Σ’ αυτή τη χώρα συνήθως οι πτήσεις από Ευρώπη φθάνουν βράδυ το καλοκαίρι. Που δεν το λες ακριβώς και βράδυ, αφού ο ήλιος του μεσονυκτίου που στέκεται εκεί χαμηλά πάνω από τη θάλασσα, ασάλευτος, λες και δεν το αφήνει να «βασιλεύει» στα καλοκαίρια, παρά για δυο ώρες τον Ιούνη.
Η Ισλανδία συνοψίζει την αίσθηση που σου αφήνει σε πέντε λέξεις: Αναπάντεχη, απρόσμενη, μοναδική, απόκοσμη, εμπειρία ζωής.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για τον γύρο της Ισλανδίας νωρίς το πρωί με πρώτο προορισμό την νότια πλευρά του νησιού και το ‘’χρυσό κύκλο’’. Αφήνοντας πίσω το αεροδρόμιο του Κeflavik μια αλλούτερη εικόνα σε περιβάλει. Το τοπίο σκεπασμένο από μαύρη λάβα, που σε πολλά σημεία την καλύπτουν πράσινα βρύα και χόρτα. Ανάμεσά της ξεπετάγονται μοναχικές μορφές και φιγούρες από τεράστιες πέτρες της λάβας, στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη, μια μορφή τέχνης που μάλλον κληροδοτήθηκε από τους Βίκινγκς ή τους Ινουί. Έτσι κι αλλιώς εδώ μάρμαρα δεν υπάρχουν να τα σμιλέψουν, κι αγάλματα από λάβα δεν γίνονται. Πως αλλιώς να αφήσουν το σημάδι του πολιτισμού τους;
Και εκεί που πας να συνηθίσεις αυτό το αλλόκοτο τοπίο και την μαύρη μονοτονία της κρύας και παγωμένης λάβας αρχίζει να εισβάλλει το βαθύ μπλε-μωβ χρώμα των λούπινων, σε τεράστιες εκστάσεις πάνω σε πράσινα λιβάδια, έτσι ξαφνικά, σαν αντίδωρο στο γαλάζιο του ουρανού που σπανίζει εδώ και δεν τους χαρίζεται με ευκολία.
Αφήνεις πίσω το Ρέικιαβικ για το τέλος του ταξιδιού και τα πράσινα και πυκνά δέντρα που το περιβάλλουν – εδώ υπάρχει μια διαφορετική συνθήκη βλάστησης-, ξεκινάς προς το Sellfoss. Τα σύννεφα κατεβαίνουν στην κυριολεξία στα πόδια σου και σου κάνουν τη χάρη να τα πιάσεις πριν ενωθούν με τα σύννεφα που αχνίζει η γη θυμωμένη από τα έγκατα της.
Το απόκοσμο τοπίο από ηφαιστειογενή βουνά πασπαλισμένα σαν από άχνη πράσινης σκόνης και μαύρης λάβας εναλλάσσεται με εκτάσεις λιβαδιών με άλογα και πρόβατα που βόσκουν ανενόχλητα μέχρι σχεδόν δίπλα στην αφιλόξενη θάλασσα.
Για πολλά χιλιόμετρα μέχρι το Sellfoss, χωριά δεν βλέπεις, ούτε συναντάς ανθρώπους παρά μόνο μερικές συστάδες δέντρων που υποδηλώνουν την ύπαρξη οικισμών το πολύ των 10 – 20 σπιτιών ο καθένας.
Ανεβαίνοντας προς το Τhingvellir το ανακηρυγμένο εθνικό πάρκο από την Unesco, όπου ενώνονται οι δύο τεκτονικές πλάκες της γης, της Ευρασίας και της Αμερικής, τα ποτάμια και οι λίμνες κάνουν πάρτι σε ένα ολοπράσινο τοπίο που θυμίζει την Χάιντι των παιδικών σου χρόνων.
Εντός του πάρκου νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη σελήνη την άνοιξη. Απόδειξη ο σκοτεινός καταρράκτης Oxararfoss γύρω από τα μαύρα βουνά και η βόλτα στο φαράγγι ανάμεσα στις δύο τεκτονικές πλάκες της γης.
Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα οι θερμοπίδακες του μικρότερου Strokkur που αναπηδά κάθε 4-5 λεπτά και του ηγέτη της Ευρώπης Geyser που δυστυχώς πια μόνο τρεις φορές τη μέρα, δεσπόζουν γύρω από το γεωθερμικό τοπίο των 100 βαθμών Κελσίου.
