Εγκληματολόγος αποκαλύπτει γιατί οι δολοφόνοι αφήνουν πίσω τους ένα ψηφιακό ίχνος αποδεικτικών στοιχείων γνωρίζοντας ότι η αστυνομία θα το ανακαλύψει.
Παρότι η λογική λέει ότι ένας δολοφόνος θα έκανε τα πάντα για να καλύψει τα ίχνη του, η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο. Πολλοί εγκληματίες όχι μόνο δεν αποφεύγουν την τεχνολογία, αλλά την ενσωματώνουν ενεργά στα εγκλήματά τους - και πολλές φορές, αυτό είναι που τελικά τους καταστρέφει.
Το Ίντερνετ ως καθρέφτης εγκληματικής ματαιοδοξίας
Ο διακεκριμένος εγκληματολόγος Ντέιβιντ Γουίλσον έχει ερευνήσει εκτενώς το φαινόμενο. «Ζούμε στην εποχή της αδιάκοπης αυτοέκφρασης», εξηγεί.
«Ακόμα κι όταν κάποιος διαπράττει φόνο, θέλει να καταγραφεί, να τον δει το κοινό. Σαν να μην έχει αξία η ζωή, αν δεν είναι θεαματική — ακόμα και στα πιο σκοτεινά της σημεία».
Η παγίδα για τους ίδιους είναι ότι μέσα από αυτή την επιθυμία για έκθεση, αφήνουν ηλεκτρονικά ίχνη - αναζητήσεις, δημοσιεύσεις, συνομιλίες - τα οποία οι Αρχές πλέον γνωρίζουν πώς να ξετρυπώνουν.
Από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη... στο Google Search
Ο Γουίλσον υπενθυμίζει πως η ανάγκη για αναγνώριση δεν είναι καινούργια. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης έστελνε επιστολές στον Τύπο. Ο Ντένις Ρέιντερ, γνωστός ως BTK, έπεσε επειδή έστειλε ένα CD στην αστυνομία. Ο Ρόμπερτ Πάτρικ αναζητούσε στο Google «πώς να σπάσεις λαιμό» και «πώς να σκοτώσεις με γυμνά χέρια».
Η Μέλανι ΜακΓκουάιρ, γνωστή ως «η Δολοφόνος της Βαλίτσας», έκανε αναζητήσεις όπως «μη ανιχνεύσιμα δηλητήρια» και «πώς να σκοτώσεις τον άντρα σου». Όλοι πιάστηκαν από τις ίδιες τους τις αναζητήσεις.
Δεν είναι «αποτυχημένοι» εγκληματίες – είναι ναρκισσιστές
Σύμφωνα με τον Γουίλσον, δεν είναι ζήτημα βλακείας. Είναι ζήτημα χαρακτήρα. «Οι δολοφόνοι δεν είναι εγκληματικά μυαλά. Δεν σκέφτονται λογικά, ζουν στο τώρα. Πολλοί μάλιστα θέλουν να αφήσουν ίχνη. Είναι ένα show, μια υπερπαραγωγή που θέλουν να δουν όλοι – με τους ίδιους πρωταγωνιστές».
Ακόμη και στο τέλος, όταν όλα τα στοιχεία είναι εναντίον τους, πολλοί δεν ομολογούν. Προτιμούν να δηλώνουν αθώοι, να τραβούν τη δίκη σε μάκρος. Γιατί; «Γιατί έτσι κερδίζουν περισσότερο χρόνο στο προσκήνιο. Περισσότερη προσοχή. Περισσότερη κάλυψη. Είναι το τελευταίο χειροκρότημα», λέει ο Γουίλσον.
Ο εγκληματολόγος καταλήγει με μια ανατριχιαστική διαπίστωση: «Ζούμε σε μια κουλτούρα χωρίς ντροπή. Δεν υπάρχει ενοχή, δεν υπάρχει ενσυναίσθηση. Και αυτό δίνει χώρο σε συμπεριφορές που παλιά θα ήταν αδιανόητες. Όχι γιατί οι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά πιο βίαιοι, αλλά γιατί έγιναν πιο θεατρικοί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