Τελικά δεν ήταν γραφτό η νύχτα της 27ης Αυγούστου 2013 να εξελιχθεί στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή βραδιά στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Η πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ έμεινε όνειρο ανεκπλήρωτο για άλλη μια φορά. Ο Δικέφαλος κατέβαλε υπερπροσπάθεια για να ρίξει στο καναβάτσο την Σάλκε αλλά αποδείχθηκε ότι σ΄ αυτό το επίπεδο λάθη δεν επιτρέπονται.
Και ο ΠΑΟΚ (παρά την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν οι παίκτες του) έκανε αρκετά λάθη που του στέρησαν –για άλλη μια φορά το δικαίωμα- να πάρει θέση στ΄ αστέρια.
Ποια ήταν τα λάθη; Ας τα δούμε ένα, ένα. Καταρχήν διαχειρίστηκε λάθος το α΄ ημίχρονο, ακολουθώντας συντηρητική τακτική. Φοβήθηκε την Σάλκε περισσότερο απ΄ όσο έπρεπε και επέτρεψε στους Γερμανούς να νιώσουν μια αδικαιολόγητη ανωτερότητα που ως αποτέλεσμα είχε να πάρουν κεφάλι στο σκορ χωρίς να απειλήσουν την εστία του Χακόμπο με εξαίρεση τις δυο φάσεις στο ξεκίνημα του παιχνιδιού.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα σταθώ είναι η παρουσία της άμυνας αλλά και η αμυντική λειτουργία της ομάδας, που πλέον αποδεδειγμένα έχει πρόβλημα. Ο σχεδιασμός αποδεικνύεται λανθασμένος σε ότι αφορά τις επιλογές προσώπων αλλά και σε ότι αφορά τη διαχείριση τους. Δεν μπορεί σε τέτοιο παιχνίδι ένας παίκτης με την εμπειρία του Σπυρόπουλου να παρακολουθεί το παιχνίδι από τον πάγκο και ο Σκόνδρας με δεξί πόδι να αγωνίζεται στο αριστερό άκρο της άμυνας.
Ο ΠΑΟΚ δέχθηκε τρία γκολ με την ευκολία που σκοράρουν οι ομάδες στην προπόνηση και μάλιστα τα δυο απ΄ αυτά οι Γερμανοί τα πέτυχαν ενώ αγωνίζονταν με παίκτη λιγότερο στον αγωνιστικό χώρο. Η αφέλεια στην αμυντική λειτουργία είναι φαινόμενο που καταγράφηκε τόσο στο παιχνίδι με την Μέταλιστ στην Τούμπα όσο και στον αγώνα πρωταθλήματος με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο.
Δεν επιτρέπεται να ξαναμπαίνει ο ΠΑΟΚ στο παιχνίδι με την γκολάρα του Αθανασιάδη (από την χάρμα ιδέσθαι κάθετη μπάλα του Κίτσιου) να έχει την ψυχολογία με το μέρος του και να δέχεται δεύτερο γκολ την ώρα που θα έπρεπε να πολιορκεί την αντίπαλη άμυνα για να πάρει προβάδισμα στο σκορ. Κι ολ΄ αυτά ενώ λίγα λεπτά νωρίτερα αποβάλλεται ο κορυφαίος παίκτης της Σάλκε (Τζόουνς).
Τρίτο σημείο στο οποίο θα αναφερθώ είναι η απόπειρα της τεχνικής ηγεσίας να αλλάξει την εξέλιξη του αγώνα με τις τρεις αλλαγές που επιχείρησε. Είναι η μοίρα των προπονητών να κρίνονται για την απόδοση των παικτών που χρησιμοποιούν ως αλλαγή. Καμία από τις αλλαγές που επιχείρησαν ο Στέφενς και οι συνεργάτες του δεν βοήθησαν την ομάδα. Ο ανέτοιμος Νέτσιντ, ο «ψάχνω να βρω την αγωνιστική μου ταυτότητα» Ολίσε και ο Γεωργιάδης που δεν πρόλαβε να έρθει σε επαφή μες την μπάλα ούτε σε μια φάση, αποδυνάμωσαν την ομάδα αντί να την βοηθήσουν.
Θα τολμήσω να πω ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να φύγει από το παιχνίδι ο «δώστε μου την μπάλα να του σκίσω ξανά» Αθανασιάδης, ο Σαλπιγγίδης που χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο πίεζε αφόρητα τους αντιπάλους στην αμυντική και μεσαία γραμμή και ο Λούκας που ναι μεν δεν είχε ουσία αλλά «μοίραζε» το παιχνίδι και σίγουρα θα χρειαζόταν οι εμπνεύσεις του στην τελική πάσα στα τελευταία καθοριστικά λεπτά του αγώνα που οι γηπεδούχοι όφειλαν να πιέσουν ασφυκτικά για το γκολ της πρόκρισης.
Ο ΠΑΟΚ ήταν εντελώς ακίνδυνος μετά το 2-2. Όταν δηλαδή οι Γερμανοί άρχισαν να αισθάνονται ότι ο αποκλεισμός πλησιάζει, ο Δικέφαλος έδειξε μια αδικαιολόγητη φλυαρία επιθετικά που του κόστισε την πρόκριση.
Τέλος θα σταθώ στον Ολλανδό διαιτητή. Αστάθμητος παράγοντας η απόδοση ενός διαιτητή, που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Το ξέρω. Σε όλες τις αμφισβητούμενες, «πονηρές» φάσεις σφύριξε Σάλκε και θεωρώ ότι διαμόρφωσε το αποτέλεσμα. Ακόμα κι έτσι όμως ο ΠΑΟΚ μπορούσε να προκριθεί. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να μετατρέψουν σε γκολ τις κραυγαλέες ευκαιρίες τους Λούκας και Στοχ. Αν ο Σλοβάκος κατάφερνε να σκοράρει στο χρονικό σημείο που του παρουσιάστηκε η ευκαιρία η ιστορία θα γραφόταν με άλλο τρόπο.
Υ. Γ. Θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνω ότι, θα ήταν διαφορετική η εξέλιξη του αγώνα –ιδιαίτερα- στα τελευταία λεπτά (και η απόδοση του διαιτητή) αν η Τούμπα πάλλονταν από τον ενθουσιασμό των… πιστών της.
Ποια ήταν τα λάθη; Ας τα δούμε ένα, ένα. Καταρχήν διαχειρίστηκε λάθος το α΄ ημίχρονο, ακολουθώντας συντηρητική τακτική. Φοβήθηκε την Σάλκε περισσότερο απ΄ όσο έπρεπε και επέτρεψε στους Γερμανούς να νιώσουν μια αδικαιολόγητη ανωτερότητα που ως αποτέλεσμα είχε να πάρουν κεφάλι στο σκορ χωρίς να απειλήσουν την εστία του Χακόμπο με εξαίρεση τις δυο φάσεις στο ξεκίνημα του παιχνιδιού.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα σταθώ είναι η παρουσία της άμυνας αλλά και η αμυντική λειτουργία της ομάδας, που πλέον αποδεδειγμένα έχει πρόβλημα. Ο σχεδιασμός αποδεικνύεται λανθασμένος σε ότι αφορά τις επιλογές προσώπων αλλά και σε ότι αφορά τη διαχείριση τους. Δεν μπορεί σε τέτοιο παιχνίδι ένας παίκτης με την εμπειρία του Σπυρόπουλου να παρακολουθεί το παιχνίδι από τον πάγκο και ο Σκόνδρας με δεξί πόδι να αγωνίζεται στο αριστερό άκρο της άμυνας.
Ο ΠΑΟΚ δέχθηκε τρία γκολ με την ευκολία που σκοράρουν οι ομάδες στην προπόνηση και μάλιστα τα δυο απ΄ αυτά οι Γερμανοί τα πέτυχαν ενώ αγωνίζονταν με παίκτη λιγότερο στον αγωνιστικό χώρο. Η αφέλεια στην αμυντική λειτουργία είναι φαινόμενο που καταγράφηκε τόσο στο παιχνίδι με την Μέταλιστ στην Τούμπα όσο και στον αγώνα πρωταθλήματος με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο.
Δεν επιτρέπεται να ξαναμπαίνει ο ΠΑΟΚ στο παιχνίδι με την γκολάρα του Αθανασιάδη (από την χάρμα ιδέσθαι κάθετη μπάλα του Κίτσιου) να έχει την ψυχολογία με το μέρος του και να δέχεται δεύτερο γκολ την ώρα που θα έπρεπε να πολιορκεί την αντίπαλη άμυνα για να πάρει προβάδισμα στο σκορ. Κι ολ΄ αυτά ενώ λίγα λεπτά νωρίτερα αποβάλλεται ο κορυφαίος παίκτης της Σάλκε (Τζόουνς).
Τρίτο σημείο στο οποίο θα αναφερθώ είναι η απόπειρα της τεχνικής ηγεσίας να αλλάξει την εξέλιξη του αγώνα με τις τρεις αλλαγές που επιχείρησε. Είναι η μοίρα των προπονητών να κρίνονται για την απόδοση των παικτών που χρησιμοποιούν ως αλλαγή. Καμία από τις αλλαγές που επιχείρησαν ο Στέφενς και οι συνεργάτες του δεν βοήθησαν την ομάδα. Ο ανέτοιμος Νέτσιντ, ο «ψάχνω να βρω την αγωνιστική μου ταυτότητα» Ολίσε και ο Γεωργιάδης που δεν πρόλαβε να έρθει σε επαφή μες την μπάλα ούτε σε μια φάση, αποδυνάμωσαν την ομάδα αντί να την βοηθήσουν.
Θα τολμήσω να πω ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να φύγει από το παιχνίδι ο «δώστε μου την μπάλα να του σκίσω ξανά» Αθανασιάδης, ο Σαλπιγγίδης που χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο πίεζε αφόρητα τους αντιπάλους στην αμυντική και μεσαία γραμμή και ο Λούκας που ναι μεν δεν είχε ουσία αλλά «μοίραζε» το παιχνίδι και σίγουρα θα χρειαζόταν οι εμπνεύσεις του στην τελική πάσα στα τελευταία καθοριστικά λεπτά του αγώνα που οι γηπεδούχοι όφειλαν να πιέσουν ασφυκτικά για το γκολ της πρόκρισης.
Ο ΠΑΟΚ ήταν εντελώς ακίνδυνος μετά το 2-2. Όταν δηλαδή οι Γερμανοί άρχισαν να αισθάνονται ότι ο αποκλεισμός πλησιάζει, ο Δικέφαλος έδειξε μια αδικαιολόγητη φλυαρία επιθετικά που του κόστισε την πρόκριση.
Τέλος θα σταθώ στον Ολλανδό διαιτητή. Αστάθμητος παράγοντας η απόδοση ενός διαιτητή, που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Το ξέρω. Σε όλες τις αμφισβητούμενες, «πονηρές» φάσεις σφύριξε Σάλκε και θεωρώ ότι διαμόρφωσε το αποτέλεσμα. Ακόμα κι έτσι όμως ο ΠΑΟΚ μπορούσε να προκριθεί. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να μετατρέψουν σε γκολ τις κραυγαλέες ευκαιρίες τους Λούκας και Στοχ. Αν ο Σλοβάκος κατάφερνε να σκοράρει στο χρονικό σημείο που του παρουσιάστηκε η ευκαιρία η ιστορία θα γραφόταν με άλλο τρόπο.
Υ. Γ. Θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνω ότι, θα ήταν διαφορετική η εξέλιξη του αγώνα –ιδιαίτερα- στα τελευταία λεπτά (και η απόδοση του διαιτητή) αν η Τούμπα πάλλονταν από τον ενθουσιασμό των… πιστών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