Χαιρετισμός του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων στην παρουσίαση του βιβλίου «Τα Αδημοσίευτα» του Ν. Χασαπόπουλου

Με μεγάλη συμμετοχή και ζωντανό ενδιαφέρον πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων η παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου και συγγραφέα Νίκου Χασαπόπουλου «Τα Αδημοσίευτα», με την παρουσία πολιτικών, δημοσιογράφων και προσωπικοτήτων του δημόσιου βίου.

Την εκδήλωση χαιρέτισε ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος, με λόγο βαθιά προσωπικό, αναφέρθηκε στη μακρόχρονη δημοσιογραφική πορεία του συγγραφέα, συνδέοντας τα πρώτα του βήματα με δικές του μνήμες από τα βουλευτικά του χρόνια. Όπως σημείωσε χαρακτηριστικά, ο Νίκος Χασαπόπουλος με το δανεικό κοστούμι και ο ίδιος με την ανύπαρκτη γραβάτα, ξεκίνησαν από μια κοινή και παράξενη αφετηρία, ακολουθώντας στη συνέχεια τους δικούς τους δρόμους.

Ο κ. N. Κακλαμάνης περιέγραψε το βιβλίο ως μια ζωντανή καταγραφή πολιτικής και δημοσιογραφικής ιστορίας, γεμάτη φωνές, εικόνες και εμπειρίες: από τις μεγάλες θρησκευτικές και οικογενειακές στιγμές, μέχρι τα απρόοπτα της πολιτικής ζωής, όπως το γνωστό «πραξικόπημα της πυτζάμας» του 1975. Στο βιβλίο παρελαύνουν, όπως ανέφερε, «αναμνήσεις από τον Μακάριο, από τη βασανισμένη Κύπρο και από τον ευθύ, σεβάσμιο Καραμανλή».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στη σημασία των πολιτικών συγκλίσεων, τονίζοντας ότι αυτές δεν επιτυγχάνονται μέσα από πιέσεις ή προσωπικές φιλοδοξίες, «αλλά πάνω σε γνήσιες προγραμματικές βάσεις και πρακτικές συναινέσεις». Κλείνοντας την ομιλία του ο Πρόεδρος της Βουλής, αφιέρωσε στον συγγραφέα τη ρήση του Δροσίνη, που λέει ότι «η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και στις ελπίδες».

Μετά από 51 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο πολιτικό ρεπορτάζ, ο Νίκος Χασαπόπουλος καταγράφει στα «Αδημοσίευτα» τα παρασκήνια της πολιτικής ζωής όπως τα έζησε ο ίδιος. Στις σελίδες του βιβλίου αποκαλύπτονται άγνωστα περιστατικά και ιστορίες για κορυφαία πρόσωπα της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής σκηνής, όπως ο  Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο Κίρο Γκλιγκόροφ, ο Τζίμι Κάρτερ και πλήθος άλλων.

Στην παρουσίαση του βιβλίου που προλογίζουν ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γιάννης Στουρνάρας και ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κ. Παύλος Μαρινάκης,   ομιλίες απηύθυναν, επίσης,  ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Γιώργος Γεραπετρίτης, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Νίκος Δένδιας, η πρώην Υπουργός και πρώην Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Άννα Διαμαντοπούλου, καθώς και ο διευθυντής του mononews.gr κ. Βασίλης Κανέλλης.

Πρόλογος του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων κ. Νικήτα Κακλαμάνη στο βιβλίο του Νίκου Χασαπόπουλου “Τα Αδημοσίευτα”

Αγαπητέ μου Νίκο,

κυρίες και κύριοι,

φίλες και φίλοι,

είναι πραγματική χαρά να βρίσκομαι απόψε εδώ μαζί σας, για να καλωσορίσουμε το νέο βιβλίο του φίλου μου Νίκου, όπως του αξίζει.

Λένε πως “μια βαθιά εντύπωση μοιάζει πάντα με είδηση και μια είδηση δεν ζει ποτέ πολύ”. Υπό αυτή την οπτική στο πρώτο σκέλος της, τα “Αδημοσίευτα” είναι ένα λεύκωμα βαθέων εντυπώσεων. Εντυπώσεων που κάποτε αποτελούσαν ειδήσεις, αλλά οι περισσότερες δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Γι’ αυτό το λόγο πιστεύω πως εξακολουθούν να “ζουν” μέχρι σήμερα.

Στον απειροελάχιστο προσωπικό χρόνο που διαθέτω πλέον, θεωρώ πραγματικό κατόρθωμα ότι βρήκα την ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο του Νίκου. Και μάλιστα απνευστί. Προσωπικά, από την πρώτη κιόλας ανάμνηση που καταθέτει, ταυτίστηκα μαζί του. Ήταν τότε που ο ίδιος, ως απόφοιτος της Νομικής, ορκίστηκε με ένα δανεικό κοστούμι. Αυτό αυτομάτως μου θύμισε τα βουλευτικά μου νιάτα, όταν ο αυστηρός Τσαλδάρης ως Πρόεδρος της Βουλής, με επέπληξε γιατί δε φορούσα γραβάτα, μέχρι που έλαβε την αφοπλιστική απάντηση ότι δεν είχα ποτέ μου μια τέτοια. Κάπως έτσι λοιπόν, ο Νίκος με το δανεικό κοστούμι και ο Νικήτας με την ανύπαρκτη γραβάτα, πορεύτηκαν στη συνέχεια στους δικούς τους δρόμους, αλλά πάνω σε μια κοινή και παράξενη αφετηρία.

