Προβολή της ταινίας “Lurk” στον Αλέξανδρο από τη «Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη» και το σταθμό «Στο Κόκκινο»

Η «Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη» και ο ραδιοφωνικός σταθμός 93,4 “Στο Κόκκινο” διοργανώνουν προβολή της ταινίας του Βασίλη Κατσίκη, “Lurk”. Με την προβολή αυτή τιμάται ένας σκηνοθέτης ο οποίος ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Η προβολή θα γίνει την Κυριακή 4 Μαΐου, στις 9 το βράδυ, στον κινηματογράφο Αλέξανδρος (Εθνικής Αμύνης 1).

Για την ταινία
Μια όμορφη γυναίκα, η Αν, ζει με τον σύζυγό της, ψυχίατρο και ιδιοκτήτη κλινικής, σε μια απομακρυσμένη βίλα. Ο πατέρας της και προηγούμενος ιδιοκτήτης της κλινικής δολοφονήθηκε πριν από δύο χρόνια. Έκτοτε η Αν έχει ψυχολογικά προβλήματα και τη φροντίδα της, καθώς και τη φαρμακευτική της αγωγή έχει αναλάβει ο σύζυγός της.
Μια νύχτα με καταιγίδα και ενώ η πόλη σπαράσσεται από βίαιες διαδηλώσεις, κάποιος άγνωστος μπαίνει κρυφά στη βίλα. Ο σύζυγός της γυναίκας λείπει και εκείνη τρομοκρατημένη προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά βρίσκεται δεμένη και φιμωμένη. Ο άγνωστος άνδρας που την έχει δέσει της φαίνεται γνωστός από κάπου. Όταν εκείνος αρχίζει να της μιλά η Αν νιώθει απειλή καθώς μια σειρά από αλήθειες αποκαλύπτονται. Η ώρα της Κάθαρσης πλησιάζει.

Ο Αλέξης Δερμεντζόγλου, έχει γράψει για την ταινία:
Ο Βασίλης Κατσίκης στην αγγλόφωνη ταινία του Lurk (σημαίνει ενέδρα) το δηλώνει απ’ ευθείας πως αναφέρεται στην οικονομική και ηθική κρίση στη χώρα μας. Στην αρχή της ταινίας ακούμε, λοιπόν, σε τηλεοπτικές ειδήσεις περί χρεοκοπίας, ενώ ο ίδιος ο δημιουργός δηλώνει: «Όπως η ηρωίδα έτσι κι εμάς ως χώρα μάς κλέψανε τη μνήμη».
Ακόμα, δεν το κρύβει πως είναι θαυμαστής των Χίτσκοκ και Πολάνσκι και το Lurk είναι ένα συνεχές παιγνίδι εναλλαγής, φουντάρει σε πραγματικότητα, ψευδαίσθηση, αναίρεση. Τα πάντα αμφίσημα και αινιγματικά, ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα, που θα έλεγε ο Όρσον Γουέλς και κατά πόσο η αναπαραστατικότητα, το φαίνεσθαι δηλαδή, μπορεί να προσφέρει κάτι στην ουσία. Ως αισθητική το Lurk μού θύμισε περίφημα βρετανικά b- movie του `70.
Κατά τα άλλα, ενεδρεύει το Τηλεφωνήσατε ασφάλεια αμέσου δράσεως του Χίτσκοκ, ενώ φυσικά και η ειρωνική ματιά του Πολάνσκι είναι διακριτή. Το φιλμ οργανώνεται ως μια θεατρική σκηνή, στη συνέχεια περνάμε στις πλαν- σεκάνς, για να διακρίνω το λεγόμενο σουηδικό μοντάζ (ή των συνειρμών). Το διφορούμενο της ταινίας συνεχίζεται μέχρι το τέλος, αλλά οι αποκαλύψεις φθάνουν συνεχώς. Είναι για μια κοινωνική απόκρυψη που αξιοποιείται, για τη χειραγώγηση των ατόμων ακόμα και μέσω της ψυχιατρικής.