Νίκος Τζαντζαράς: "Τα χούγια μου ήρθαν σε πρωτοφανή... σύγκρουση συμφερόντων και γίναμε κομματάκι μπουρδέλο, δημοσίως"!

Τους λόγους που τα ΤΑ ΠΗΡΕ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ, ΠΑΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ Ο ΝΙΚΟΣ ΤΖΑΝΤΖΑΡΑΣ, εξηγεί ο ίδιος σε μακροσκελέστατη ανάρτησή του στην ιστοσελίδα του fatgames.gr. Συγκεκριμένα, ο πολύ καλός ραδιοφωνικός παραγωγός (που, πολλές φορές αυτοσαρκάζεται -η φωτο από το site του-, αναφέρει (παραγγείλετε καφέ πριν ξεκινήσετε το διάβασμα):

Θέλω να σας προετοιμάσω ότι εδώ, δυστυχώς, ακολουθεί ένα μακροσκελές, αλλά και εγωκεντρικό κείμενο. Να με συγχωρείτε γι αυτό, αλλά μου γεννήθηκε η ανάγκη να το γράψω, επειδή δυο – τρία από τα χούγια μου ήρθαν σε πρωτοφανή... σύγκρουση συμφερόντων και γίναμε κομματάκι μπουρδέλο, δημοσίως. Και θέλω με την ευκαιρία να γνωριστούμε με μερικούς που τρακάρουμε ίσως διαρκώς αλλά ποτέ δεν εμβαθύναμε, να ξαναγνωριστούμε με κάποιους, αν τυχόν ξεχαστήκαμε και να διαβεβαιώσω άπαντες πως τα έχω τετρακόσια, διότι κάποιοι στο τέλος θα με βγάλουν και... σαλό.

Σε δυο μήνες κλείνω τα 44 και τα χούγια μου, όπως όλων, από δω και πέρα, μου φαίνεται πως είναι δύσκολο να αλλάξουν. Αλλά αυτά που έχουν κολλήσει πάνω μου τόσο καιρό, για να σας πω την μαύρη αλήθεια, τα θέλω κιόλας πια. Δικά μου είναι. Μ αυτά πορεύτηκα, αυτά αντιπαρήλθα – από πάνω τους έφτιαξα την “στολή” με την οποία περπατάω στον κόσμο. Άλλα ήταν του γούστου μου από την αρχή. Κάποια μπορεί να τα “ίσιωσα” προς τα εκεί που τα θέλω και όσο μπόρεσα, με τον καιρό. Μερικά μπορεί να ξεκίνησαν σαν κακές συνήθειες και τώρα πια να ξέμειναν σαν παιδικό σημάδι στο γόνατο, που τό φαγες βαθιά με το ποδήλατο: Ποτέ δεν ήταν όμορφο, αλλά τριάντα χρόνια μετά, έτσι και κοιτάξεις ένα πρωί και λείπει, θα νιώσεις ότι ακρωτηριάστηκε κι έφυγε μαζί του κι ολόκληρο το πόδι σου – σα να είναι ξένο αυτό που βλέπεις.

Τα θέλω λοιπόν τα χούγια μου και τα τιμώ, γιατί (και) με αυτά επικοινωνώ. Οι άνθρωποι δεν κάνουν “χωριό” με όσα θαυμάζει ο ένας στον άλλον. Αυτά τους φέρνουν κοντά, στην αρχή. Σχέσεις, γάμους, φιλίες, συνεργασίες, “χωριό” κάνουν οι άνθρωποι με κείνους, των οποίων ταχούγια μπορούν να ανεχθούν. Τουλάχιστον εγώ, έτσι έμαθα να αγαπώ. Τους ανθρώπους, με τα χούγια τους. Και εντέλει και τα ίδια τους τα χούγια. Και έτσι θέλω να μένουν κοντά μου, αλλά και να με κρατούν κοντά τους, όσοι επιθυμούν το αυτό. Και επειδή παράπονο, απωθημένο, στέρηση από αγάπη, αποδοχή, ανθρώπους, δεν αισθάνομαι, πάει να πει ότι τα όποια χούγια μου, στο φινάλε, δεν με εμπόδισαν να χτίσω ισχυρούς, έντιμους και πολυετείς δεσμούς, φιλίας, αγάπης, εκτίμησης και αλληλοσεβασμού.