Μια βουτιά στην ζεστή και μυστική λίμνη, τη secret lagoοn, αγαπημένη κυρίως των νέων, σε βυθίζει στην κυριολεξία στην απόκοσμη και αχλή αγκαλιά της γης. Αν πετύχεις και πάρτι μέσα στη λίμνη είσαι έξτρα τυχερός…
Από την άλλη 10 χιλιόμετρα πιο πάνω ο Gullfoss, ο χρυσός καταρράκτης όπως λέγεται, συμπληρώνει την αντίθεση, φέρνοντας με τα ορμητικά νερά του τον παγωμένο αέρα του αρκτικού κύκλου από τις κορυφές των βουνών.
Μια βουτιά στην ζεστή και μυστική λίμνη, τη secret lagoοn, αγαπημένη κυρίως των νέων, σε βυθίζει στην κυριολεξία στην απόκοσμη και αχλή αγκαλιά της γης. Αν πετύχεις και πάρτι μέσα στη λίμνη είσαι έξτρα τυχερός…
Λίγο πριν την κατάληξη μας στους πρόποδες του πρώτου παγετώνα, δυο εντυπωσιακοί καταρράκτες, ο Seljalandsfoss που μπορείς να περάσεις και από πίσω του αλλά και ο Skogarfoss κατεβάζουν με ορμή τα κρύα νερά του παγετώνα ωθώντας το ανοιχτό πράσινο της φύσης μέχρι τη μαύρη και σκοτεινή θάλασσα, σε μια αντίθεση που καμιά άλλη κινητήριος δύναμη δεν θα τολμούσε να το πράξει. Ευτυχώς η μέρα είναι μεγάλη και περισσεύει για μια βόλτα στον κόλπο με τους βράχους να υψώνονται μέσα από τη θάλασσα στην σεληνιακή μαύρη παραλία του Dyrhólaey, είναι ότι καλύτερο για να κλείσει η πρώτη μέρα στο νησί.
Ευτυχώς η μέρα είναι μεγάλη και περισσεύει για μια βόλτα στον κόλπο με τους βράχους να υψώνονται μέσα από τη θάλασσα στην σεληνιακή μαύρη παραλία του Dyrhólaey, είναι ότι καλύτερο για να κλείσει η πρώτη μέρα στο νησί.
Η επόμενη μέρα ξεκινά προς το μεγαλύτερο παγετώνα της Ευρώπης, τον Vatnajökull. Εκεί δεν φτάνεις και τόσο εύκολα, κι αν έχει άσχημο καιρό δύσκολα τον προσπερνάς. Ακόμα και οι εσοχές της θάλασσας που φτάνουν σχεδόν στους πρόποδες του, αλλάζουν χρώμα και μορφή. Αγριεύουν όπως και ο άνεμος του Ατλαντικού που αναμετριέται με τον πάγο ενώ τεράστια κύματα αφρίζουν από την μανιασμένη θάλασσα, συχνά καταπίνοντας ό,τι τολμήσει να τα διασχίσει.
Καλύτερο σημείο για ανάβαση στον παγετώνα είναι το εθνικό πάρκο Skaftafell, ενώ η διάσημη λίμνη Jokulsarlon με τους μπλε πάγους σε αφήνει αποσβολωμένο μπρος το θαύμα της φύσης και το απαράμιλλο σκηνικό των ταινιών Mπόντ και του Μπάτμαν να ζωντανεύουν μπροστά σου. Πουθενά αλλού ο πάγος στο νησί δεν έχει αυτό το μυθικό χρώμα.
Καθώς αφήνουμε τη μανιασμένη θάλασσα και το γαλήνιο φιόρδ για να την άνοδο προς τα ανατολικά, στο Εgisstaldir, ο δρόμος γίνεται χωματόδρομος μέχρι την ανάβαση της ανοικτής χαράδρας με πάνω από 100 καταρράκτες μας που οδηγεί σε παγωμένο οροπέδιο με την τούνδρα να το κυριεύει. Και στο τέλος της ημέρας μετά από αναπάντεχες αντιθέσεις των στοιχείων της φύσης, έρχεται ένα μικρό χωριό με χρωματιστά σπιτάκια γύρω από τις όχθες μιας λίμνης και μέσα σε καταπράσινο τοπίο, σαν τις ασάλευτες εικόνες που βλέπεις στα παραμύθια των παιδικών βιβλίων.
Ημέρα 4η και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα, η πιο εντυπωσιακή αφού το ταξίδι μας συνέθεταν εικόνες που δεν έχεις αντικρύσει ξανά σε ό,τι ο κόσμος σου ορίζει ως εγκόσμιο. Ο δρόμος προς το Αqureyri. Οροπέδια με παγωμένες λίμνες σε όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου και του μπλε, να ξεφυτρώνουν ανάμεσα στην τούνδρα, οπού οι μόνοι ζώντες οργανισμοί να είναι άγρια πουλιά και μερικά αιγοπρόβατα, ενώ στη κάθοδο προς τη λίμνη Μytavn, παραδίδεσαι στο σεληνιακό τοπίο με τα μαύρα ηφαιστειογενή βουνά, τους κρατήρες των ηφαιστείων, όπως του Κrafta, το γεωθερμικό πάρκο του Ηverir με τη γη να μουγκρίζει εκτοξεύοντας με μένος το υδρόθειο από τα σπλάχνα της, σε μια προσομοίωση της κόλασης όπως τη φαντάζεσαι και το Dettifoss, τον ισχυρότερο καταρράκτη της Ευρώπης, που με την ορμή του να σχηματίζει ένα εντυπωσιακό φαράγγι χιλιομέτρων μέχρι τα νερά του να καταλήξουν στον Αρκτικό Ωκεανό.
Φτάνοντας κάτω στη λίμνη βουτάς στο blue lagoon του βορρά, πιο αυθεντικό και όχι τόσο τουριστικό όσο του νότου, να ξεπλύνεις το δέος της φύσης που σε συνεπήρε για ώρες σ΄ αυτό το ταξίδι. Μια στάση πάνω στο δρόμο σου για θαυμάσεις τον Θεό των καταρρακτών,τον Godafoss, με τα καταγάλανα νερά του πριν διανυκτέρευση στο Αqueιry, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ισλανδίας των μόλις 18.000 κατοίκων. Με κλίμα ηπιότερο παρότι στο πιο βόρειο σημείο και τον ήλιο του μεσονυκτίου σε όλο του το μεγαλείο στον ανέφελο ουρανό.
Ημέρα 5η και σαν νεόκοποι Κουστώ πάμε για την παρατήρηση των φαλαινών στα ανοικτά του Αρκτικού Ωκεανού. Οι τρεις και μισή ώρες στον παγωμένο αρκτικό κύκλο, στον Ωκεανό περνούν με την παρέα των τεράστιων θηλαστικών που σου κάνουν τη χάρη να χορέψουν μπροστά σου τον μαγικό χορό τους, όσο βρίσκονται στο βορρά και θηλάζουν και πριν ξεκινήσουν το φθινόπωρο για το ταξίδι τους στα ζεστά νερά της Καραϊβικής.
Η επιστροφή προς το νότο και το Ρέικιαβικ από την δυτική πλευρά δεν κρύβει εκπλήξεις. H γοητευτική μονοτονία του πράσινων όγκων, γυμνοί από δέντρα, με μόνα στολίδια πάνω τους πάγους που αρνούνται να λιώσουν σε διάσπαρτα σημεία τους, και γραμμές που σχηματίζουν ποτάμια με βαθύ μπλε χρώμα μικρές λίμνες και το σκούρο του ωκεανού που εισβάλει μέσα από τα φιόρδ.
Σ’ αυτή την χώρα που δεν φτάνει ούτε τις 400.000 σε πληθυσμό, συναντάς τις μεγαλύτερες φυσικές αντιθέσεις στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Και γι’ αυτό το ταξίδι γίνεται πιο γοητευτικό και απόκοσμα. Στην πιο ασφαλή χώρα της Ευρώπης, με τα ποσοστά εγκληματικότητας να είναι ελάχιστα, οι μόνοι κίνδυνοι που μπορεί να εμφανιστούν προέρχονται από τα στοιχεία της φύσης, καθώς ο καιρός είναι απρόβλεπτος και αλλάζει διαρκώς κατά τη διάρκεια της μέρας ακόμα και το καλοκαίρι, με παγωμένους ανέμους και χιονοθύελλες.
Δείτε το συγκινητικό βίντεο-διαφημιστικό που γύρισε η Icelandair μετά τη νίκη της Ισλανδίας επί της Αγγλίας, στο Euro 2016. Σε αυτήν περιγράφεται πως για 70 χρόνια που ήταν δίπλα στην εθνική ομάδα της χώρας που είχε να επιδείξει, επικεντρώνοντας στην ιστορία του Αλμπερτ Γκούντμουντσον (ο πρώτος επαγγελματίας παίκτης στην ιστορία της χώρας), ο οποίος παραλίγο να πάει στην Άρσεναλ και του Άσγκεϊρ Σίγκούρβινσον, ο οποίος αρνήθηκε να πολιτογραφηθεί Γερμανός λέγοντας: «ήμουν και θα είμαι Ισλανδός».
Μας το κοινοποίησε το parallaximag.gr Volume #24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