Μια μαρτυρία αρκετά κοινή για νέους γονείς μοιράστηκε μια μαμά με τη Huffington Post: Το πώς μια παρατήρηση της δασκάλας της κόρης της την οδήγησε στους ειδικούς για αξιολόγηση, ώστε να ξεπεραστούν οι καθημερινές δυσκολίες που αντιμετώπιζε το κορίτσι.
Όλα άρχισαν όταν η δασκάλα είπε στη μαμά: «Νομίζω ότι κάτι τρέχει με την Ella». Εκείνη είχε αντιληφθεί ότι η κόρη της αντιμετώπιζε δυσκολίες στο σχολείο, αλλά δεν ήξερε την αιτία. «Την έβλεπα συχνά να κοιτάει τις μεγάλες μαθηματικές εξισώσεις χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Έκανε σχέδια στο σχολικό της τετράδιο και παραπονιόταν ότι δεν ήξερε πώς να κάνει τις εργασίες της».
Μαμά και κόρη περνούσαν ατελείωτα βράδια μελετώντας παρέα στο σπίτι, αλλά οι σχολικές επιδόσεις του κοριτσιού συνέχιζαν να πέφτουν χωρίς καμιά τους να καταλαβαίνει το γιατί. Μέχρι που η δασκάλα είπε στη μαμά: «Στην τάξη είναι αφηρημένη. Δεν είμαι γιατρός, αλλά ίσως θα ήταν καλό να την πάτε για μια αξιολόγηση».
«Είχε δει στη συμπεριφορά της κόρης μου κοινά με άλλους μαθητές της που είχαν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ. Το είχα φανταστεί ότι η Ella είχε κάποιο πρόβλημα, αλλά όχι ότι θα μπορούσε να είναι ΔΕΠΥ.
»Άλλοι δάσκαλοί της στο παρελθόν με είχαν διαβεβαιώσει ότι ήταν “καλά”, απλά έπρεπε να είναι πιο επιμελής με τη μελέτη της. Τότε δεν γνώριζα ότι τα περισσότερα κορίτσια με ΔΕΠΥ δεν έχουν υπερκινητικότητα. Ότι η δυσκολία προσοχής τους συχνά περνάει απαρατήρητη γιατί δεν ανταποκρίνονται στο στερεοτυπικό προφίλ ενός υπερκινητικού αγοριού με ΔΕΠΥ. Αυτό δυσκολεύει τη διάγνωση, η οποία μπορεί να έρθει αργότερα, στην εφηβεία».
Η επικεφαλής μιας μελέτης για τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), Melissa Danielson, σχολιάζει ότι συχνά αντιμετωπίζουμε τα κορίτσια με ΔΕΠΥ ως «ονειροπόλα» γιατί δεν μπορούν να συγκεντρωθούν ή συγκεντρώνονται σε διαφορετικές εργασίες από αυτές που πρέπει να ολοκληρώσουν.
Μετά την παρατήρηση της δασκάλας, η μητέρα της Ella ακολούθησε όλο το πρωτόκολλο της αξιολόγησης, αλλά τα πρώτα διαθέσιμα ραντεβού από τους ειδικούς ήταν μετά από έξι μήνες. Στη διάρκεια της αναμονής για το αποτέλεσμα, η σχέση με την κόρη της άλλαξε.
«Στο παρελθόν, την κατηγορούσα γιατί δεν της άρεσε το σχολείο και δεν συγκεντρωνόταν. Κάθε πρωί, μετά το πρωινό, κοπανούσε την πόρτα και φώναζε: “Δεν θέλω να πάω, το μισώ το σχολείο!”. Μετά από λίγο, καθόμουν μαζί της στο κρεβάτι της, την αγκάλιαζα και προσπαθούσα να την ηρεμήσω». Ήταν ένα μοτίβο που επαναλαμβανόταν καθημερινά.
«Καθώς αρχίζαμε τώρα να βλέπουμε τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, συνειδητοποιούσα ότι υπήρχε λόγος που συμπεριφερόταν έτσι, ότι δεν ήταν δική της επιλογή ή ευθύνη, και μπορούσα να την καταλάβω περισσότερο. Η απελπισία και η ανυπομονησία μου έδωσαν τη θέση τους στην προσεκτική ακρόαση της κόρης μου, ενώ αναζητούσε τις απαντήσεις στις σχολικές εργασίες της».
