Γιατροί, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί, άνθρωποι που συναναστράφηκαν τους χανσενικούς, αλλά και αποθεραπευµένοι χανσενικοί που έζησαν στη Σπιναλόγκα µιλούν για την πανάρχαια ασθένεια, τις δυσµορφίες που προκαλούσε, τις κοινωνικές επιπτώσεις του εγκλεισµού,τον αγώνα των αποµονωµένων στο νησί γιακαλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
«Νοµίζω ότι τέτοιες δουλειές µπορούν να γίνονται πιο συχνά. Με την ίδια αισθητική, µε ιστορία, ακόµη και από βιβλίο, που όµως να είναι σηµερινή. “Το νησί” έδειξε ότι ο τηλεθεατής δεν είναι κουτός. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι είχε καλό θέµα µε δυνατούς χαρακτήρες». Γι’ αυτό και το BBC, µεταξύ άλλων, έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον.
«Κάθε λεπτοµέρεια που προέκυπτε κάθε µέρα. Ολοι δούλευαν τις λεπτοµέρειες, κάτω από µεγάλη – χρονική κυρίως – πίεση. Επρεπενα βγάζουµε το επεισόδιο µέσα σε εννέα ηµέρες. Είχαµε αυστηρό χρονοδιάγραµµα. Κάποιοι δουλεύαµε και 17 ώρες ηµερησίως. ∆ιότι ακόµα και πριν από κάθε γύρισµα κάναµε προετοιµασία. Σε σπίτι για παράδειγµα,ακατοίκητο που είχαµε κάνει σκηνές και επιστρέφαµε µετά έναν µήνα, έπρεπε να εξαφανίσουµε τα σηµάδια εγκατάλειψης και να δείχνει στην κάµερα πως ήταν κατοικηµένο».
Αλλη σηµασία στη λεπτοµέρεια; Ο Παπαδουλάκης έδωσε – σεναριακά – ονόµατα σε όλους τους βοηθητικούς ηθοποιούς. Σε εκείνους που «γεµίζουν» τις σκηνές – ακόµα και µ’ αυτούς έκανε πρόβες. Οι περισσότεροι ήταν ντόπιοι. «Η βοήθειά τους ήταν σηµαντική. Είχαν ρόλους µε ονόµατα, είχαν σεναριακή υπόσταση, δεν ήταν απλώς κοµπάρσοι. Ηθελα να νιώθουν κοµµάτι της ιστορίας. Χωρίς εκείνους το κόστος της παραγωγής θα ήταν µεγαλύτερο. Μας άνοιξαν τα σπίτια τους, µας έδωσαν αντικείµενα, πολλά από τα οποία δυσεύρετα. Μας φίλεψαν. Αυτό είναι το καλό µε τους ανθρώπους της επαρχίας: σε κάνουν να νιώθεις σαν στο σπίτι σου».
Η προετοιµασία διήρκεσε πέντε µήνες. Εναν µήνα έκανε έρευνα. Πήρε συνεντεύξεις από τουλάχιστον 30 ανθρώπους. Αποθεραπευµένους χανσενικούς, από συγγενείς λεπρών, µελέτησε βιβλιογραφία, µίλησε µε γιατρούς, έγινε τακτικός επισκέπτης του Νοσοκοµείου «Αγία Βαρβάρα», η «Σπιναλόγκα της Αθήνας», εκεί όπου µεταφέρθηκαν λεπροί µετά το κλείσιµο της Σπιναλόγκας. Μελέτησε όλες τις πιθανές εκδηλώσεις της ασθένειας.
Ετσι έχει µάθει να δουλεύει. ∆εν αφήνει τίποτα στην τύχη. Και τα άλλα µέλη του τηλεοπτικού συνεργείου, «ακόµα και οι ηθοποιοί, είχαν τηδυνατότητα να έρθουν σε επαφή µεανθρώπους πρώην χανσενικούς, γιατρούς, και να µιλήσουν, ώστε να έχουν µια εικόνα.
Για παράδειγµα ο Αλέξανδρος Λογοθέτης και ο Νίκος Ορφανός, οιγιατροί της σειράς, συναντήθηκαν µε γιατρό δερµατολόγο τού “Αγία Βαρβάρα”, προηγουµένως, ενώ στην Ελούντα ήταν πάντα παρούσα µια γιατρός δερµατολόγος και έλυνε απορίες των ηθοποιών».
Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης αναγνωρίζει πάντως πως «µας δόθηκε χρόνος να προετοιµαστούµε. Πράγµα που σπανίως στην τηλεόραση συµβαίνει. Συνήθως τα σενάρια γράφονται λίγοπριν αρχίσουν τα γυρίσµατα µιας σειράς.
Εµείς είχαµε πέντε µήνες προετοιµασίας κι είχα κάνει δέκα πρόβες µε τους ηθοποιούς. Αλλά και πάλι δεν µίλησα όσο ήθελα µε όλους».
Πέρασε όλους, ανεξαιρέτως, τους ηθοποιούς από οντισιόν. Κι έπειτα έδωσε σε καθέναν ένα πλήρη φάκελο, µε τα σενάρια αλλά και το υλικό της έρευνάς του, για µελέτη. Για να µπουν στο κλίµα της ιστορίας. «Μερικοί µε κοιτούσαν λοξά. Θέλω να αντιµετωπίζω καθετί που καταπιάνοµαι µε φρέσκια µατιά. ∆εν θέλωνα είµαι προδιατεθειµένος. Μ’ αρέσει να ανακαλύπτω τους ηθοποιούς. Να αναδεικνύω στοιχεία τους που ίσως κιεκείνοι να µην έχουν εντοπίσει. Το έκανα όµως για να δω την επικοινωνία τους. Τους έβαζα να λένε τις ατάκες τους µε διαφορετικό ύφος, διάθεση, για να δω τις ανοχές τους. Εκεί φαίνεται η εµπειρία του ηθοποιού».
Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης γεννήθηκε πριν από 36 χρόνια στο Ράστενµπεργκ, ένα προάστιο της Πρετόριας, στη Νότια Αφρική. Οι χανιώτες γονείς του τότε είχαν το πρώτο drive in εστιατόριο. «Ο πατέρας µου είχε πει πως “ όταν τα παιδιά γίνουν δέκα ετών θα επιστρέψουµε για να µεγαλώσουν ως Ελληνόπουλα ”. Γιος ανάµεσα σε δύο κόρες, το ’83 µετά το λύκειο πήγε στο Πανεπιστήµιο Σάλφορντ του Μάντσεστερ. Σπούδασε Παραγωγή Ραδιοτηλεοπτικών Εκποµπών. Εκανε µεταπτυχιακό στη Northern Film School του µητροπολιτικού Πανεπιστηµίου του Λιντς. Πτυχιούχο πια, το πανεπιστήµιο τον κράτησε άλλα τρία χρόνια ως υπεύθυνο προβολής και προώθησης ταινιών µικρού µήκους των σπουδαστών της σχολής του στα διεθνή φεστιβάλ.
Με την πρώτη µικρού µήκους ταινία του «Largo» (2001) αποσπά τέσσερις διακρίσεις, οι τρεις διεθνείς. Το 2004 η «Πιλάλα» του µαζεύει 11 βραβεία, ανάµεσά τους και το βραβείο καλύτερης ταινίας στο 26ο Μεσογειακό Φεστιβάλ του Μονπελιέ.
Στην τηλεόραση βρέθηκε το 2007 µε παράδοξο τρόπο. Το Mega έψαχνε σκηνοθέτη για το «Μπαµπά µην τρέχεις». Οταν ο διευθυντής προγράµµατος του Mega Πέτρος Μπούτος µιλούσε στον Γιάννη Καραγιάννη της GK Productions για έναν νέο σκηνοθέτη που έχει κάνει µια βραβευµένη µικρού µήκους ταινία («Largo») και ο παραγωγός τού έλεγε για έναν νέο σκηνοθέτη µε πολυβραβευµένη µικρού µήκους («Πιλάλα»), µιλούσαν τελικά για τον ίδιο άνθρωπο: τον Θοδωρή Παπαδουλάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