Η ιστορία πίσω από έναν από τους χειρότερους θανάτους όλων των εποχών με τον σάκο και την... μαϊμού!

Μια από τις πιο φρικτές τιμωρίες στην ιστορία περιλάμβανε ένα άτομο που είχε σκοτώσει τους γονείς του, το οποίο ρίχνονταν σε ένα σάκο μαζί με μια «μαϊμού, ένα κοτόπουλο και ένα φίδι» και μερικές φορές ένα σκύλο.

Πρόκειται για μια φρικιαστική ιστορία που προσπάθησε να αποτρέψει τα εγκλήματα κατά των οικογενειών, η οποία επεκτάθηκε και στους θετούς γονείς, θείους, θείες, παππούδες κ.λπ. τα επόμενα χρόνια.

Δεν είναι τρομακτικό μόνο για το άτομο αλλά και για κάθε ζώο που βρίσκεται μέσα στο σάκο επίσης.

Η τιμωρία ήταν γνωστή ως «Poena Cullei», ή αλλιώς η «χειρότερη ρωμαϊκή τιμωρία».

Ουσιαστικά, ο παραβάτης τοποθετούνταν σε έναν σάκο μαζί με τα ζώα, ο οποίος στη συνέχεια ράβονταν και πετάγονταν σε ένα ποτάμι.

Το άτομο και τα ζώα θα πάλευαν στη συνέχεια να αναπνεύσουν και θα επιτίθονταν το ένα στο άλλο πριν είτε κατασπαράξουν όλους τους μέσα σε αυτό μέχρι θανάτου είτε τελικά πνιγούν.

Παρόλο που κανείς δεν το αποκαλεί πραγματικά Poena Cullei, και αντ' αυτού αναφέρεται σε αυτό ως ποινή για πατροκτονία, οι πιο λεπτές λεπτομέρειες δεν έχουν πραγματικά σημασία εδώ.

Είναι η προέλευση που είναι η πιο ενδιαφέρουσα.

Βασικά, σύμφωνα με το Imperium Romanum, η πρώτη αναφορά της μεθόδου περιελάμβανε έναν άνθρωπο με φίδια, αλλά άρχισε να επεκτείνεται σε νέα ύψη σκληρότητας με την πάροδο των ετών για να συμπεριλάβει ένα πλήθος άλλων ζώων.

Υπήρχε επίσης μια άλλη μέθοδος θανάτου με σάκο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αδριανού, κατά την οποία ένα άτομο ρίχνονταν σε έναν σάκο και στη συνέχεια παραδιδόταν στα άγρια ζώα.

Ήταν γνωστή ως τελετουργία που ονομαζόταν «procuratio prodigii», ή «πνιγμός των τεράτων», η οποία θα έβλεπε την «απομάκρυνση όντων, πλασμάτων που ήταν ανάπηρα ή παραμορφωμένα».

Τα ζώα που επιλέγονταν είχαν επίσης συμβολική σημασία, καθώς η μαϊμού συνδεόταν με τα χαμηλά ένστικτα, μια απομίμηση ενός ανθρώπου που δεν ήξερε τι έκανε.

Ο κόκορας συμβόλιζε την έλλειψη προσκόλλησης στα πράγματα, ενώ ο σκύλος σήμαινε να αντιπροσωπεύει την πορεία του σκύλου που ταξίδευε με την Εκάτη στον Άδη (ελληνική μυθολογία).

Όσο για το φίδι, προφανώς χάρη στο φιδίσιο κεφάλι της Μέδουσας συμπεριλήφθηκε.

Στη συνέχεια, ο παραβάτης θα ρίχνονταν στον σάκο από δέρμα λύκου, ο οποίος θα συμβόλιζε την άγρια φύση του, πριν προστεθούν τα ξύλινα τσόκαρα, καθώς πίστευαν ότι ήταν μονωτικά και θα τον απέκοπταν από τη σύνδεσή του με το έδαφος.

Πριν ράψουν τον σάκο, μαστίγωναν το γυμνό άτομο.

Αφού τον έβαζαν εκεί μέσα και τον έραβαν, τον πετούσαν στο ποτάμι που αντιπροσώπευε την επιστροφή στο νερό (αμνιακό).

Δυστυχώς, αν σκοτωνόσασταν με αυτή τη μέθοδο, δεν θα είχατε ταφή, αντίθετα, τα οστά σας και τα οστά των ζώων θα χάνονταν μαζί.

Σύμφωνα με το Amusing Planet, οι ιστορικοί πιστεύουν ότι η μέθοδος επινοήθηκε προς το τέλος του τρίτου αιώνα π.Χ. και έγινε τόσο δημοφιλής που είδαν «περισσότερους σάκους από σταυρούς».

Διήρκεσε μέχρι την πόλη Zittau της Σαξονίας, όπου η τελευταία περίπτωση φέρεται να συνέβη το 1749, προτού απαγορευτεί το 1761.