Αντώνης Ρέμος: «Δεν είχα σχέση με τον πατέρα μου. Μιλήσαμε πριν πεθάνει»

«Δεν θα φύγει από τη μνήμη μου ότι είδα τον πατέρα μου και τη μητέρα μου μαζί στον ίδιο χώρο ύστερα από 30 ολόκληρα χρόνια». Λόγια ψυχής από τον Αντώνη Ρέμο.

Το ευαίσθητο σημείο της πατρικής του οικογένειας και η σχέση που είχαν οι γονείς μετά το διαζύγιό τους, καθώς και η δική του με τον πατέρα του, είναι ένα κομμάτι που ο Αντώνης Ρέμος δεν συνηθίζει να εκθέτει.

Ο τραγουδιστής, σε συνέντευξή του στην τελευταία εκπομπή της σεζόν «Τετ-α-Τετ» με τον Τάσο Τρύφωνος, που θα προβληθεί σήμερα στις 22.00, στο ΡΙΚ 1 και RIK Sat, έκανε αναδρομή σε όλη του τη ζωή, τη μετανάστευση των γονιών του στη Γερμανία. Ο Αντώνης Ρέμος μίλησε και για πρώτη φορά για τη δύσκολη και ανύπαρκτη στο πέρασμα των χρόνων με τον πατέρα του.

«Ήμουν πάντα μετανάστης, είτε ήμουν στην Ελλάδα, είτε στη Γερμανία. Δεν ένιωσα ποτέ το ρατσισμό στη Γερμανία. Υπάρχουν πολύ πιο ακραία φαινόμενα ρατσιμού στην Ελλάδα από ό,τι στη Γερμανία. Θεωρώ ότι δεν ήρθα στη ζωή για να είμαι αρχηγός, αλλά μαχητής», τόνισε ανάμεσα σε άλλα.
Η τελευταία συνάντηση με τον πατέρα του

«Μετά το χωρισμό των γονιών μου, δεν είχα σχέση με τον πατέρα μου. Λίγο πριν πεθάνει, ένας φίλος μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: “Ο πατέρας σου πεθαίνει και θέλει να σε δει”. Πήγα, τα είπαμε, αφήσαμε το παρελθόν πίσω μας, ήρθε και η μητέρα μου. Δεν θα φύγει από τη μνήμη μου ότι είδα τον πατέρα μου και τη μητέρα μου μαζί στον ίδιο χώρο ύστερα από 30 ολόκληρα χρόνια».

Ο Αντώνης Ρέμος με τη μητέρα του Ελένη

Ο Αντώνης Ρέμος όσα χρόνια βρίσκεται στο προσκήνιο της δημοσιότητας και απολαμβάνει την επιτυχία του, πάντα έχει στο πλευρό του τη μητέρα του Ελένη, για της οποίας την προσφορά στη ζωή του μίλησε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο Hello!:

-Γιατί δώσατε το όνομα «Ελένη» στη μικρή;
«Είναι το όνομα της μητέρας μου».

-Ήταν σαν να της το χρώσταγες;
«Ήταν το δώρο μου προς εκείνη. Η μητέρα μου ήταν ο άνθρωπος που πάντα είχα στη ζωή μου και το γεγονός ότι το παιδί μου ήταν κορίτσι σήμαινε ότι θα πάρει το όνομά της. Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη επάνω σ’ αυτό. Όταν μάθαμε ότι το παιδί θα ήταν κορίτσι, ήταν δεδομένο ότι θα πάρει το όνομα της μητέρας μου».

-Καταλαβαίνω ότι έχεις μεγάλη αδυναμία στη μητέρα σου...
«Πολύ μεγάλη! Η μητέρα μου έχει παλέψει πολύ για να μας μεγαλώσει. Εργαζόταν ως καθαρίστρια σε σπίτια. Και δούλεψε πολύ σκληρά -και στη Γερμανία και αργότερα στην Ελλάδα- για να αναθρέψει σωστά τα παιδιά της. Η σχέση μου μαζί της είναι πολύ έντονη, όπως άλλωστε θεωρώ ότι συμβαίνει με όλα τα παιδιά, ίσως έχοντας κι ένα λόγο παραπάνω λόγω της απουσίας του πατέρα μου απ’ το σπίτι εξαιτίας του χωρισμού τους όσο ήμουν ακόμη μικρός. Ουσιαστικά η οικογένειά μου ήταν η μητέρα μου».

-Ντράπηκες ποτέ στο σχολείο που η μητέρα σου εργαζόταν ως καθαρίστρια; Αισθάνθηκες ποτέ μειονεκτικά;
«Όχι. Ποτέ! Πάντα ήμουν υπερήφανος για εκείνην! Άλλωστε, κι εγώ ξεκίνησα να δουλεύω από πολύ νωρίς, να κάνω χειρονακτικές δουλειές, για να συμβάλλω κι εγώ έτσι στα έξοδα του σπιτιού. Η δουλειά δεν είναι ντροπή».