Μικρόφωνο
Αν μου ζητήσει λοιπόν κανείς να αραδιάσω κάποια από όσα πιστεύω ότι μπορεί να με ορίζουν, θα ξεφούρνιζα αβίαστα, πως αισθάνομαι “άνθρωπος του ραδιοφώνου”, φύσει... πρόσφυγας και ΠΑΟΚ. Και για όλα τα υπόλοιπα, που έπονται αυτών, θα σκεφτόμουν για ώρες. Βρίσκομαι πίσω από ένα μικρόφωνο, παρά τρίχα τριάντα χρόνια, με ελάχιστα και συντομότατα διαλείμματα. Από το 1985, στα δεκαπέντε μου, και τις πειρατικές συχνότητες του “Ράδιο Α17” του Γιώργου “Ιωάννου” (κατά κόσμον Βουλγαρούδη) και του “FM1 Χαλκιδικής” με τον συχωρεμένο Ντίνο “Βεργή” (Βλαμίδη). Ακόμη πιο... αμετάκλητα, από ελαφρώς μετέπειτα, το 1987-88, περίπου αυτοφυής λόγω άσβεστης “φλόγας”, μέσα στην “μήτρα” της “Ελεύθερης Ραδιοφωνίας”, που ήταν το Ράδιο Θεσσαλονίκη (μαζί με τα υπόλοιπα “ομαδικά ” πειρατικά σχήματα της εποχής)

Ένα από τα χούγια που συνοδεύουν τα περισσότερα μέλη της φάρας μου, εκείνων δηλαδή που έζησαν την μετάβαση από την “πειρατεία”, την γλυκιά (εκ των υστέρων...) παρανομία, το κυνηγητό, το δίπολο, το κολλητήρι και το καλάι, στην νομιμοποιημένη Ιδιωτική Ραδιοφωνία, είναι το “πιστεύω”, πως το μικρόφωνο, άμα δεν πεθάνεις, δεν το παρατάς, πριν κλείσεις την εκπομπή σου και χαιρετίσεις το κοινό.- Μπορεί να φταίει που από κείνα τα χρόνια, μας είχε μείνει ότι μικρόφωνο που σίγησε ξαφνικά, ήταν για κακό: Βλάβη, παρεμβολή, “πέσιμο”, σαμποτάζ... Μπορεί να φταίει που κυνηγηθήκαμε ως ψιλοπεριθωριακοί, κάποιοι ακόμα και από τις οικογένειές τους επί πειρατείας και εκτιμούμε την αξία (και την ευθύνη) της ελεύθερης έκφρασης. Μπορεί να είναι πως έχουμε την συναίσθηση, πως την ώρα της εκπομπής του ο καθένας και για όσο διαρκεί, είναι ο ίδιος “όλο” το ραδιόφωνο: Το πρόσωπό του, ο νους του, η ψυχή του, είναι ταυτόσημα με την συχνότητα από την οποία ακούγεται. Είσαι στο μικρόφωνο; Είσαι ο ιδιοκτήτης, ο διευθυντής, η φωνή και η φάτσα του σταθμού, μέχρι να χαιρετήσεις. Και πάντως, ζωντανός, εκπομπή δεν παρατάς χωρίς να χαιρετίσεις το κοινό.- (Να που απ ότι φαίνεται, τα χειρότερα πράγματα καμιά φορά, είναι αναπόφευκτα, ακόμα και για τις... καλύτερες οικογένειες.)

