Για ποιες μεταρρυθμίσεις μού μιλάς;

του Νίκου Νυφούδη

Δεν κινείται τίποτα. Πρέπει να το παραδεχτούμε.

Από τη μία, οι 153 ακριβοπληρωμένοι Βουλευτές της κυβέρνησης και από την άλλη, ο κλάδος των ελεύθερων επαγγελματιών. Από τον περιπτερά μέχρι τον βιομήχανο. Όλοι.

Για πρώτη φορά, η πάλη δεν είναι ταξική. Η πάλη είναι υπαρξιακή. Το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγωγικής ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει με αφανισμό. Και η κυβέρνηση αδιαφορεί. Πλήρως.

Βούληση καλείται η δεξιοτεχνία του ατόμου να θέτει στόχους και να αποφασίζει να τους πραγματοποιήσει. Είναι προφανές πως δεν υπάρχει βούληση από αυτή την κυβέρνηση. Και να θέλανε, όμως, δεν γνωρίζουν. Δεν μπορούν να υπηρετήσουν αποτελεσματικά κάτι που τόσα χρόνια παλεύουν να αλλοτριώσουν.

Όταν πρωτοάκουσα για το Ασφαλιστικό, για παράδειγμα, πρέπει να ήμουν στην έκτη δημοτικού, περίπου 12 χρονών. Σήμερα η κόρη μου είναι σχεδόν έξι και λύση δεν έχει βρεθεί.

Τι είναι, όμως, αυτή η Μεταρρύθιση, που τόσο συχνά ακούμε; Η έννοια της Μεταρρύθμισης έκανε την εμφάνισή της τον 16ο αιώνα και προέκυψε ως αποτέλεσμα της καταπίεσης της Καθολικής Εκκλησίας έτσι ώστε το κίνημα των μεταρρυθμιστών της εποχής ήρθε να βοηθήσει προκειμένου η εκπαίδευση να απελευθερωθεί. Έτσι και το δύσμοιρο ελληνικό κράτος θέλει να απελευθερωθεί από το πελατειακό σύστημα και την αναξιοκρατία. Στη δική μας περίπτωση, ακόμη κι εκεί, η «πρώτη φορά Αριστερά» έκανε πίσω. Ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας, έμεινε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου και διδασκόταν, προτού τα στελέχη της μετακομίσουν σε Υπουργεία και στη Βουλή.

Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, όλοι να συμφωνούμε ότι η Δημόσια Διοίκηση νοσεί, αλλά να μην έχει επέλθει καμία απολύτως αλλαγή στις σχέσεις πολιτών - κράτους τα τελευταία δύο χρόνια;

Είναι γεγονός πως αποτελεί επιτακτική ανάγκη οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις του Κράτους, για τις οποίες όλοι σιγοψιθυρίζουμε, να επεκταθούν στη Δημόσια Διοίκηση με προϋπολογισμούς προγραμμάτων και επιχειρησιακά σχέδια δράσης που να εφαρμόζονται. Μα πάνω από όλα, πρέπει να αναδιαρθρωθεί ο τραπεζικός τομέας ώστε να στηρίξει την ενίσχυση των υγιών επιχειρηματικών προτάσεων και όχι των «εταιρειών ζόμπι». Στην Ελλάδα, οι μικρές επιχειρήσεις δεν δανείζονται. Κι αν ακόμη καταφέρουν αυτόν τον άθλο, το επιτόκιο δε θα είναι μικρότερο του 10-12%. Σχεδόν τοκογλυφία, όταν η ίδια η τράπεζα δανείζεται με ιστορικά χαμηλό επιτόκιο για τη χώρα.

Είναι επιτακτική η ανάγκη προώθησης της επιδοτούμενης εργασίας. Η επιδότηση των ενσήμων από τη μεριά του κράτους -μέτρο που εφαρμόστηκε στο παρελθόν- δείχνει τον δρόμο. Μέτρο μόνιμο και όχι πιλοτικό, που θα εξαρτάται από τον ΟΑΕΔ.

Παρατηρώντας την πολιτική ζωή του τόπου αντιλαμβάνεσαι πως οι περισσότεροι εκ των πολιτικών νιώθουν σαν να τσαλαβουτάνε σε λασπωμένα νερά. Απολαμβάνουν για λίγο την αίσθηση της επιστροφής στην παιδικότητα του να λερώνεις τα παντελόνια σου, αλλά έπειτα από λίγο η «μαμά-λαός» αντιλαμβάνεται πως θα χρειαστεί να ταλαιπωρηθεί και να υποστεί τις συνέπειες. Και φτου κι απ' την αρχή...


*Άρθρο του τομεάρχη Εξαγωγών και Γραμματέα Β' Θεσσαλονίκης στο Ποτάμι, Νίκου Νυφούδη, το οποίο αρχικά δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa.