24 Ιουλίου 1974: Η δικτατορική κυβέρνηση του ταξιάρχου Δημήτριου Ιωαννίδη αφού, οργάνωσε το πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης του πρόεδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις 15 Ιουλίου, και δεν αντιμετώπισε αποτελεσματικά την τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974 στην Κύπρο. αποφασίζει να παραδώσει την εξουσία στους πολιτικούς καλώντας τον αυτοεξόριστο πρώην πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή που βρίσκονταν στο Παρίσι από τον Νοέμβριο του 1963 να σχηματίσει πολιτική κυβέρνηση, με την σύμφωνη γνώμη του πολιτικού κόσμου της χώρας,
κατά την σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη ημέρα υπό τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη.
Το καθεστώς Ιωαννίδη που κυβέρνησε την Ελλάδα για οκτώ μήνες, από τις 25 Νοεμβρίου 1973,μετά τα γνωστά γεγονότα του Πολυτεχνείου ανατρέποντας τον Γεώργιου Παπαδόπουλο, ό οποίος την περίοδο εκείνη ,είχε προχωρήσει στην διαδικασία πολιτικοποίησης του καθεστώτος του, με την ανάληψη της προεδρίας της Δημοκρατίας από τον ίδιο μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το πολιτειακό τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, και τον σχηματισμό πολιτικής κυβέρνησης από τον Σπύρο Μαρκεζίνη, ενώ βρισκόταν στην εξουσία από την 21η Απριλίου 1967,μετά την ανατροπή της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής κυβέρνησης του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Έτσι εδώ και 40 χρόνια, ζούμε πολιτικά αλλά και κοινωνικά αυτό που έχει περιγραφεί ως μεταπολίτευση με ότι έχει φέρει στην ζωή του ΄ Ελληνα πολίτη, και στην γενικότερη λειτουργία των θεσμών της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Προσωπικά και σκοπός του άρθρου αυτού, δεν είναι μια ιστορική αναδρομή στα γεγονότα της μεταπολίτευσης, που άλλωστε λίγο πολύ είναι γνωστά ,αναρωτήθηκα και αναρωτιέμαι,κατά πόσο στην Ελλάδα, μετά τον Ιούλιο του 1974 μας αξίζει και πολύ περισσότερο είναι γνήσια η δημοκρατία που ζούμε.
Αυτός ο προβληματισμός μου αναπτύχθηκε πέρα την εμπειρία της δημοσιογραφικής ιδιότητας, τα τελευταία 15 χρόνια ζώντας μέσα από το ρεπορτάζ την επαφή με τους θεσμούς και την λειτουργία της κρατικής μηχανής ,και μέσα από προσωπικές πολιτικές εμπειρίες.
Έτσι εδώ και 40 χρόνια, ζούμε πολιτικά αλλά και κοινωνικά αυτό που έχει περιγραφεί ως μεταπολίτευση με ότι έχει φέρει στην ζωή του ΄ Ελληνα πολίτη, και στην γενικότερη λειτουργία των θεσμών της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Προσωπικά και σκοπός του άρθρου αυτού, δεν είναι μια ιστορική αναδρομή στα γεγονότα της μεταπολίτευσης, που άλλωστε λίγο πολύ είναι γνωστά ,αναρωτήθηκα και αναρωτιέμαι,κατά πόσο στην Ελλάδα, μετά τον Ιούλιο του 1974 μας αξίζει και πολύ περισσότερο είναι γνήσια η δημοκρατία που ζούμε.
Αυτός ο προβληματισμός μου αναπτύχθηκε πέρα την εμπειρία της δημοσιογραφικής ιδιότητας, τα τελευταία 15 χρόνια ζώντας μέσα από το ρεπορτάζ την επαφή με τους θεσμούς και την λειτουργία της κρατικής μηχανής ,και μέσα από προσωπικές πολιτικές εμπειρίες.