Από το 1988 και την νομιμοποίηση, επαγγελματικά πια, μετράτε: Ράδιο Θεσσαλονίκη, Ερωτικός, Radio Days, Δημοτικό Ραδιόφωνο Καλαμαριάς, Αθλητικό Metropolis, Ήλιος των Σπορ, Libero. Στα περισσότερα από αυτά... δυο φορές. Δηλαδή, πέρασα από κάνα δυο χέρια όλη σχεδόν την μπάντα των Fm στην Θεσσαλονίκη και μια τετραετία στον Sport fm στην Αθήνα. (Χώρια εφημερίδες και κανάλια, αλλά τώρα μιλάμε για μικρόφωνο). Πάντα κι από παντού... πάντως, έφευγα εγώ. Δεν το λέω για καλό ή για κακό. Το λέω επειδή είναι γεγονός, που επαναλαμβάνεται, ανεξαίρετα. Χούι; Ίσως... Ίσως απλώς να “σκάω” νωρίτερα από όλους για όσους εργάστηκα, από ότι θα “σκάζανε” εκείνοι από μένα, αν τους έδινα τον χρόνο... Ή μπορεί και να μπουχτίζαμε ταυτοχρόνως, αλλά εγώ να μην κάθομαι πολύ να το ψειρίζω.

Πάντως, το όποιο τέλος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, το συνειδητοποιούσα όταν ερχόταν μια στιγμή, που φτάνοντας στην (όποια) δουλειά μου και πριν μπω καλά καλά στο κτήριο, ένιωθα στο στήθος μου ένα ψυχοπλάκωμα. Αυτό το ψυχοπλάκωμα, που ήταν πάντα τόσο σίγουρο ότι προηγείται παραίτησης, όσο ότι η αστραπή ακολουθείται από βροντή. Ήταν σαν, πριν το μυαλό μου ακόμη το συνειδητοποιήσει, ολόκληρος ο οργανισμός μου να έχανε τον βιότοπο του και την ισορροπία του. Ήταν εκεί που έκανε “κρακ” κάτι μέσα μου ανεπανόρθωτα. Πάντα και σχεδόν από παντού όμως, έφευγα με αποχαιρετισμούς, ομαλά, προγραμματισμένα, φιλικά. Είναι και γι αυτό νομίζω, που και με την μεγάλη πλειονότητα των εργοδοτών μου, έχω τουλάχιστον από δυο συνεργασίες: Υπήρχε και ειλικρίνεια και επαγγελματισμός και δεν είχαμε ποτέ ακραία και πολύ δραματικά φινάλε, ούτε και υπήρχαν θεμελιώδη αμοιβαία παράπονα. Οι περισσότεροι άλλωστε εξακολουθούν να είναι φίλοι μου – κάποιοι ακόμα παραπάνω κι από φίλοι: οικογένεια.

Γιατί;
Κι όμως, την περασμένη Παρασκευή, πήρα την απόφαση κόντρα στο χούι μου για την διαχείριση του μικροφώνου, αλλά και κάθε προσωπικής ή και κλαδικής δεοντολογίας, να κάνω κάτι για απολύτως πρώτη φορά. Διέκοψα εντελώς άκομψα τα “Χοντρά παιχνίδια”, μετά την ολοκλήρωση της πρώτης ώρας και εγκατέλειψα τις εγκαταστάσεις του ραδιοφώνου, στην μέση της εκπομπής. Ολοκληρώθηκε ανώμαλα, η σχεδόν διετής παρουσία μου στο Αθλητικό Metropolis, που από το καλοκαίρι του ΄12, έως και μέχρι λίγο πριν το Πάσχα του ΄14, κυλούσε ανεμπόδιστα και ανέφελα. Παρά τα προβλήματα της κρίσης, το ραδιόφωνο (και ο όμιλος συνολικά), συνεπές στις εργασιακές υποχρεώσεις του απέναντί μου, μου πρόσφερε χωρίς παρεμβάσεις, οιουδήποτε τύπου, ένα ήρεμο και ασφαλές εργασιακό περιβάλλον. Το οποίο μου ήταν κι ιδιαιτέρως ευχάριστο, λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας μου με τρεις – τέσσερις ξεχωριστούς κι αγαπημένους φίλους και συναδέλφους μου κάθε πρωί εκεί, για κάμποσες ώρες.

