Κολλάει πάνω μας η εποχή, σα νοτισμένο από την υγρασία, ρούχο. Σαν αίμα πηγμένο πάνω στην πληγή μιας χώρας ημιθανούς. Εγκλωβισμένη στο χωροχρόνο πνιγμένων προσμονών μέσα από κύματα αναγγελιών θανάτων. Ημιθανάτιων ρόγχων από πλήθος επανεξαγγελμένων εξαγγελιών για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν ελπίδα, για… δωρεάν wi-fi, για φαί από κοινωνικά παντοπωλεία. Ανάκαμψη ψυχής, στο κιβούρι.
Μια περίοδος αλλοπρόσαλλη, έτοιμη να καεί κάτω από ξένους νοσηρούς ήλιους.
Να εξαμβλωθεί χωρίς μυρωδιές, χωρίς μουσικές, χωρίς ιδεολογία, χωρίς τα χρώματα του ηλιοτρόπιου και της σχιζοφρένειας του Βαν Γκογκ. Δύσοσμη σα τις δοσοληψίες, τις απρόσμενες πολιτικοπελατειακές εναλλαγές-συναλλαγές, σα το βούρκο που ρουφά κάθε αντίδραση. Καμιά δύναμη δεν φαίνεται ικανή να την κινητοποιήσει, ούτε καν επανεργοποιώντας αποτυχημένα συνθήματα, πρόσκαιρα αναθήματα.
Η σιωπή των αμνών συναγωνίζεται αυτή των αστών. Όσο τα νεκρά κορμιά πέφτουν στις οθόνες μας, δεν πέφτουν στους καναπέδες μας. Παρακολουθούμε εμβριθώς το αργόσυρτο βέλασμα στα τηλεπαράθυρα, τα ξέπνοα μάτια προτού το μαχαίρι του μακελάρη βαφτεί και πάλι σε νεανικό αίμα. Ανάστατοι, με τους σφυγμούς στο κόκκινο, μα «προστατευμένοι» μες τις μικρές προσωπικές διαδρομές μας εντός της στάνης. Θεατές σε ένα αιμοσταγές θρίλερ με τα παιδιά μας πρωταγωνιστές, παραμένουμε απαθείς, αποστασιοποιημένοι, πνευματικά ευνουχισμένοι. Δεμένοι πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι του «έχειν» μας, μην απωλέσουμε πιότερα από εκείνα που ήδη χάσαμε. Χάσαμε τη ζωή μας, προσμένοντας να κερδίσουμε μια ακόμη… «δόση».
«ΦΕΥ! Βαβαί της αθλιότητος μας, οι Ιεροκήρυκες αρχινάν από την ελεημοσύνην και τελειώνουν εις την νηστείαν. Πώς θέλεις λοιπόν να ξυπνήσουν οι Έλληνες από την ομίχλην της Τυραννίας;» (Ανωνύμου του Έλληνος, Ελληνική Νομαρχία, 1806)
Α, τι ωραία παρέα εκεί πέρα, στα κομματικά πολύγωνα της ενότητας και της λήθης, των μεγαλόστομων σχημάτων και των μεγαλόσχημων σχισμάτων. Των σφιγμένων χεριών και των κρυμμένων μαχαιριών, των λιμναζόντων υδάτων και των πολυδαίδαλων ρευμάτων.
Μιας Φαραωνικής πυραμίδας που κρατά τα κρείττω μακριά από τους πληβείους και αναγάγει τα ήσσονα σε σπουδαία. Διατηρείται επί μακρόν στην εξουσία εναλλάσσοντας πρόσωπα αλλά όχι πολιτικές. Κόμματα αλλά όχι αρχές. Ιδεοληψίες χωρίς ιδεολογία. Ευθυνοαποδόσεις χωρίς ευθύνη.
«Ποια εξαγορά να υπάρχει, μιας και το αίμα στο χώμα χυθεί;» λέει ο Αισχύλος. Οι αισχίονες όμως, αναίσχυντα επαίρονται για μια «πορεία στο αύριο» την οποία υποθετικώς κερδίζουμε, κάνοντας βήματα στο χθες. Με την απειλή του εμφυλίου να επικρέμαται στα κεφάλια των Νεοελλήνων και τα πρώτα «σφάγια» στο τσιγκέλι.
Λόγια... λόγια... λόγια... λόγια που ταμπονάρουν το αίμα, λόγια που το κάνουν "σημαία" και το βγάζουν στις οθόνες. Σαν τις "παρθενιές" της εκπορνευόμενης εξουσίας, στο σεντόνι ενός ματωμένου με την τρόικα γάμου. Μα δεν υπάρχουν πια παρθενογενέσεις στην έξαρση βίας, ούτε στον υποκινούμενο αδερφοσκοτωμό. Κι ας μας μπούκωσαν διερμηνείες ετερόκλητες, ανάλογα με το κόμμα, το χρώμα, το σκοπό, το σκόπευτρο.
