ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ Η ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ

Ας δούμε τους πέντε λόγους που θα στείλουν το τρόπαιο του Champions League στο Μάντσεστερ:


1) Επειδή παίζει εντός έδρας: Οι Βρετανοί είχαν πάντοτε μια ξεχωριστή ψύχωση στο να τα καταφέρνουν και να κάνουν την υπέρβαση όταν αγωνίζονται μπροστά στο κοινό τους. Σαν εθνική ομάδα, μέσα στο «Γουέμπλεϊ» κατέκτησαν τον πρώτο και μοναδικό σημαντικό τίτλο της ιστορίας τους, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, ενώ 30 χρόνια μετά φιλοξένησαν και την τελική φάση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος φτάνοντας με ένα μετριότατο σύνολο -που είχε όμως, πολύ πάθος και αποφασιστικότητα για την επίτευξη του ονείρου- έως και την ημιτελική φάση. Η παρουσία στον μεγάλο τελικό μάλιστα, χάθηκε στα πέναλτι απέναντι στους Γερμανούς, οι οποίοι ως καθιερώθηκε πολύ εύστοχα από την ιστορική φράση του Γκάρι Λίνεκερ είναι και οι μόνοι οι οποίοι νικούν στο τέλος σε αυτό το κατά τ' άλλα φανταστικό άθλημα...

Το 1968 ήταν και πάλι οι «κόκκινοι διάβολοι» εκείνοι που έφεραν πρώτοι στην Αγγλία το (τότε) Κύπελλο Πρωταθλητριών, με τη νίκη τους επί της Μπενφίκα στο ίδιο γήπεδο που αγωνίζονται και τώρα!

Στα δεδομένα της τωρινής εποχής, οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα κατέχουν τη «μερίδα του λέοντος» στις κερκίδες του «Γουέμπλεϊ» στον τελικό με την Μπαρτσελόνα, της οποίας οι οπαδοί δεν μπορούν να βγάλουν τη ζωντάνια και το πάθος των Βρετανών έτσι κι αλλιώς, αλλά κι επειδή θα έχουν ταλαιπωρηθεί και καταπονηθεί από μακρινό ταξίδι, ενώ δεν μπορεί παρά να σκέφτονται (και να... φουντώνουν) και το... συνάλλαγμα που θα ακουμπήσουν στη χώρα καταγωγής της αντιπάλου τους!

2) Επειδή έφτασε αήττητη (!!!) ως τον τελικό κι είναι κρίμα (κι άδικο) να το χάσει τώρα. Το επίτευγμα της Γιουνάιτεντ να φτάσει στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» δίχως να ηττηθεί έστω μία φορά σε μια σειρά 12 αγώνων είναι εξαιρετικά σπάνιο κι αξίζει να... τιμηθεί αναλόγως, με την κατάκτηση δηλαδή, του τίτλου. Η... ανίκητη Μπαρτσελόνα αντίθετα, την έκανε την γκέλα της στην έως τώρα διαδρομή της. Πού; Μα πού αλλού; Στο Λονδίνο, από την Αρσεναλ. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε...

3) Επειδή ο Φαν ντερ Σαρ θα σηκώσει (και αυτήν) την Κούπα! Ο Ολλανδός γίγαντας πρόκειται να κρεμάσει τα γάντια του με το πέρας της σεζόν, συνεπώς αυτό είναι το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του.

Οπως συνέβη και με την κατάκτηση του τίτλου της Πρέμιερσιπ, οι συμπαίκτες του έχουν σχεδιάσει να βρεθεί δίπλα στον αρχηγό Νεμάνια Βίντιτς την ώρα της ανύψωσης του τροπαίου και κανείς στο «στρατόπεδο των διάβολων» δεν θέλει να τον πικράνει στο «αντίο» του. Το «αντίο» ενός γεννημένου νικητή, ο οποίος στην έως τώρα σταδιοδρομία του έχει σηκώσει ήδη δύο φορές το ίδιο τρόπαιο, αφού υπήρξε πρωταθλητής Ευρώπης με τον Αγιαξ το 1995, αλλά και τη Γιουνάιτεντ το 2008. Συνεπώς, την έχει την... αύρα και δεν θα ήταν καθόλου περίεργο να τον συντροφεύσει και τώρα, σε μια ιστορική γι' αυτόν στιγμή...

4) Επειδή ο «παππούς» σερ Αλεξ Φέργκιουσον δεν γίνεται να την... πατήσει ξανά από το «νιάνιαρο», Πεπ Γουαρδιόλα. Η αλεπού 100 και το αλεπουδάκι 101, γίνεται; Δεν γίνεται; Οι νόμοι της φύσης είναι πολλές φορές αυστηροί και απαιτούν σεβασμό. Τον ίδιο που οφείλει να δείξει η ιστορία αλλά και η τύχη σε έναν άνθρωπο 70 ετών, που συμπεριφέρεται πολλές φορές με τον αυθορμητισμό και το πάθος μοιράκιου των γηπέδων, την ίδια ώρα που ο 40χρονος «ομόλογός» του (όχι, δεν είναι ύβρις) κυκλοφορεί στα όρια της τεχνικής περιοχής λες κι έχει καταπιεί μπαστούνι, πάντοτε ανέκφραστος και σκεπτικός. Σαν να είναι το ποδόσφαιρο μια παρτίδα σκάκι κι οι παίκτες πιόνια κι αυτός, ο σκληρός δίσκος ενός υπολογιστή, που έχει προγραμματιστεί για να φέρει εις πέρας μιαν αποστολή...

Ναι, όλοι θυμόμαστε. Το 2009 στη Ρώμη, το αλεπουδάκι νίκησε, ίσως και κατά κράτος. Αλλά εδώ είναι Βορράς! Είναι Λονδίνο, είναι η γειτονιά που ξέρει απ' έξω κι ανακατωτά ο γερο-Φέργκι και δεν θα είναι τόσο εύκολο για τον... εισβολέα, Πεπ, να τον πιάσει και πάλι... κορόιδο. Είναι η ώρα (και μια χρυσή ευκαιρία) να αποδειχθεί εκ νέου ότι ο άνθρωπος μπορεί να νικήσει (και πάλι) τους υπολογιστές...

5) Επειδή δεν διαθέτει στις τάξεις της παίκτες-δύτες. Η Μπαρτσελόνα μάς έδειξε ορισμένα στοιχεία του εαυτού της στα παιχνίδια με τη Ρεάλ του Μουρίνιο. Τότε στα δύσκολα, εκεί όπου το τσεκούρι έπεφτε στην φωτιά, οι Καταλανοί επιδόθηκαν σε άπειρες... βουτιές. Μπουσκέτς, Πέδρο και Ντάνι Αλβες πήραν τα πρώτα βραβεία! Πιο πολύ ώρα ήταν στο γρασίδι κάνοντας γκριμάτσες πόνου, παρά στέκονταν στα πόδια τους προσπαθώντας να νικήσουν σε προσωπικές μονομαχίες τους αντιπάλους τους.

Η αλήθεια είναι ότι η Μπάρτσα είναι πιο «σοφτ» ομάδα από την αγγλική, που έχοντας στο... DNA της το κλασικό βρετανικό φλέγμα, παίζει πάντοτε τίμια και στα ίσια, δεν (προσπαθεί να) κοροϊδεύει τους διαιτητές και δεν ανακαλύπτει άλλους τρόπους πέραν από τους κανόνες του παιχνιδιού για να φτάσει στην επίτευξη των στόχων της. Και γι' αυτό οφείλει να βραβευτεί με την απονομή του «Αγιου Δισκοπότηρου»!