Εκμάθηση Ξένων Γλωσσών: ένα εργαλείο στην εφαρμογή της «soft power»

Γράφει ο Αριστείδης Ρούνης*

Στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον και εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, τα εκατόν ενενήντα τρία αναγνωρισμένα από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε) κράτη της υφηλίου, αλληλεπιδρούν διαρκώς, ασκώντας την εξωτερική τους πολιτική, η οποία αποτελεί μέρος της συνολικής πολιτικής οποιασδήποτε κυβέρνησης, που διατηρείται στην εξουσία μιας χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό, ένα μερίδιο ευθύνης στην έκφραση της εξωτερικής πολιτικής αναλογεί στους διπλωμάτες του υπουργείου εξωτερικών κάθε κράτους, οι οποίοι μέσω της επιστημονικής τους κατάρτισης και της επαγγελματικής τους πείρας, πραγματοποιούν διμερείς, τριμερείς ή πολυμερείς συναντήσεις, για κοινά θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Με αυτό το τρόπο, ασκείται από τα κράτη η παραδοσιακή διπλωματία τους, ή η λεγόμενη «soft power», σε αντίθεση με την σκληρή ισχύ, η οποία στηρίζεται στη χρήση πειθαναγκασμού, μέσω της στρατιωτικής ισχύος. Ο όρος «soft power» εισήχθη από τον Αμερικανό επιστήμονα Joseph Nye την δεκαετία του 1980, όπου σύμφωνα με τον καθηγητή Nye: «η ήπια ισχύς είναι το μέσο της επιτυχίας στην παγκόσμια πολιτική σκηνή». Ένα επιπλέον προσόν στον δρόμο της επιτυχίας στην διεθνή πολιτική σκακιέρα, είναι η άριστη γνώση ξένων γλωσσών, όπως για παράδειγμα η γνώση σε υψηλό επίπεδο της αγγλικής γλώσσας, γνωστής ως «lingua franca», δηλαδή χρήση της ως κοινής γλώσσας από ομιλητές με διαφορετική μητρική γλώσσα.

Καθώς ο διπλωμάτης μπαίνει στην διαδικασία εκμάθησης μιας οποιασδήποτε ξένης γλώσσας, πολλαπλά οφέλη δύναται να προκύψουν. Ειδικότερα, υπάρχει η περίπτωση να ενισχυθεί η μνήμη του, μέσω της αποστήθισης νέων όρων, που επιβάλλεται όταν κανείς μαθαίνει μια νέα γι’ αυτόν γλώσσα. Όταν θα γνωρίζει πλέον ικανό αριθμό λέξεων, θα διαθέτει μεγαλύτερο επίπεδο αυτοπεποίθησης και θάρρους έκφρασης των «θέσεων» της χώρας του. Με άλλα λόγια, η διανοητική λειτουργία θα βρίσκεται σε διαρκή επαγρύπνηση και θα τοποθετείται στους διαλόγους με μεγαλύτερη άνεση. Όταν κανείς ανταπεξέρχεται καλύτερα στις απαιτήσεις μιας δύσκολης διαπραγμάτευσης, συνήθως έλκει την προσοχή των συνομιλητών του, με αποτέλεσμα να καταστεί σαφέστερη η τοποθέτηση του.

Συμπερασματικά, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, η πολιτική που ακολουθείται εκτός των συνόρων του κράτους, διαδραματίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αναμφίβολα, η άψογη έκφραση με την χρήση ξένων γλωσσών από ένα διπλωμάτη, συμβάλλει, από την μια πλευρά, σε προσωπικό επίπεδο, στην ευκολότερη προσαρμογή του σε μια συζήτηση και από την άλλη πλευρά, το κέρδος του σεβασμού των συνομιλητών του. Έτσι, ο διπλωμάτης έχει ένα ακόμα όπλο στην φαρέτρα του, ώστε να επηρεάσει την τελική λήψη απόφασης προς όφελος των συμφερόντων της πατρίδας του.

* Ο Αριστείδης Ρούνης είναι Προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης.