ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;

Του Χάρη Τσιόκα
Η κοινωνική και πολιτική ρευστότητα αυτής της περιόδου, εκ των πραγμάτων έχει θέσει ένα ερώτημα, που κατά περιόδους εκδηλώνεται είτε ως διαπραγματευτική απειλή, είτε ως ανάγκη για τη δημιουργία ενός ‘’νέου’’ πολιτικού συστήματος.
Το ερώτημα συνοψίζεται:
Χρειάζεται άλλο κόμμα στη χώρα και γιατί;


Ασφαλώς θα ήταν επιστημονική αλλά και κοινωνική απρέπεια να πει κανείς, σε αράδες γραμμών, αν πρέπει ή όχι αφού ξέρουμε όλοι με ιστορική επιβεβαίωση ότι τα κόμματα τα γεννά ή η κοινωνική ανάγκη ή επιβάλλονται ως δήθεν ανάγκη μέσω διαύλων οικονομικής ή άλλης εξουσίας με θνησιγενή, αναλώσιμο ορίζοντα προκειμένου να εξυπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο στόχο. Γεγονός που εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς στις μέρες μας ως επιδίωξη ορισμένων κέντρων.

Στην Ελλάδα οι τελευταίες εκλογικές καταγραφές αλλά και οι έρευνες δείχνουν τα εξής συγκλίνοντα στοιχεία.

--Πρώτον ότι το δίπολο πρόοδος-συντήρηση, κεντροδεξιά-κεντροαριστερά, παραμένει βασικός δείκτης προσδιορισμού των πολιτικών επιλογών του πολίτη και

--Δεύτερον ότι στο δίπολο αυτό οι ψηφοφόροι του ίδιου πολιτικού χώρου, λόγω της κρίσης που οξύνει τις επιμέρους ανάγκες τους, εκδηλώνουν την διαφορετικότητα τους με επιλογές που δίνουν έμφαση στην ‘’πολυχρωμία’’ των κομμάτων του ίδιου πολιτικού φάσματος. Για αυτό τον λόγο υποκαθιστούν το ένα μεγάλο κόμμα που υπήρχε για να εκφράσει την συντηρητική παράταξη με περισσότερα.

Για παράδειγμα οι επιλογές του πολίτη στις πρόσφατες εκλογές, διαμορφώθηκαν σε <κόμματα-τάσεις> που ‘’χάιδευαν’’ περισσότερο ή λιγότερο το θυμικό ή τις ανάγκες των κοινωνικών ομάδων του ίδιου πολιτικού χώρου. Θυμίζω ότι από το κόμμα του κ. Τζίμερου και του κ. Μάνου μέχρι τη Ν.Δ. και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες μέχρι τη Χρυσή Αυγή, ο συντηρητικός χώρος εξέφρασε διαφορετικούς κομματικούς αυτοπροσδιορισμούς αλλά στον πυρήνα ίδιες οικονομικές και πολιτικές στοχεύσεις.

Ακριβώς αυτό το γεγονός είναι, που δημιουργεί στο συντηρητικό χώροπροϋποθέσεις για νέου τύπου συνεργασίες, αναλώσιμα πρόσωπα και μοντέλα διακυβέρνησης, που για να συντηρούν την εξουσία, την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία, περιοδικά θα ανακατανέμουν και θα αναλώνουν το ειδικό βάρος τους και τα πρόσωπα.

Για το λόγο αυτό, είναι δύσκολο στο συντηρητικό χώρο να υπάρξει και να αντιστοιχηθεί με εκλογική καταγραφή ένα ακόμη κεντροδεξιό κόμμα ακόμη και αν έφερε την θολή ονομασία σοσιαλδημοκρατικό, διεκδικώντας το στίγμα του κέντρου στο δεξιό πολιτικό φάσμα.

Φαίνεται ότι ο χώρος του συντηρητισμού προσαρμόστηκε γρήγορα στα νέα δεδομένα, με εναλλακτικά σχήματα και πρόσωπα αναλώσιμα για την επόμενη κρίσιμη περίοδο.

Αντίθετα, ο χώρος της κεντροαριστεράς παρουσιάζεται ανώριμος, φοβικός, εσωστρεφής προκειμένου ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά να εκφράσει πλουραλιστικά τη διέξοδο στη νέα πραγματικότητα.

Ο εκλογικός νόμος, οι συνεργασίες, οι κοινές κοινωνικές και πολιτικές δράσεις που αποτελούσαν τις βάσεις αιτημάτων για απλή αναλογική, αλλαγή του πολιτικού συστήματος, κυβερνήσεις προοδευτικής συνεργασίες, έχουν υποχωρήσει στα κείμενα και στις δηλώσεις των κομμάτων του κεντροαριστερού φάσματος.

Προτεραιότητα δεν γίνεται ο στόχος μιας άλλης πολιτικής αλλά η αφαίμαξη εκλογικής δύναμης μεταξύ των κομμάτων της κεντροαριστεράς, γεγονός που εκχωρεί την ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική ηγεμονία στον αντίπαλο χώρο δηλαδή στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της ακραίας αγοράς για τις επιδιώξεις τους.

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα, ενώ η πλειοψηφική κοινωνική βάση της χώρας αναζητεί το μετασχηματισμό των μέτρων σε μια άλλη πολιτική πρόταση, με προοδευτικές συνεργασίες, απλή αναλογική και δικαιοσύνη οι πολίτες δέχονται ένα βομβαρδισμό ‘’από τα πάνω’’, ότι χρειάζεται ένα ακόμα κεντροδεξιό κόμμα με σοσιαλδημοκρατικό φερετζέ.

Πρόκειται στην ουσία για ένα εγχείρημα, που επιδιώκει να θολώσει το δίπολο πρόοδος-συντήρηση

Θυμίζω ότι σε περίοδο κοινωνικής και πολιτικής ρευστότητας ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Α.Γ. Παπανδρέου και τα αντίστοιχα όργανα του ΠΑΣΟΚ προσδιόρισαν το χώρο με χαρακτηριστικά δημοκρατικού σοσιαλιστικού κόμματος, σε αντιπαράθεση με την σοσιαλδημοκρατία και προσδιόρισαν την εθνική λαϊκή ενότητα ως όχημα συμπόρευσης και δράσης μιας νέας κυβερνώσας προοδευτικής πλειοψηφίας, για την πραγματική ανάπτυξη και τη δικαιοσύνη…

Η ιστορία πρέπει να διδάσκει.

Τι χρειάζεται λοιπόν, ένα ακόμη κόμμα για τη συντήρηση των υφιστάμενου οικονομικού συστήματος? Η η πολιτική κοινωνική σύγκλιση και συνεργασία του προοδευτικού χώρου, με σεβασμό στο στίγμα του κάθε φορέα και εναλλακτική πρόταση για ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας?

Νομίζω ότι η κοινωνία δείχνει ένα άλλο δρόμο, που είναι σε ασύμβατη τροχιά με τις επιλεκτικές εμμονές.