Αλλά και η στάση της δασκάλας της άλλαξε απέναντι στη μικρή μαθήτριά της. «Πριν από μια εξέταση, την έβαζε στα μπροστινά θρανία, πιο κοντά στην έδρα, για να τραβήξει την προσοχή της και να είναι σίγουρη ότι καταλαβαίνει τι συμβαίνει στην τάξη. Κάθε Παρασκευή μελετούσε τις εργασίες της, βήμα βήμα, για να είναι σίγουρη ότι είχε όλα όσα χρειαζόταν για να τις ολοκληρώσει».
Η μητέρα του κοριτσιού άρχισε να έχει συστηματική επικοινωνία με τη δασκάλα μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων, για την πρόοδό της μαθήτριας και στο σπίτι. «Νιώθαμε σαν να είχαμε την προσωπική μας εμψυχώτρια. Με βοήθησε να το αντιμετωπίσω – έπρεπε να κάνουμε κάποιες αλλαγές μέχρι να έχουμε μια επίσημη απάντηση».
Τελικά, μαζί με την αξιολόγηση ήρθε και η επιβεβαίωση ότι είχε ΔΕΠΥ, σε συνδυασμό με άγχος, δύο καταστάσεις που συχνά συνυπάρχουν. «Οι ενδείξεις του ΔΕΠΥ στην Ella ήταν ότι δεν συγκεντρωνόταν στην τάξη, απογοητευόταν εύκολα και κυριευόταν από έντονο άγχος πριν από ένα διαγώνισμα ή όταν έπρεπε να οργανώσει κάτι».
Όταν πλέον είχε την επίσημη διάγνωση στα χέρια της, έκανε μια συνάντηση με τους δασκάλους της Ella αλλά και τους ειδικούς παιδαγωγούς του σχολείου. «Η ζωή της άλλαξε, επιτέλους την έβλεπα όπως ήταν. Θέσαμε σε εφαρμογή ένα σχέδιο που θα της επέτρεπε να αποκτήσει όλα όσα χρειαζόταν για να αποδίδει περισσότερο στο σχολείο. Θα της έδινε περισσότερο χρόνο στα διαγωνίσματα, περισσότερο χρόνο στη σχολική μελέτη, θα είχε τη βοήθεια που χρειαζόταν για να βελτιώσει τους βαθμούς της και να νιώσει ότι την υποστηρίζουμε».
Μετά τη διάγνωση άλλαξε και η συμπεριφορά του κοριτσιού. Είχε πλέον λιγότερα πρωινά ξεσπάσματα και περισσότερη διάθεση να πάει στο σχολείο. «Άρχισε να εκφράζει μια αυτοπεποίθηση που δεν είχα ξαναδεί ποτέ, μια προθυμία να ζητάει βοήθεια στο σπίτι και στο σχολείο. Εκείνη τη χρονιά, άρχισε συμπεριφορική γνωσιακή ψυχοθεραπεία για να διαχειριστεί τους φόβους, τις ανησυχίες της στο σχολείο και ό,τι άλλο της προκαλούσε στρες. Επίσης άρχισε να χρησιμοποιεί κάποια εργαλεία οργάνωσης που είχε μάθει».
Σύντομα οι βαθμοί της άρχισαν να ανεβαίνουν και το κορίτσι να αγαπάει το σχολείο. Μέχρι να πάει στην έκτη δημοτικού, είχε βρει τον δρόμο της. «Τελείωσε τη χρονιά σχεδόν μόνο με Α».
Πλέον η οικογένεια δεν αντιμετωπίζει με φόβο κάθε νέα σχολική σεζόν, αλλά έχει στα χέρια της ένα ολοκληρωμένο σχέδιο και ένα υποστηρικτικό πλαίσιο. «Μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να δω τι φταίει. Μακάρι να μπορούσα να διαγράψω όλα εκείνα τα χρόνια που αγωνιζόταν να τα καταφέρει. Αν γνώριζα τα συμπτώματα του ΔΕΠΥ στα κορίτσια, θα μπορούσα να τη βοηθήσω νωρίτερα.
»Αλλά τελικά, ήταν αρκετό να συναντήσουμε έναν άνθρωπο με παρατηρητικότητα και ενδιαφέρον, τη δασκάλα της, για να δούμε ποια ήταν πραγματικά, να αφιερώσουμε χρόνο για να εξετάσουμε τις ανάγκες της και να πιστέψουμε σε εκείνη. Ο αντίκτυπος της δασκάλας της στην Ella είναι ένα δώρο που θα κουβαλάει μαζί της για πάντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