Αν ξεκινήσω να αναφέρομαι στις ιστορίες που με εντυπωσίασαν μέσα στα “Αδημοσίευτα”, κινδυνεύω να προδώσω ολόκληρο το βιβλίο. Γι’ αυτό θα προτιμήσω να μιλήσω κάπως αόριστα για τα όσα θαυμαστά διάβασα.

Ανάμεσά τους είναι το κτήριο της οδού Λαδά. Είναι το κλίμα μέσα και γύρω από αυτό. Είναι οι φωνές, οι μυρωδιές και τα πρόσωπα. Είναι όλες οι Μεγάλες Παρασκευές, τα Χριστούγεννα και οι Πρωτοχρονιές. Είναι τα αστυνομικά απρόοπτα, με κορυφαίο εκείνο που προκλήθηκε το ‘75 από το “πραξικόπημα της πυτζάμας”, όπως το είχε βαφτίσει ο πνευματικός μου πατέρας, Ευάγγελος Αβέρωφ. 

Είναι οι μορφές του Λαμπράκη, του Πλωρίτη, του Ψυχάρη, του Καραπαναγιώτη. Είναι και οι φιλοξενούμενοι στις σελίδες των εκδόσεων, όπως ο Βενιζέλος, ο Πλαστήρας, ο Γέρος, ο Εθνάρχης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Παπανούτσος, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Ψαθάς και τόσοι άλλοι. Είναι και το τοπίο γύρω από τη Χρήστου Λαδά: ο Χατζηφωτίου, η Ακρίτα ή ο πατριάρχης του Οικονομικού Ταχυδρόμου, Γιάννης Μαρίνος. Είναι, με λίγα λόγια, οι θρύλοι της ελληνικής δημοσιογραφίας, της ιστορίας, της πολιτικής και των γραμμάτων.

Σε άλλες σελίδες του βιβλίου πάλι, παρελαύνουν αναμνήσεις από τον Μακάριο, από τη βασανισμένη Κύπρο, από τον ευθύ, σεβάσμιο Καραμανλή. Ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του συγγραφέα έχει ομολογουμένως ο Ανδρέας, το επιτελείο και οι περιπέτειές του.

Ο Νόαμ Τσόμσκυ λέει πως “υπάρχει ένας καλός λόγος που κανένας δε σπουδάζει ιστορία. Κι αυτό γιατί σου μαθαίνει πάρα πολλά”. Σε πείσμα αυτής της λογικής, ο Νίκος Χασαπόπουλος επιχειρεί να διδάξει ιστορία. 

Για παράδειγμα, σε μια από τις αναφορές του στον Ανδρέα, δεν είναι τυχαίο ότι μιλάει για την έντονη αντιπάθεια που είχε προς την κεντροαριστερά. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, (σ.σ. ο Παπανδρέου) “ουδέποτε ανέφερε αυτόν τον όρο (σ.σ. “κεντροαριστερά”), ουδέποτε έκανε προσπάθειες για να ενώσει τις κεντρώες και αριστερές δυνάμεις”. Κατ’ εμέ όχι άδικα. Και όχι μόνο εξαιτίας της κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ κατά τα χρόνια εκείνα, αλλά και γιατί είχε διαισθανθεί την πρακτική ανωριμότητα, που χαρακτηρίζει εν πολλοίς τον αριστερό χώρο. Αυτό λοιπόν, είναι για εμάς σήμερα ένα μικρό μάθημα ιστορίας, που υπενθυμίζει ότι οι ευρείες πολιτικές συγκλίσεις δε επιτυγχάνονται με το ζόρι ή με τη φιλοδοξία κάποιας φαντασιακής υπεροχής στο πολιτικό σκηνικό, αλλά πάνω σε γνήσιες προγραμματικές βάσεις και πρακτικές συναινέσεις.

Ανάμεσα στις διηγήσεις που ταξιδεύουν στις σελίδες του βιβλίου, ιδιαίτερα συγκινητική είναι εκείνη που αναφέρεται στο λάξευμα της λέξης “Κύπρος” στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Μιας λέξης που ήρθε να προστεθεί δίπλα στα Δωδεκάνησα, στην Κρήτη, στην Κορέα.  Μιας λέξης που άνοιξε τον δρόμο για το Αιγαίο, το Ιόνιο,  τη Μεσόγειο, ακόμα και τον Ατλαντικό, που αποτέλεσαν θαλάσσιους τόπους θυσίας και ηρωικών ναυμαχιών.

Κάπου εδώ νομίζω πως θα πρέπει να σταματήσω και να αδικήσω  πολλές ακόμα σελίδες που με συνάρπασαν, όπως τις σκανδαλιστικές λεπτομέρειες για τα κυβερνητικά αεροσκάφη ή την υπέροχη ιστορία μιας ιδιαίτερης συλλογής που διατηρεί ο Νίκος... Γιατί αν δε σταματήσω εγώ, θα με σταματήσει εκείνος...

Κλείνοντας λοιπόν, θέλω να συγχαρώ όλους τους συντελεστές της εξαιρετικής αυτής έκδοσης και να ευχαριστήσω τον Νίκο Χασαπόπουλο για τη χαρά που μου έδωσε να βρίσκομαι απόψε ανάμεσά σας, για να πω 2 λόγια για τα “Αδημοσίευτα”. Γι’ αυτό κι εγώ του αφιερώνω μια σκέψη του Δροσίνη που έλεγε πως “η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και στις ελπίδες”.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι αναμνήσεις του Νίκου είναι βιωμένες, πλούσιες και ζωντανές. Και οι ελπίδες οι δικές του, αλλά και όλων μας είναι βάσιμες και δεδομένες. 

Σ’ ευχαριστούμε λοιπόν για αυτή την “αληθινή ευτυχία” που κατάφερες να δέσεις σε βιβλίο για να μας τη χαρίσεις απλόχερα.

Σας ευχαριστώ.