ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΙΖΕΣ

Της Σοφίας Βούλτεψη

Εντελώς περιττή και επιβλαβής για τον τόπο είναι η εικόνα που εμφάνισε χθες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Το γεγονός ότι η τρικυμία ξέσπασε με αφορμή έναν νόμο που, στο κάτω-κάτω, αποσκοπεί στο να ανοίξουν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τον Σεπτέμβριο – ενώ ο προηγούμενος της… μεγάλης συναίνεσης ουδέποτε εφαρμόστηκε – δείχνει ότι κάποιοι έψαχναν την ευκαιρία.

Αναρωτιέται κανείς αν όλοι οι φωνασκούντες κοίταξαν καθόλου γύρω τους να δουν πόσοι έχουν απομείνει.

Αναρωτιέται κανείς αν έχουν ποτέ κάνει την αυτοκριτική τους για όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα στη χώρα.

Αναρωτιέται κανείς αν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που χειροκροτούσαν στο υπουργικό συμβούλιο τον Γ. Παπανδρέου πριν από έναν χρόνο, όταν επέστρεφε από άλλη μια «σωτηρία» της χώρας.

Μετά από δεκαπέντε (αριθμημένες σωτηρίες), η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, έχει ουσιαστικά πτωχεύσει, κλυδωνίζεται στην όχθη της δραχμής.

Έχει σχηματιστεί μια κυβέρνηση τριών κομμάτων, επί τη βάσει μιας προγραμματικής συμφωνίας, η οποία στην πράξη τελεί υπό την αίρεση των δανειστών.

Αυτό σημαίνει πως οι δυσκολίες είναι τρομερές – και ήδη φαίνονται.

Είναι αδιανόητο μέσα σ’ αυτήν κατάσταση κάποιοι να καυγαδίζουν τώρα επειδή δεν τους αρέσει το ένα ή το άλλο σε έναν νόμο – και να εκδίδουν και ανακοινώσεις.

Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί έναν εσωκομματικό καυγά για ένα μεμονωμένο νομοσχέδιο την ώρα που δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα βρίσκεται τον Σεπτέμβριο.

Και τι θα γίνει δηλαδή αν το νομοσχέδιο συζητηθεί σε τέσσερις συνεδριάσεις και όχι σε τρεις ή δύο;

Την ώρα που αν ο νόμος δεν ψηφιστεί, τα πανεπιστήμια δεν θα έχουν δεκάρα τσακιστή (συγγνώμη… σεντ τσακιστό) όταν θα ξεκινά η περίοδος του Σεπτεμβρίου, που συμπίπτει με εξεταστική περίοδο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να προκαλεί αναταραχές. Το ΠΑΣΟΚ, όμως; Που μετέχει σε μια συμμαχική κυβέρνηση;

Προφανώς δεν υπάρχει συναίσθηση ότι η χώρα πτωχεύει. Διαφορετικά δεν θα ασχολούνταν με τον νόμο για τα ΑΕΙ.

Ακόμη πιο απαράδεκτο είναι το γεγονός ότι ο κ. Λοβέρδος διένειμε και εισήγησή του επί του θέματος, υποστηρίζοντας πως η συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία «στέλνει λανθασμένο και επιζήμιο μήνυμα για την Ελλάδα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης».

Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου, δηλαδή! Αυτό περίμεναν τα… μήκη και τα πλάτη για να λάβουν λανθασμένο μήνυμα για την Ελλάδα!

Πολύ ενοχλητικές είναι επίσης οι αναφορές σε «τριμελές διευθυντήριο», που «έχει αντικαταστήσει την κυβέρνηση», επισημαίνοντας ότι το νομοσχέδιο δεν πέρασε καν από υπουργικό συμβούλιο.

Προφανώς, δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένα δύσκολο εγχείρημα στη χώρα με αυτήν την τρικομματική κυβέρνηση.

Προφανώς κάποιοι, που ως γνωστόν ήθελαν να είναι υπουργοί και σ’ αυτή την κυβέρνηση, βρήκαν ευκαιρία να υπονομεύσουν την προσπάθεια - ενώ δεν θα έβγαζαν κιχ αν ήσαν μέλη του υπουργικού συμβουλίου.

Και, δεν κατάλαβα. Ήταν καλύτερα με τους πενήντα και βάλε υπουργούς που επί τρία σχεδόν χρόνια δεν έκαναν τίποτε;

Τώρα που γίνεται μια προσπάθεια – μια αποκρατικοποίηση, μια διαπραγμάτευση, μερικές συγχωνεύσεις – βρήκαν την ώρα να πετροβολήσουν;

Θα βγάλουν τα εσωκομματικά απωθημένα τους πάνω στο καθημαγμένο σώμα της χώρας;

Μόλις στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου ο κ. Λοβέρδος παραιτήθηκε της υποψηφιότητάς του υπέρ του κ. Βενιζέλου, δηλώνοντας ότι θα «συμπορευθεί» μαζί του και αγκαλιάζοντάς τον αδελφικά.

Προς τα πού υποτίθεται ότι θα συμπορευόταν; Μόνο προς τις εκλογές;

Και μόλις την επομένη της εκλογικής διαδικασίας που ανέδειξε τον κ. Βενιζέλο αρχηγό, τον περασμένο Μάρτιο, ο κ. Λοβέρδος έλεγε (μιλώντας στο Μέγκα) πως με τον Βενιζέλο «το κόμμα δεν θα είναι χυλός, με όργανα φυσαρμόνικα».

Τι έγινε τώρα, αποκτήσαμε «χυλό»;

Όλα τα παραπάνω δεν θα είχαν καμία σημασία και κανένα ενδιαφέρον, αν όλη αυτή η φασαρία δεν συνέβαινε σε μια πολύ κρίσιμη ώρα.

Δεν θα είχαν καμιά σημασία αν ουσιαστικά δεν προκαλούσαν βλάβη στην κυβέρνηση που μετά κόπων και βασάνων απέκτησε η χώρα.

Τέλος, ας μου επιτραπεί μια απορία: Υποτίθεται ότι χθες υπήρξε μια μίνι κρίση – στη συνάντηση Βενιζέλου με την τρόικα, στις ενδοκυβερνητικές σχέσεις. Επ’ αυτού, οι φωνασκούντες για το νόμο με τον οποίο ο Αρβανιτόπουλος επιδιώκει να μας βρει ο Σεπτέμβριος με ανοιχτά τα πανεπιστήμια (κάτι που ουδόλως πέτυχαν οι «μεταρρυθμιστές» και περί την «συναίνεση» θριαμβολογούντες) δεν είχαν καμιά αγωνία;

Η στάση τους θυμίζει έντονα – και ανησυχητικά - αυτό που έχω ξαναγράψει:

Όταν στην Ιταλία σχηματίστηκε η κυβέρνηση Μόντι, ο Μπερλουσκόνι, για την τιμή των όπλων, φέρεται να είχε πει: «Και όποτε θέλουμε, τραβάμε το καλώδιο από την πρίζα».

Αυτό θυμίζει η στάση αυτών που καλούν τους συναδέλφους τους βουλευτές να μην ψηφίσουν νομοσχέδιο της κυβέρνησης – και μάλιστα το πρώτο!

Βέβαια, ο Μόντι είχε απαντήσει: «Παρακαλώ να λείπουν οι αναφορές σε καλώδια και πρίζες. Διότι δεν είμαστε μηχάνημα. Αλλά και μηχάνημα να ήμασταν, δεν θα ήμουν σίγουρος αν θα επρόκειτο για ξυριστική μηχανή ή για μηχάνημα τεχνητής αναπνοής».

Αν κατάλαβα καλά, κάποιοι αυτή τη δύσκολη ώρα παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με τις πρίζες, νομίζοντας ότι το καλώδιο καταλήγει στην ξυριστική τους μηχανή…