Έκθεση:Ζωγραφική ΙΙΙ (2000-2015) από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Φρυσίρα

Το μουσείο Φρυσίρα παρουσιάζει από την 1η Οκτωβρίου 2014 έως την 1η Μαρτίου 2015, στο κτήριο της Μονής Αστερίου 3 στην Πλάκα, την έκθεση «ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΙΙΙ (2000-2015)». Η έκθεση αυτή αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε το 2012, εξετάζοντας την εικόνα της αναπαραστατικής ζωγραφικής στην Ελλάδα και την Ευρώπη τις δυο πρώτες δεκαετίες του 21ου αι., μέσα από τα έργα της συλλογής Φρυσίρα.

Σύμφωνα με τον επιμελητή της έκθεσης, Θανάση Μουτσόπουλο «όλοι
αντιλαμβανόμαστε ότι όταν παρουσιάζουμε την τέχνη ενός καινούργιου
αιώνα οι προσδοκίες εντείνονται, ίσως υπερβολικά. Είναι πραγματικά
καινούργια η τέχνη αυτού του νέου αιώνα (πολύ περισσότερο δε,
φορτισμένου και ως το ξεκίνημα μιας νέας χιλιετίας); Λίγα στοιχεία
υποδηλώνουν κάτι τέτοιο. Κάτι που διαφοροποιεί αυτή τη δεκαετία από την
προηγούμενη θα είναι η ριζική υποχώρηση του φαινομένου της New British
Art που κυριάρχησε την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα και η
μεταστροφή του συλλέκτη που τη δημιούργησε προς τη ζωγραφική. Άρα, η
ζωραφικη εμφανίζεται ενισχυμένη και στο προσκήνιο, όσο περίπου πριν
είκοσι χρόνια. Η άλλη μεγάλη αλλαγή θα είναι η υποχώρηση (αν όχι ηεξαφάνιση) του μοντέλου του καλλιτέχνη-σουπερστάρ. Οι τελευταίοι τέτοιοι
που γνωρίσαμε ήταν ο Βρετανός Damien Hirst ή ο Ιάπωνας Takashi
Murakami, και από τότε δεν διαφαίνεται μια νέα επανάληψη.
Σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή (γενικά) και ιδιαιτέρως για την
αναπαραστατική ζωγραφική, η οποία μεταπολεμικά γνώρισε απαξίωση και
χλεύη, θυελλώδη ανταγωνισμό στο πεδίο της από τη φωτογραφία,
μεταμοντέρνες παλινορθώσεις και επιστροφή στη μόδα και το χρηματιστήριο
της τέχνης, εκ νέου κρίση και παραμερισμούς και, τέλος, πιο σοφά ίσως
κατά τη γνώμη μας, εστίαση της στρατηγικής της σε λίγους καλλιτέχνες, οι
οποίοι ζωγραφίζουν μετά από βαθειά σκέψη και προβληματισμό και
προτείνουν κάποιες λύσεις, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και ακριβείς.
Εκτός από την περιρρέουσα (βαθειά) κοινωνική κρίση αυτής της χώρας,
πολλοί μιλούν για μια εξίσου βαθειά κρίση στην εξέλιξη των εικαστικών.
Η ζωγραφική αναπαράσταση από τη μια έχει δεχτεί ήδη πολλαπλά
βλήματα, όμως σήμερα αποκαθηλώνονται και τα νεότερα μέσα της
φωτογραφίας ή του βίντεο, όχι για το παρωχημένο των απόψεών τους, αλλά
για το άυλο του χαρακτήρα τους. Αυτά φυσικά συμβαίνουν σε μια εποχή
όπου το μέσον δεν έχει παρά μια και μόνον επιλογή: να επανεφευρεθεί εξ
αρχής (ή έστω, από ένα σημείο) για να σταθεί πειστικά απέναντι στο
πανηγύρι των media, της ποπ μουσικής και, φυσικά, του κινηματογράφου.
Με άλλα λόγια να σταθεί, να ζήσει σε μια αυτόνομη κατάσταση, μακριά από
τη ναφθαλίνη των μουσείων και το (αβάσταχτο) βάρος του παρελθόντος και
της ιστορίας (από τα οποία καταπιέζονται πολύ λιγότερο τα media, η ποπ
μουσική ή ο κινηματογράφος). Φυσικά, σήμερα η ζωγραφική θα έπρεπε να
βρίσκεται σε προνομιακή θέση απέναντι στην εμπορική κατάρρευση των
άλλων εικαστικών μέσων, του βίντεο, των εγκαταστάσεων ή τηςφωτογραφίας, καθώς και της διευρυμένης τους κρίσης (η εννοιακή τέχνη,
γι' άλλη μια φορά στην ιστορία της, κινδυνεύει να γίνει αντικείμενο χλεύης
και γελοιογραφίας λόγω των εκκεντρισμών της).
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Asgar/ Gabriel, Bisky Norbert, Μπήτσικας Ξενοφών, Μποβιάτσου
Λαμπρινή, Brann Renaud, Djurdjevic Biljana, Γιανναρούδης Κώστας, Hahn
Adam Raphael, Κατσιπάνος Θεόφιλος, Komu Riyas, Κοντέλλης Ανδρέας,
Κουρκούβελος Γιώργος, Κρυσταλλά Ασπασία, Ksiazek Bogumil, Λάλας
Θανάσης, Λαμπρινίδης Παναγιώτης, Leglise Frederic, Lellouche Brice,
Levente Hermann, Loutz Frederique, Luan Xo Jie, Maciejowski Marcin,
Μιχαλακοπούλου Ελένη, Μελανίτης Γιάννης, Μερτίλης Άρης, Pahlavi Axel,
Παπακώστας Αχιλλέας, Πλέσσας Κώστας, Πλοιαρίδης Βαγγέλης, Πανταζής
Δημήτρης Pouyandeh Nazanin, Rabus Leopold, Σαρασσίτης Δημήτρης, Shi
Xiang, Siebert Uta, Σπυρόπουλος Γιώργος, Σταματιάδη Ντανιέλα, Tift
Andrew, Tinei Alexander, Todorovic Milos, Τζαμουράνης Δημήτρης,
Βαρελάς Γιάννης, Βασμουλάκης Αλέξανδρος, Βαβυλουσάκης Κων/νος,
Βερούκας Αλέξης, Wnek Grzegorz, Ξαφοπούλου Αλεξία, Ζιώγας Γιάννης.