Συνέπεσε(;) μάλιστα, αυτά τα δυο χρόνια που το Metropolis φιλοξένησε τα “Χοντρά παιχνίδια”, στο prime time του σταθμού, ο σταθμός να καταγράψει τα υψηλότερα ποσοστά ακροαματικότητας στην ιστορία του. Με ραχοκοκκαλιά φυσικά, όλο το πρωινό του πρόγραμμα. Όταν ξεκίνησε η συνεργασία μου το ΄12, το ραδιόφωνο ήταν τρίτο στην έρευνα, πίσω από Ράδιο Θεσσαλονίκη και Real fm – Σήμερα που αποχωρώ, είναι για πρώτη φορά στην πρώτη θέση, από τότε που ιδρύθηκε, με απόλυτα ρεκόρ να διαδέχονται το ένα το άλλο, με σχεδόν τριπλάσια απήχηση, από το δεύτερο αθλητικό ραδιόφωνο στην λίστα. Εργάστηκα με κέφι, συνέπεια και όρεξη, όλο αυτό το διάστημα κι έχω κι εγώ το μερτικό στην χαρά και την ικανοποίηση που μου αναλογεί.

Γιατί να παρατήσω λοιπόν την εκπομπή στη μέση; Επειδή για πρώτη φορά δυο χούγια μου ήρθαν σε τόσο έντονη σύγκρουση κι έχασε το ένα. Επειδή κλήθηκα να αποφασίσω αν θα κρατήσω ψηλότερα την σημαία της επαγγελματικής συνέπειας, από εκείνη της προσωπικής αξιοπρέπειας. Εκτιμώ πως η επιλογή ήταν αυτονόητη. Αν νιώθεις προσωπικά αναξιοπρεπής, τι σημασία έχει η όποια επαγγελματική συνέπεια; Όταν επικοινωνείς για να φιλοξενήσεις στον αέρα ένα πολιτικό πρόσωπο με το οποίο έχει γίνει ήδη η προσυνεννόηση κι έχετε κλεισμένο ραντεβού και η απάντηση είναι πως “εν τω μεταξύ υπήρξε συζήτηση με τον εργοδότη σου και συναποφασίστηκε να φιλοξενηθώ σε άλλη εκπομπή”, τα περιθώρια αντίδρασης καθενός που σέβεται τον εαυτό του, στενεύουν επικίνδυνα. Επέλεξα να πάρω το καπελάκι μου, επιτόπου. Δίχως να ολοκληρώσω την εκπομπή μου και ζητώσυγνώμη από όλους όσους δεν χαιρέτησα. Αλλά δεν δυσκολεύτηκα να διαλέξω.

Διότι αυτό ήταν το ιδανικό επιστέγασμα μιας δίμηνης αντιμετώπισης, εντελώς ανεξήγητης. Είχαν προηγηθεί συμπεριφορές, απολύτως αδικαιολόγητες. Ζητούσα αυτονόητα μικροπράγματα για να κάνω καλύτερα την δουλειά μου (μια ώρα την μέρα με έναν ηχολήπτη στο στούντιο παραγωγής, να... δουλεύει το τηλέφωνο στο γραφείο μου και άλλες...πολυτέλειες) και ήταν σαν μην υπάρχω. Νυχτερινή εκπομπή του σταθμού, από κείνες που πολλές απόψεις τους, τυγχάνει όπως έχω διαπιστώσει, να εκφράζουν απολύτως και την ιδιοκτησία, "έβαλε" συχνά – πυκνά εναντίον μου. Κάποια στιγμή, όταν ένας μονίμως άλλως “βουβός” συνεργάτης του ομίλου σε διοικητικό πόστο, που δεν είχα ακούσει ποτέ την φωνή του ούτε σε καλημέρα και αγνοώ το ονοματεπώνυμό του, μου έγνεψε λέγοντας “πιο ήρεμος να είσαι στο μικρόφωνο”, σκέφτηκα ότι θα πρέπει να... σοβαρευτώ, γιατί εμφανίζω μάλλον, σημάδια... μανίας καταδίωξης.