Πληροφορούμενος ενδιαφέροντα πολιτικά παρασκήνια, από την παρουσία συγγενικού μου προσώπου στην πολιτική ζωή της χώρας, που διετέλεσε βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, την δεκαετία του 80,σε ένα από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα της χώρας ,στην Ν.Δ. (που μαζί με το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν ,και συνεχίζουν να κυβερνούν την χώρα) , σε συνδυασμό με την γενικότερη πολιτική του εμπειρία, του προσώπου αυτού αλλά και από την δική μου εμπειρία σε πολιτικά κόμματα, συλλόγους και οργανώσεις, κατέληξα στο συμπέρασμα ,ότι η έννοια της δημοκρατίας, όπως εκφράζεται από πολιτικά πρόσωπα και κόμματα είναι πολύ σχετική.
Γιατί δημοκρατία για μένα δεν σημαίνει αυταρχισμός ,αλαζονεία ,αποκρουστικά πολλές φορές παρασκήνια ,μέσα από ηγετικούς κύκλους κομμάτων, αλλά και από τις ίδιες της ηγεσίες για προώθηση ‘’ημετέρων ‘’ και ‘’εκλεκτών’’, γιατί σε μια πραγματική δημοκρατία, τα ίδια κόμματα θα πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα εύρυθμης και σωστής εσωκομματικής λειτουργίας.
Δημοκρατία επίσης δεν σημαίνει διασπάθιση του δημοσίου χρήματος του φορολογούμενου ΄Ελληνα πολίτη ,με μίζες και ‘’δωράκια’’ (όπως είχε πει ένας εκλιπών πρώην πρωθυπουργός για ένα πρόεδρο ΔΕΗ που στα μέσα της δεκαετίας του ΄80,είχε υπεξαιρέσει δημόσιο χρήμα),και με ρουσφετολογικούς διορισμούς στο δημόσιο και υποβάθμιση του ιδιωτικού τομέα, με αποτέλεσμα την αναπαραγωγή ενός στείρου κρατισμού και ενός υπερτροφικού δημοσίου τομέα που δεν συνέβαλε στην παραγωγική και δημιουργική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Στο σημείο αυτό πέρα από τις τεράστιες ευθύνες των κομμάτων που κυβέρνησαν και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ που μετά την άνοδο του στην εξουσία το 1981, που εξέθρεψαν αυτό τον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα ,με τους χιλιάδες ρουσφετολογικούς διορισμούς και τις προκλητικές παροχές, με την ανοχή φυσικά εάν όχι στήριξη των κόμματων της Αριστεράς και της Ακραςαριστεράς που συνεχώς ζητούσαν περισσότερους διορισμούς και προκλητικά προνόμια στον δημόσιο τομέα, μεγάλη είναι και η ευθύνη σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας ,που με τις εκλογικές του επιλογές με στόχο την προσωπική βόλεψη στήριξε την απαράδεκτη κατάσταση ρουσφετολογίας και παροχολογίας που την πληρώνουμε σήμερα πολύ ακριβά.
Επίσης δημοκρατία δεν σημαίνει κομματικοποίηση και εξευτελισμός σημαντικών θεσμών ,όπως οι Ένοπλές Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας ,η Δικαιοσύνη και η Παιδεία,που ειδικά οι δύο πρώτοι θεσμοί, εξαιτίας ιδεολογικών αντιλήψεων και έμμονων μιας δογματικής και προκλητικής αριστερικής κουλτούρας ,έγιναν στόχος συκοφαντικών και απαξιωτικών μαρξιστικών επιθέσεων ,με άθλια παραχάραξη γεγονότων της παλαιάς αλλά και της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Ακόμα η δημοκρατία δεν σημαίνει προσβολή και συκοφάντηση της Ελληνικής Ορθόδοξου Εκκλησίας ,με ευθύνη σε σημαντικό βαθμό κάποιων ιεραρχών και κληρικών για λόγους προσωπικών και άλλων σκοπιμότητων, εξαιτίας και πάλι μιας δογματικής και προκλητικής αριστερικής κουλτούρας ,με συκοφάντηση και σε αυτή την περίπτωση του ιστορικού ρόλου του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και της κοινωνικής προσφοράς ,διαχρονικά ανά τους αιώνες στην πατρίδα μας.
