Ξεκολλάτε ρεεεε...

του Θανάση Κ.

Η Σοσιαλδημοκρατία αργοπεθαίνει!
Στην Ευρώπη – και όχι μόνο…
--Στην Γαλλία ήδη εξαερώθηκε.
Στη Γερμανία συνετρίβη προχθές.
Στην Ολλανδία, το ίδιο.
Στην Ιταλία… καρκινοβατεί.
Στην Ισπανία συρρικνώνεται και τελεί υπό διάσπαση.
Στην Ελλάδα… ψάχνουν να μαζέψουν τα συντρίμμια τους.

Μόνο στην Βρετανία η Σοσιαλδημοκρατία μοιάζει να «αντέχει» κάπως, (χάνοντας εκλογές, βέβαια), λόγω της σύγχυσης που επικράτησε μετά το brexit (οι περισσότεροι οπαδοί του brexit ψήφισαν τους Εργατικούς, που τότε είχαν ταχθεί κατά του brexit, λόγω του νέου ηγέτη τους που είναι πια αντί-ευρωπαίος!)
Κι εκεί, λοιπόν, μόνο συγκυριακά «επιβιώνουν» οι Σοσιαλδημοκράτες.

Στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης επίσης η Σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Και στη Σκανδιναβική Χερσόνησο (πλην Νορβηγίας) χάνει έδαφος. Για να μη καλύτερα για τη Λατινική Αμερική (όπου διάφοροι σοσιαλίζοντες πρώην ηγέτες των χωρών αυτών παραπέμπονται και δικάζονται για «διαφθορά»).
Τι ακριβώς συμβαίνει;

Δύο πράγματα:
--Πρώτον παραδοσιακά η Σοσιαλδημοκρατία ταυτίστηκε με το αίτημα της «αναδιανομής»: Φορολογία υψηλή και «παροχές»! Κι αυτό δούλεψε καλά για δεκαετίες, αλλά είχε μάλλον «τοξικές» συνέπειες μακροχρόνια. Διόγκωσε το δημόσιο χρέος, διόγκωσε τον κρατισμό και οδήγησε σε αναπτυξιακή στασιμότητα ή και χρεοκοπίες.
Με τα που μπήκαν δυναμικά στο διεθνές προσκήνιο οι χώρες του πρώην Τρίτου Κόσμου και του Πρώην Υπαρκτού Σοσιαλισμού, φάνηκε πως ο ήδη «αναπτυγμένος κόσμος», όπου κυριαρχούσαν επί δεκαετίες οι Σοσιαλδημοκράτες (εντός κι εκτός Ευρώπης), έχανε συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα.
Οπότε άρχισε να χάνει έδαφος και το αίτημα της «αναδιανομής», δηλαδή ο βασικός λόγος ύπαρξης των Σοσιαλδημοκρατών.
Όταν χάνεις ανταγωνιστικότητα, τότε σύντομα δεν θα υπάρχει τίποτε για να «αναδιανείμεις».
Για να μοιράσεις κοινωνικό πλεόνασμα πρέπει να το παράγεις!
Αν σε πετάνε έξω οι αγορές, τι να «μοιράσεις»;
Κι έτσι μπήκαν στην ημερήσια διάταξη οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που – αν γίνουν και ολοκληρωθούν – θα επιτρέψουν, ίσως, στις χώρες της Ευρώπης να ξανακερδίσουν τη μάχη της ανταγωνιστικότητας (πριν ξανασκεφτούν την «αναδιανομή»).

--Δεύτερον, τα τελευταία χρόνια, οι Σοσιαλδημοκράτες ταυτίστηκαν με μια άλλη «σημαία» πέρα από την - ξεπερασμένη πια - «αναδιανομή»: Την παγκοσμιοποίηση! Που συνοψίζεται στο δόγμα της «πολιτικής ορθότητας» και στην «κατάργηση των συνόρων» (no borders).
Κι ήλθε η κρίση του μεταναστευτικού και τους συνέτριψε! Τόσο απλά.

Τα παλιά τους ιστορικά αιτήματα ξεπεράστηκαν, τα πιο σύγχρονα γύρισαν μπούμεραγκ εναντίον τους, οπότε εκδηλώθηκε μια άνευ προηγουμένως συρρίκνωση της «Σοσιαλδημοκρατίας» απ’ άκρης σε άκρη (της Ευρώπης κι όχι μόνο).

Η περίπτωση του Μάρτιν Σούλτς στη Γερμανία είναι πολύ χαρακτηριστική.
Εδώ είχαμε τον… «ιδανικό υποψήφιο»: Ικανός, χαρισματικός, σύγχρονος, έμπειρος, πολύ καλός γνώστης των Ευρωπαϊκών – και διεθνών - εξελίξεων, ιδιαίτερα προβεβλημένος, αποδεκτός κι από τους (Κεντροδεξιούς) «αντιπάλους» του, επικοινωνιακός και δημοφιλής.
Τόσο δημοφιλής που μέχρι πριν λίγους μήνες μας έλεγαν πως, αν γίνονταν απευθείας εκλογές για την Καγκελαρία, σε προσωπική βάση, ο Σούλτς υπερείχε καθαρά της Μέρκελ!
Κι ακόμα, ότι ως τον Μαϊο περίπου, είχε σοβαρές πιθανότητες να φέρει το κόμμα του πρώτο.
Κι όμως αντί για «πρώτο», το έφερε να χάσει με το χαμηλότερο ποσοστό εδώ και πάνω από ένα αιώνα!