Ώσπου λίγες μέρες πριν, η εκπομπή αποκάλυψε πως η ΠΑΕ ΠΑΟΚ έψαχνε πρόεδρο μέσω αγγελιών κι εκεί έμεινα άναυδος από ό,τι ακολούθησε. Την ώρα που η είδηση έκανε τον γύρο της Ελλάδας και υπήρξαν μάλιστα εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας που το έκαναν την επομένη πρώτο θέμα στο πρωτοσέλιδό τους (πχ Sportday), η Metrosport, το αδελφάκι του Aθλητικού Metropolis, αγνόησε το ολοσέλιδο κείμενο που είχα προετοιμάσει και στείλει και απέφυγε να αναφέρει στο... μονόστηλο ρεπορτάζ ακόμη και την πηγή της είδησης, θαρρείς και δεν αποκαλύφθηκε στο ομόσταβλο ραδιόφωνο, αλλά σε κάποιο άλλο, συμφερόντων... μισητού ανταγωνιστή. (Αν υπάρχουν τέτοιοι δηλαδή...)

Το τελευταίο περιστατικό όμως, μάρτυρες για το οποίο επικαλούμαι τον πρόεδρο της Ένωσης Δήμων κεντρικής Μακεδονίας και Δήμαρχο Συκεών – Νεαπόλεως Σίμο Δανιηλίδη και τον συνάδελφο που έκανε την τελευταία συνομιλία μαζί του, προσβάλλει τη νοημοσύνη μου, την αξιοπρέπεια και την επάρκειά μου. Δυο φορές τις προσβάλλει δε, η όψιμη προσπάθεια διασποράς εξηγήσεων, πως επρόκειτο τάχα περί... παρεξήγησης. Δεν με αφορά η εξήγηση, ούτε και η παρεξήγηση. Σίγουρα, κάποιες άλλες εκπομπές, είναι πιο... βολικές. Για όλους.

Μύγα;
Δεν μπορώ να επιτρέψω βεβαίως να εξυφαίνονται για πολύ στο μυαλό μου σενάρια που θα πνίξουν την καθαρή μου σκέψη. Δε μπορώ και να μην αναρωτηθώ όμως, τι διάολο μύγα τσίμπησε τον εργοδότη μου; Τι άλλαξε το τελευταίο δίμηνο; Γιατί μια πολυετής σχέση αμοιβαίας εκτίμησης, που είναι αποδοτικότερη από ποτέ επαγγελματικά στην συνεργασία μας, οδηγείται περίπου με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος; Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος. Μπορώ να πω όμως, τι άλλαξε στην θεματολογία των εκπομπών μου αυτό το διάστημα:

Ανέβασα τους τόνους στην κριτική μου εναντίον του Ολυμπιακού και του προέδρου του Βαγγέλη Μαρινάκη. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν η ΠΑΕ Ολυμπιακός, μέσω του νομικού της, να ζητήσει αντίγραφα εκπομπών μου, προαναγγέλλοντας εμμέσως διώξεις ή προσφυγές.

