Eγώ, πότε θα… υπουργέψω;

γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου

(Άρθρον ευθυμογραφικόν… ή μήπως, όχι;)

Το κινητό μου κουδούνισε στον ήχο της «Χαβάης», ενώ ο Θωμάς δεν ήταν σπίτι. Αλό, απάντησα εξευγενισμένα. «…Είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει» ακούστηκε βαριά η φωνή.

«Ποιος είναι;» ψέλλισα, γνωρίζοντας ήδη την αλήθεια.

«Η πατρίδα σε καλεί…» αντέτεινε και δεν είχα πλέον καμία ελπίδα διαφυγής. Απελπίστηκα. «Έχω φραγή εισερχόμενων πατριδοεπικλήσεων…» είπα.

«Μη λες ανοησίες» με έκοψε αυστηρά. «Ταγιεράκι έχεις; Αύριο στη 1 για την ορκωμοσία».

«Δεν έχω προλάβει να ραφτώ...» έριξα τον πρώτο μου άσσο στο διαπραγματευτικό τραπέζι. «Ξεπάγιασα όλο το χειμώνα, αλλά παρ’ αρείω πάγω, δε με λες. Παρά Βορείω Πόλω, ίσως…»

«Σιωπή, αναιδεστάτη» με έκοψε αυστηρά. «Είπα. Αύριο στη 1 και ο μπακλαβάς γωνία».

«Με το μπακλαβά, ούτε που μιλιόμαστε. Μήπως υπάρχει κάτι σε πιο… σοφτ; Κούκι, ή… κουκιά;»

«Πρώτη φορά, αριστερόστροφα κουκιά!» με μάλωσε. «Δε θέλω αντιρρήσεις!»

«Μήπως δεν «δέσω» με τους υπολοίπους…» επέμεινα στην αποφυγή.

«Έτσι κι αλλιώς, κάθε κυβέρνηση πλέον, για δέσιμο είναι…» σχολίασε αιχμηρά.

«Ναι, αλλά….» αντέτεινα, «εγώ, με το Χριστοδουλάκη, ούτε που μιλιόμαστε. Με τον Μακρυδημήτρη, που είχε εμπνευσθεί κάποτε την… επανίδρυση του κράτους, δεν έχω ούτε καλημέρα. Και το Μολυβιάτη, τον θυμάμαι από κάτι παλιές γκραβούρες του 1912 ή μάλλον από κάτι πολιτικά τραπεζώματα, στην Αθηναϊκή Λέσχη, το πάλαι ποτέ… Μόνο την Άλκηστη, έχω δει πολλές φορές!» θριαμβολόγησα.

«Ναι; Έχεις ήδη έτοιμη πολιτική συμμαχία! Και… που την έχεις δει;» ρώτησε με περιέργεια.

«Μα… σε συναυλίες!» απάντησα, η ειλικρινής.

«…του, του, του, του…» ο ήχος του κλεισίματος στα μούτρα, με αποθάρρυνε, τα μάλα. Άρχισα να το καλοσκέφτομαι. Τι κι αν γινόμουν υπουργός μόνο για 23 μερούλες; Θα άφηνα σαφή δείγματα του έργου μου-δηλαδή ο Χαϊκάλης, ήτο μακροβιότερος ως υπουργός; Άσε που έχω εκπαιδευτεί από τόσα συμβούλια που έχω παρακολουθήσει ως δημοσιογράφος, να κινούμαι ακροποδητί ώστε να μη χαλάω τον ειρμό του ύπνου στους συνεδριάζοντες. Και βεβαίως, μπορεί «θαύματα» να μην κάνω, αλλά τα έχω καλά με τα… καντήλια, πλην, ουχί με τα… εξαπτέρυγα. Το μυαλό μου δούλευε σαν εργολαβία εκτέλεσης δημοσίων έργων, τον Αύγουστο, που είναι παχιές οι μύγες. Με έπιασε το παράπονο. Εγώ, πότε θα… υπουργέψω;;; Ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά μου και ξέβαψε η ροζ σκιά... Άπιστε Θωμά, είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει. Αντί για εκλογές, μήπως, να πάμε στη… Χαβάη;

(Πάσα ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Ωστόσο... μην πάρετε και... όρκο!)