Τι ακριβώς συνέβη;
Έκανε καμιά ασυγχώρητη γκάφα  Σούλτς; Όχι!
Έκανε η Μέρκελ καμία θεαματική «επικοινωνιακή αντεπίθεση»;
Όχι! Κι εκείνη «πεσμένη» εμφανίστηκε. Αλλά άντεξε πολύ καλύτερα…
Τότε;
Απλούστατα, το κόμμα του και οι ιδέες της Σοσιαλδημοκρατίας, ακόμα και στη Γερμανία, δεν έχουν να πουν τίποτε πια στη λαό, ο οποίος μπορεί να εκτιμά τον ίδιο (όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις), αλλά δεν έχει καμία διάθεση να ψηφίσει ούτε την πολιτική των Σοσιαλδημοκρατών στο μεταναστευτικό, ούτε την ατζέντα της «πολιτικής ορθότητας» που και ο ίδιος εκφράζει…

Κι εδώ;
Εδώ στα δικά μας γίνεται πολύς θόρυβος για την «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς» (που παντού αλλού καταποντίζεται)…
Και για την «ανανέωση της Σοσιαλδημοκρατίας» (που παντού αλλού μπαίνει στο περιθώριο).
Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα, παλεύει με τους «ανεμόμυλούς» του ακόμα, όπως ο Δον Κιχώτης…

Το περίεργο με τους Κεντροαριστερούς μας εδώ, είναι πως ενώ είναι προσκολλημένοι με το παρελθόν τους και… ερωτευμένοι με τον εαυτό τους,
ενώ έχουν «αγιοποιήσει» την (όχι και τόσο «ένδοξη» ιστορία του ΠΑΣΟΚ, που ευθύνεται εν πολλοίς για το κατάντημα της χώρας),
εν τούτοις δεν φαίνεται να ξέρουν ούτε Ιστορία!
Πράγμα περίεργο, γιατί όσοι είναι κολλημένοι στο παρελθόν,
τουλάχιστον ξέρουν Ιστορία!
Οι Κεντροαριστεροί, όμως, προφανώς, ΔΕΝ ξέρουν!

Γιατί αν ήξεραν, θα είχαν αντιληφθεί πως για να αναδεχθεί ένα κόμμα εξουσίας (όχι μόνο στην Ελλάδα κι όχι μόνο στην Κεντροαριστερά - παντού και πάντα), πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει Ηγέτης!
Δεν φτάνει, βέβαια. Αλλά χωρίς Ηγέτη, δεν υπάρχει κόμμα εξουσίας.
Συσπειρώσεις και «περιδινήσεις» πολιτικών ομάδων και κομματιδίων και γκρουπούσκουλων και ομάδες «οπαδών» γύρω από «αρχηγίσκους», δεν αθροίζουν δύναμη. Ούτε δημιουργούν δυναμική.
Θυμίζουν το αμερικάνικο εκείνο: too many chiefs, not so many Indians!
Ελεύθερα μεταφραζόμενο: Πολλοί «αρχηγοί» - ελάχιστοι οπαδοί!

Και στο πρόσφατο παρελθόν, αν θέλετε, όταν ξεχώρισε και αναδείχθηκε μια ηγετική προσωπικότητα κατάφερε να ενώσει την «πανσπερμία των Κεντρώων» (από βαριά «σοσιαλίζοντες» μέχρι… πούρους «αντί-κομμουνιστές»).
Χωρίς τέτοια ηγετική προσωπικότητα,
σέρνονται μονίμως σε διασπάσεις και μαζεύουν περιθωριακά ποσοστά.
Πολύ περισσότερο που εδώ σε μας, στην Ελλάδα, τα μνημόνια υπονομεύουν και την κοινωνική βάση του κρατισμού. Οπότε καταστρέφουν και κάθε «αίτημα» της Κεντροαριστεράς - που ταυτίστηκε σχεδόν απόλυτα με τον κρατισμό.

Διεθνώς βουλιάζουν, στην Ελλάδα δεν έχουν πια τι να πουν, κι όμως ακόμα απασχολούν τη δημοσιότητα!
Και ασχολούνται μαζί τους πολλοί κατά τα άλλα αξιόλογοι άνθρωποι.
Μορφωμένοι – αλλά και αρκετά κολλημένοι, όπως αποδεικνύεται…

Προσπαθούν να ξεπεράσουν τη μιζέρια τους,
αναζητώντας τολμηρούς τρόπους να «ανοιχθούν» στην κοινωνία!
Ψάχνουν τρόπους «συμμετοχής της βάσης» στις εκλογές τους.
Κι όσο το ψάχνουν τόσο περισσότερο… τσακώνονται μεταξυ τους.
Και τόσο περισσότερο απωθούν την κοινωνία.

