Ποια πουλιά μονομαχούν σαν μεσαιωνικοί ιππότες, ακόμη και μέχρι θανάτου

Νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι τα αρσενικά πράσινα κολίμπρι χρησιμοποιούν τα αιχμηρά ράμφη τους ως όπλα σε σφοδρές μονομαχίες για ζευγάρωμα.

Τα μακριά, αιχμηρά ράμφη των πράσινων κολίμπρι δεν είναι φτιαγμένα μόνο για την αναζήτηση τροφής. Όπως αποκαλύπτει νέα επιστημονική έρευνα, αποτελούν και κανονικά «όπλα», τα οποία τα αρσενικά χρησιμοποιούν σε σφοδρές μονομαχίες για την κατάκτηση των θηλυκών.

Το ιριδίζον πράσινο κολίμπρι-ερημίτης, που ζει στα τροπικά δάση της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, είναι γνωστό για το μακρύ και λεπτό ράμφος του, ιδανικά προσαρμοσμένο για να τρέφεται από συγκεκριμένα τροπικά άνθη. Ωστόσο, με την έναρξη της περιόδου ζευγαρώματος, αυτό το εξελικτικό «εργαλείο» αποκτά έναν πολύ πιο βίαιο ρόλο.

Η διαφορά με τα θηλυκά

Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Journal of Experimental Biology, τα αρσενικά πράσινα κόλιμπρι-ερημίτες χρησιμοποιούν το ράμφος τους (πιο ίσιο και σαφώς πιο αιχμηρό από εκείνο των θηλυκών) για να εμπλακούν σε αερομαχίες που θυμίζουν μονομαχίες ιπποτών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι συγκρούσεις αυτές μπορεί να αποβούν μοιραίες.

«Μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε ότι οι διαφορές στο σχήμα του ράμφους ανάμεσα στα δύο φύλα σχετίζονταν αποκλειστικά με τη διατροφή τους», εξηγεί ο επικεφαλής της έρευνας, Αλεχάντρο Ρίκο-Γκεβάρα, εξελικτικός βιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. «Τώρα βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η φυσική επιλογή έχει διαμορφώσει αυτά τα χαρακτηριστικά και για λόγους σύγκρουσης και ανταγωνισμού».

Χρησιμοποιώντας τρισδιάστατη μοντελοποίηση σε μουσειακά δείγματα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το ράμφος των αρσενικών είναι κατά περίπου 3% πιο ίσιο και έως και 69% πιο μυτερό από των θηλυκών. Η άκρη του θυμίζει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τη λεπίδα στιλέτου, ικανή να προκαλέσει σοβαρά τραύματα σε άλλα πτηνά.

Το τραγούδι - ερωτικό κάλεσμα

Κατά την αναπαραγωγική περίοδο, στις αρχές Μαΐου, τα αρσενικά συγκεντρώνονται σε συγκεκριμένους χώρους, γνωστούς ως «λεκ», όπου τραγουδούν επίμονα για να προσελκύσουν τα θηλυκά. Η θέση σε αυτό το «χορωδιακό σύνολο» είναι κρίσιμη: όσα αρσενικά μένουν εκτός έχουν σαφώς μικρότερες πιθανότητες να γίνουν αντιληπτά. Όταν όμως ένα άλλο κολίμπρι επιχειρήσει να καταλάβει ήδη κατειλημμένο σημείο, η ένταση ανεβαίνει επικίνδυνα.

«Τα πουλιά ορμούν το ένα προς το άλλο με το ράμφος προτεταμένο και χτυπούν με όλη τους τη δύναμη», περιγράφει ο Ρίκο-Γκεβάρα.

Ο Marcelo Araya-Salas, βιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Κόστα Ρίκα, που μελετά τα κολίμπρι-ερημίτες αλλά δεν συμμετείχε στη συγκεκριμένη έρευνα, επισημαίνει ότι τα ευρήματα αποτυπώνουν με εντυπωσιακό τρόπο τις μορφολογικές διαφορές των ραμφών. Η επιθετικότητα, ωστόσο, δεν τον εκπλήσσει.

«Πρόκειται για εξαιρετικά επιθετικά πουλιά», σημειώνει χαρακτηριστικά. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στην αζτεκική μυθολογία ο θεός του ήλιου και του πολέμου, ο Huitzilopochtli, απεικονίζεται ως κολίμπρι - ένα μικρό πλάσμα με δυσανάλογα μεγάλη πολεμική διάθεση.