρόνια πέρασαν, οι δρόμοι μας χώρισαν με τον Φραγκούλη Φράγκο, η φιλία μας όμως είχε καλά στεριώσει. Αρχηγός ΓΕΣ και υπουργός ο Φράγκος, μπακάλης εγώ, όμως ποτέ δεν ξέφτισε ο θαυμασμός μου για αυτό τον φίλο, με αυτά που διάβαζα και μάθαινα για αυτόν.
Για τα όνειρα που είχε και έχει για την Ελλάδα και για τους Έλληνες. Είμαι γεμάτος στη ζωή μου που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους στη στρατιωτική μου θητεία, είμαι γεμάτος που έχει φίλο τον Φράγκο Φραγκούλη, αληθινό και όχι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Μιχάλης Παπαδόπουλος -Νάουσας
eleytheriadhs.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