Η ατομική βόμβα που είναι βυθισμένη στον ωκεανό και μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή

Παρόλο που η εξαφανισμένη πυρηνική βόμβα δεν έχει χαθεί εντελώς από την ιστορία, έχοντας διαφύγει ακόμη και από τις πιο εξελιγμένες προσπάθειες αναζήτησης, η τελική της τύχη παραμένει αβέβαιη, αποτελώντας υπενθύμιση των διαρκών μυστηρίων και κινδύνων της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.

Στις ακτές του νησιού Tybee της Τζόρτζια, ένα μυστηριώδες και δυνητικά επικίνδυνο κατάλοιπο από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου συνεχίζει να προκαλεί ανησυχίες. Όλα ξεκίνησαν στις 5 Φεβρουαρίου 1958, όταν δύο αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας συγκρούστηκαν κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής αποστολής, αφήνοντας ως εκ θαύματος όλους τους εμπλεκόμενους σώους.

Ωστόσο, ένα από τα αεροσκάφη μετέφερε μια πυρηνική βόμβα, μια πρακτική που δεν ήταν ασυνήθιστη κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικών ασκήσεων. Μέχρι σήμερα, το όπλο αυτό πιστεύεται ότι βρίσκεται κάπου στον πυθμένα του ωκεανού, αποτελώνταq απειλή.

Περιοδικά, η περιοχή καταγράφει αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας, γεγονός που πυροδοτεί τις προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης να εντοπίσει την εξαφανισμένη βόμβα, η οποία πιστεύεται ότι κρύβεται στον πυθμένα της θάλασσας. Στην έρευνα συμμετείχαν αρχικά δύτες της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού, οι οποίοι χτένιζαν την περιοχή.. Ωστόσο, στις 16 Απριλίου 1958, ο στρατός είχε κηρύξει τη βόμβα «χαμένη», υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχε κίνδυνος έκρηξης ή διαρροής ραδιενέργειας.

Ένας συνταξιούχος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας ξεκίνησε μια αναζήτηση για να βρει τη χαμένη πυρηνική συσκευή. Ο Stephen Schwartz, συγγραφέας του βιβλίου «The Costs and Consequences of US Nuclear Weapons Since 1940», περιέγραψε το γεγονός αυτό ως μια διαρκή κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου, μια υπενθύμιση της αβεβαιότητας και του κινδύνου της εποχής.

Παρ' όλα αυτά, ορισμένοι εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν ότι ίσως θα ήταν πιο συνετό να αφήσουμε τη βόμβα ανενόχλητη, ακόμη και αν ανακαλυφθεί. Ο κίνδυνος τυχαίας έκρηξης κατά την ανάκτηση και η ανάγκη ασφαλούς απομάκρυνσης και διάθεσης του ουρανίου καθιστούν τη διαδικασία τόσο επικίνδυνη όσο και δαπανηρή, με εκτιμώμενο κόστος που ξεκινά από 5 εκατομμύρια δολάρια.