Πρώτος στόχος των πραγματικών εχθρών, σε αυτή την εμπόλεμη κατάσταση που βιώνουμε, είναι η μετάθεση των στόχων: Σηκώστε πανό-αφήστε τα μανό-δαρθείτε-συρθείτε-φατριαστείτε-εκτονωθείτε. Διαχωριστείτε- συμπλακείτε-σκοτωθείτε-για να υποταχθείτε. Αναλωθείτε για να αλωθείτε…
Κηδείες Ελλήνων. Χωρίς προσδιορισμούς. Άνευ προσήμων. Κανείς Γκόρτσος να μη σαλαγήσει τη μνήμη τους. Ούτε τυμβωρύχος να συλήσει τον τάφο τούτης της αιμόφυρτης εποχής. Της ανοχής και της ενοχής…
Η σιωπή των αμνών συναγωνίζεται αυτή των αστών. Όσο τα νεκρά κορμιά πέφτουν στις οθόνες μας, δεν πέφτουν στους καναπέδες μας. Παρακολουθούμε εμβριθώς το αργόσυρτο βέλασμα στα τηλεπαράθυρα, τα ξέπνοα μάτια προτού το μαχαίρι του μακελάρη βαφτεί και πάλι σε νεανικό αίμα. Ανάστατοι, με τους σφυγμούς στο κόκκινο, μα «προστατευμένοι» μες τις μικρές προσωπικές διαδρομές μας εντός της στάνης. Θεατές σε ένα αιμοσταγές θρίλερ με τα παιδιά μας πρωταγωνιστές, παραμένουμε απαθείς, αποστασιοποιημένοι, πνευματικά ευνουχισμένοι. Δεμένοι πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι του «έχειν» μας, μην απωλέσουμε πιότερα από εκείνα που ήδη χάσαμε. Χάσαμε τη ζωή μας, προσμένοντας να κερδίσουμε μια ακόμη… «δόση».
«ΦΕΥ! Βαβαί της αθλιότητος μας, οι Ιεροκήρυκες αρχινάν από την ελεημοσύνην και τελειώνουν εις την νηστείαν. Πώς θέλεις λοιπόν να ξυπνήσουν οι Έλληνες από την ομίχλην της Τυραννίας;» (Ανωνύμου του Έλληνος, Ελληνική Νομαρχία, 1806)
Α, τι ωραία παρέα εκεί πέρα, στα κομματικά πολύγωνα της ενότητας και της λήθης, των μεγαλόστομων σχημάτων και των μεγαλόσχημων σχισμάτων. Των σφιγμένων χεριών και των κρυμμένων μαχαιριών, των λιμναζόντων υδάτων και των πολυδαίδαλων ρευμάτων.
Μιας Φαραωνικής πυραμίδας που κρατά τα κρείττω μακριά από τους πληβείους και αναγάγει τα ήσσονα σε σπουδαία. Διατηρείται επί μακρόν στην εξουσία εναλλάσσοντας πρόσωπα αλλά όχι πολιτικές. Κόμματα αλλά όχι αρχές. Ιδεοληψίες χωρίς ιδεολογία. Ευθυνοαποδόσεις χωρίς ευθύνη.
«Ποια εξαγορά να υπάρχει, μιας και το αίμα στο χώμα χυθεί;» λέει ο Αισχύλος. Οι αισχίονες όμως, αναίσχυντα επαίρονται για μια «πορεία στο αύριο» την οποία υποθετικώς κερδίζουμε, κάνοντας βήματα στο χθες. Με την απειλή του εμφυλίου να επικρέμαται στα κεφάλια των Νεοελλήνων και τα πρώτα «σφάγια» στο τσιγκέλι.
Λόγια... λόγια... λόγια... λόγια που ταμπονάρουν το αίμα, λόγια που το κάνουν "σημαία" και το βγάζουν στις οθόνες. Σαν τις "παρθενιές" της εκπορνευόμενης εξουσίας, στο σεντόνι ενός ματωμένου με την τρόικα γάμου. Μα δεν υπάρχουν πια παρθενογενέσεις στην έξαρση βίας, ούτε στον υποκινούμενο αδερφοσκοτωμό. Κι ας μας μπούκωσαν διερμηνείες ετερόκλητες, ανάλογα με το κόμμα, το χρώμα, το σκοπό, το σκόπευτρο.
Πρώτος στόχος των πραγματικών εχθρών, σε αυτή την εμπόλεμη κατάσταση που βιώνουμε, είναι η μετάθεση των στόχων: Σηκώστε πανό-αφήστε τα μανό-δαρθείτε-συρθείτε-φατριαστείτε-εκτονωθείτε. Διαχωριστείτε- συμπλακείτε-σκοτωθείτε-για να υποταχθείτε. Αναλωθείτε για να αλωθείτε…
Κηδείες Ελλήνων. Χωρίς προσδιορισμούς. Άνευ προσήμων. Κανείς Γκόρτσος να μη σαλαγήσει τη μνήμη τους. Ούτε τυμβωρύχος να συλήσει τον τάφο τούτης της αιμόφυρτης εποχής. Της ανοχής και της ενοχής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