Το εξαφανισμένο θαλάσσιο πλάσμα που έδωσε απαντήσεις για τη κατανόηση της σπονδυλικής στήλης

Η ανακάλυψη επαναποθετεί αυτό το αρχαίο πλάσμα ως μια κομβική φιγούρα στην πρώιμη εξέλιξη των χορδωτών.

Ένα εξαφανισμένο θαλάσσιο πλάσμα που μοιάζει με κορδέλα, στο μέγεθος περίπου ενός ανθρώπινου χεριού, αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πρώτα ζώα που ανέπτυξαν έναν πρόδρομο της σπονδυλικής στήλης.

Το εν λόγω πλάσμα, Pikaia, συναντήθηκε για πρώτη φορά από τον παλαιοντολόγο Charles Doolittle Wolcott στις αποθέσεις Burgess Shale της Βρετανικής Κολομβίας. Τα απολιθώματα αυτά, που χρονολογούνται πριν από 508 εκατομμύρια χρόνια, περιγράφηκαν αρχικά από τον Wolcott σε μια πραγματεία του 1911. Το πλάσμα είχε μήκος περίπου 16 εκατοστά και διέθετε ένα πεπλατυσμένο, ελικοειδές σώμα και ένα μικροσκοπικό κεφάλι που κοσμούνταν από δύο πλοκάμια και πλαισιωνόταν από εξωτερικά βράγχια. Αυτά τα βράγχια θεωρήθηκαν αρχικά λανθασμένα ως υποτυπώδη πόδια, με αποτέλεσμα να τοποθετηθεί λανθασμένα το πλάσμα με τις δομές αυτές στραμμένες προς τα κάτω.

Το 2012, μετά από δεκαετίες σχολαστικής μελέτης, οι ερευνητές περιέγραψαν τις απολιθωμένες εσωτερικές δομές του Pikaia με πρωτοφανή λεπτομέρεια. Αναγνώρισαν ένα μακρύ σκέλος κοντά στην κοιλιά ως αιμοφόρο αγγείο και χαρακτήρισαν μια τρισδιάστατη δομή σε σχήμα λουκάνικου που διατρέχει την πλάτη του ζώου ως ραχιαίο όργανο. Αυτό το ραχιαίο όργανο θεωρήθηκε ότι παρείχε εσωτερική στήριξη, αν και τα ανατομικά χαρακτηριστικά του δεν έμοιαζαν με τίποτα που παρατηρήθηκε τόσο σε απολιθωμένα αρχεία όσο και σε ζωντανά ζώα.

Ωστόσο, η πρόσφατη ανάλυση από μια νέα ομάδα επιστημόνων άλλαξε ριζικά την κατανόησή του πλάσματος. Τα ευρήματά τους, που δημοσιεύθηκαν στις 11 Ιουνίου στο περιοδικό Current Biology, ανέτρεψαν τις προηγούμενες ερμηνείες και αναδιαμόρφωσαν τις γνώσεις μας για αυτό το αρχαίο πλάσμα.

Η αποκάλυψη της πραγματικής ανατομίας του υπογραμμίζει τη δυναμική φύση της παλαιοντολογίας, όπου νέες τεχνικές και προοπτικές μπορούν να αλλάξουν δραστικά την κατανόηση της αρχαίας ζωής. Η προσεκτική επανερμηνεία αυτών των απολιθωμάτων όχι μόνο αναδεικνύει τη σημασία της επανεξέτασης των ιστορικών δεδομένων, αλλά τονίζει επίσης τη συνεχή εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης.

Εν κατακλείδι, η ανακάλυψη του ραχιαίου νευρικού μυελού στο πλάσμα επανατοποθετεί αυτό το αρχαίο πλάσμα ως μια κομβική φιγούρα στην πρώιμη εξέλιξη των χορδωτών. Το εύρημα αυτό γεφυρώνει ένα κρίσιμο κενό στο αρχείο απολιθωμάτων και προσφέρει μια ματιά στην προέλευση ενός από τα σημαντικότερα ανατομικά χαρακτηριστικά του ζωικού βασιλείου: της σπονδυλικής στήλης.