--Η κοινωνία θέλει να ακούσει κάτι για τη «φορο-καταιγίδα» και πως θα γλιτώσει.
Δεν έχουν να πουν τίποτε, ή μάλλον λένε πολλά και αντιφατικά…
--Η κοινωνία – ή το πιο δημιουργικό μέρος της - θέλει να ακούσει κάτι για τον κρατισμό που ξεζουμίζει την πραγματική οικονομία. Τι να πουν για τον κρατισμό; Κατά βάσιν κρατιστές είναι κι αυτοί!
Πολύ πιο «ήπιοι» από το ΣΥΡΙΖΑ, ίσως, αλλά κρατιστές από τα «γεννοφάσκια» τους.
Κι όσοι απ’ αυτούς έπαψαν πια να είναι κρατιστές – και υπάρχουν τέτοιοι, αρκετοί μάλιστα – ντρέπονται να το πουν. Οπότε ακυρώνονται…
--Η κοινωνία θέλει να ακούσει κάτι για τη λαθρομετανάστευση! Τι να πουν, οι έρμοι οι Κεντροαριστεροί; Μέχρι το 2011 ήταν ταυτισμένοι με τους “no borders”. Τώρα οι περισσότεροι κατάλαβαν. Αλλά που να βρουν το θάρρος να πάνε κόντρα σε όσα υποστήριζαν ως πρόσφατα.

Υπάρχουν – για να είμαστε δίκαιοι – και πολλοί σοβαροί άνθρωποι ανάμεσά τους. Που βγήκαν και κατακεραύνωσαν το ΣΥΡΙΖΑ, όταν αρνήθηκε να καταδικάσει τα εγκλήματα του Κομμουνισμού.
Υπάρχουν πολλοί που υποστήριξαν θαρραλέα και δημόσια τη Σώτη Τριανταφύλλου όταν υπέστη πρωτοφανές bullying, γιατί έγραψε άρθρο κατά του Ισλάμ.
Σε κάποιες περιπτώσεις κάποιες προσωπικότητες από το χώρο της Κεντροαριστεράς βγήκαν και τα είπαν πιο χοντρά από πολλούς Νεοδημοκράτες ακόμα! Αλλά μέχρις εκεί…
Γιατί υπάρχουν άλλοι από το χώρο τους, που πρωτοστατούν στις «βρωμιές» της πολιτικής ορθότητας! Και στην «υπόγεια στήριξη» του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα...
Δεν τους περνάει, βέβαια. Αλλά ο χώρος τους είναι βαθιά διχασμένος σε αυτό:
--Οι (πολύ) περισσότεροι θέλουν να φύγει ο Τσίπρας… χθες! Αλλά δεν είναι εύκολο να το πουν μεγαλοφώνως, γιατί φοβούνται πως αυτό ενισχύει εκλογικά τον Κυριάκο!
--Κι άλλοι πάλι, θέλουν να τα βρουν μελλοντικά με ένα «μεταλλαγμένο» Τσίπρα! Αλλά φοβούνται πως, αν το πουν μεγαλοφώνως τώρα, θα εξαφανιστούν πολιτικά. Όσοι (λίγοι) συμφωνούν μαζί τους θα πάνε απευθείας στον Τσίπρα, ενώ οι υπόλοιποι θα φύγουν τρέχοντας για τη ΝΔ…
Σήμερα, λοιπόν, οι Κεντροαριστεροί έχουν ίσως να πουν πολλά,
αλλά δεν τολμάνε να πουν τίποτε ουσιώδες…

Κι έτσι «ομφαλοσκοπούν», για το αν θα πρέπει να γίνεται… τεκνοθεσία σε ζευγάρια ομοφυλοφίλων, ή για το αν θα πρέπει έφηβοι 16 ετών να αλλάζουν το φύλο τους με μια απλή δήλωσή τους.
Με τέτοια κυρίως ασχολούνται πια. Εδώ ο κόσμος χάνεται και…

Οι κοινωνίες μετακινούνται πια! Ολοταχώς και ολοφάνερα…
Και κάποιοι μένουν κολλημένοι. Εκτός τόπου και χρόνου.
Εκτός (ιστορικής) φάσης κι εκτός θέματος…
Ξεκολλάτε ρέ!

Η Ελληνική κοινωνία προσπαθεί να συνέλθει από αλλεπάλληλα σοκ:
Της κρίσης, των Μνημονίων, του ΣΥΡΙΖΑ.
Και κάποιοι τσακώνονται για το… «φύλο των αγγέλων».
Ή για το πώς θα αλλάζουν φύλο οι… μη εγχειρισμένοι τρανσέξουαλ!
Ξεκολλάτε ρέε.

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους «αναξιοπαθούντες» τις Κεντροαριστεράς.
Ισχύει και για όσους στο χώρο της Κεντροδεξιάς,
δεν έχουν καταλάβει ακόμα που πάνε τα πράγματα…
Κι εδώ και διεθνώς…
Ξεκολλάτε ρέεε.