Ανέβασα τους τόνους κατά της πολιτικής ηγεσίας. Γκάριζα επαναλαμβάνοντας μονότονα τις τελευταίες μέρες τις λέξεις “τα χρέη, τα χρέη”, επισημαίνοντας πως αν δεν λυθεί αυτό το ζήτημα οριστικά προεκλογικώς, ο Σαββίδης είτε πιάνεται κορόιδο με τον Ζαγοράκη, είτε επιχειρούν όλοι μαζί, άλλοι εξ αυτών επίτηδες και άλλοι λόγω ευπιστίας, ναπαραπλανήσουν τον κόσμο του ΠΑΟΚ για την ψήφο.
Να πονηρευτώ μπορώ. Να είμαι σίγουρος είναι αδύνατο. Αυτό που ξέρω άνευ αμφιβολιών, είναι πως κάποιος σαν τον πρώην εργοδότη μου, που ξέρει καλά τα χούγια μου, που έχει ήδη μια σημαντική εμπειρία και προηγούμενης συνεργασίας μαζί μου, και που επιλέγει να μου ξαναπροτείνει συνεργασία, αποκλείεται να αγνοούσε ότι αυτή η ανεπίτρεπτηπαρέμβαση στο περιεχόμενο της εκπομπής μου και μόνον, συνιστά πέρα από σίγουρη παραίτηση, μέχρι και αφορμή να... πιαστώ στα χέρια. Αποκλείεται λοιπόν, κατά την εκτίμησή μου, να συνέβη όλο αυτό άνευ αφόρητης πίεσης. Φαίνεται πως όντως καμιά φορά, τα φαινόμενα απατούν: Υπάρχουν “βουνά”, φτιαγμένα από αφρολέξ.

Με αφορμή λοιπόν αυτό το τελευταίο, αλλά κυρίως με αίτιο τα χούγια όλων μας, θέλω να πω από δυο ξεκάθαρες κουβέντες σε πολλούς.

Προς μελλοντικούς εργοδότες και συνεργάτες: Είμαι υφιστάμενος όλης της ιεραρχίας σας, 22 ώρες το εικοσιτετράωρο. Τις δύο που διαρκεί η εκπομπή μου, είμαι αφεντικό όλων σας. Αν δεν το αντέχετε, μην το επιχειρείτε και μην μου ξαναπροτείνετε δουλειά.

Προς φίλους που δηλώνουν “είμαστε δίπλα σου, τί να κάνουμε;”: Να στηρίζετε το Fatgames. Να το διαβάζετε και να φροντίστε να διαδίδεται. Ετοιμάζεται νέα, μεγάλη αναβάθμισή του. Κι εσείς οι επιχειρηματίες να το στηρίζετε διαφημιστικά. Έτσι διατηρείται κι η φωνή του κι η φωνή μου ανεξάρτητη. Τα άλλα, είναι ευχάριστα και καλοδεχούμενα λόγια συμπαράστασης, που πάντα χαϊδεύουν τα αυτιά, αλλά είναι λόγια.

Δεν θα είναι πρόβλημα να μείνω χωρίς μικρόφωνο. Ποτέ δεν είναι, όταν το κόβεις μόνος σου. Άλλωστε δε νομίζω πως πέρασε ποτέ πάνω από μια μέρα, που να ήθελα μικρόφωνο και να μην ήταν διαθέσιμο κάποιο για μένα, εδώ και δεκαετίες. Το πρόβλημα θα αρχίσει να υπάρχει, αν θα βρίσκομαι μπροστά σε μικρόφωνο, αλλά θα επιτρέπω στον εαυτό μου να παπαγαλίζει, για να μη χάσει το μεροκάματο. Γιατί πέρα και πάνω από λογύδρια, φανφάρες, μαγκιές και εγωισμούς, κάθε φορά που το χούι μου για εσωτερική ισορροπία με οδηγεί στην έξοδο, το νοίκι συνεχίζει να τρέχει.

Αλίμονο αν επιτρέψουμε το νοίκι και τα χούγια του κάθε Τζαντζαρά όμως, να είναι η προϋπόθεση για όσα θα μαθαίνουμε.