Ακόμα δημοκρατία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν σημαίνει και έναν κακός εννοούμενο συντεχνιακό και σε πολλές περιπτώσεις κομματικό συνδικαλισμό, όπως τον γνωρίσαμε μετά την μεταπολίτευση που στόχο έχει πέρα από την εξυπηρέτηση συντεχνιακών προνομίων, και την προώθηση κομματικών ημετέρων ,χωρίς καμιά διαφάνεια και αξιοκρατία με στόχο την εκτέλεση ανώτερων κομματικών εντολών και την εξυπηρέτηση πολιτικών ,και σε αρκετές περιπτώσεις μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.
Μια κατάσταση προκλητική ,που καθιστά αναξιόπιστο τον συνδικαλισμό σε ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ,πολύ περισσότερο όταν συνοδεύεται από δημαγωγικά καιροσκοπικά συνθήματα του τύπου: ‘’νόμος είναι το δίκιο του εργάτη΄΄ που εκπορεύεται από τους δογματικούς σταλινικούς του Περισσού ,οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τις συνέπειες από την ψήφιση κάποιων αδικών νόμων, στόχο έχουν πέρα από την προσβολή του ίδιου του συντάγματος της χώρας που οι ίδιοι όπως λένε δεν το αναγνωρίζουν την εγκατάσταση στην χώρα μας ,ενός σοβιετικού σταλινικού κράτους παρόμοιου με αυτά των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης , παρόμοια με τα σημερινά κομμουνιστικά καθεστώτα Κούβας και Βόρειας Κορέας.
Η αναφορά αυτή πέρα από τον γενικότερα απαράδεκτο συνδικαλισμό, όπως λειτουργεί μετά την μεταπολίτευση γίνεται και για συγκεκριμένα κόμματα με συγκεκριμένες ιδεολογίες όπως το ΚΚΕ, τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ…. που κάποιοι ακόμα και του αστικού πολιτικού φάσματος αναφέρομαι κυρίως στην Ν.Δ. τους κατατάσσουν στο ‘’λεγόμενο δημοκρατικό τόξο ‘’, ενώ οι οι ίδιοι όπως διακηρύσσουν μέσα από τα κείμενα τους δεν πιστεύουν στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία .
Τέλος σημαντική είναι για την πορεία της χώρας μετά την μεταπολίτευση και η ευθύνη των μέσων μαζικής ενημέρωσης ,ιδιαίτερα των μεγάλων αθηναϊκών διαπλεκόμενων τηλεοπτικών καναλιών και εκδοτικών συγκροτημάτων ,που πέρα ότι παραπλανούν την κοινή γνώμη, και μέσω φτηνής προπαγάνδας ,εξυπηρετώντας προσωπικά συμφέροντα μαζί με πολιτικές σκοπιμότητες στόχο έχουν την κατεύθυνση της ελληνικής κοινωνίας ,προς ένα μη ορθολογιστικό τρόπο ,μη υγιές πνευματικό τρόπο σκέψης .
Ολοκληρώνοντας το άρθρο αυτό ,εύχομαι ειλικρινά η επόμενη επέτειος της μεταπολίτευσης ,να μην αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού για το εάν κατά πόσο είναι πραγματική η δημοκρατία που ζούμε, και να υπάρξει ριζική αλλαγή νοοτροπίας όχι μόνο των πολιτικών ταγών, αλλά κυρίως της ελληνικής κοινωνίας, που είναι και ο τελικός κριτής όλων, για να μπορέσει η Ελλάδα να έχει καλύτερη πορεία στο μέλλον, όχι μόνο ξεπερνώντας οικονομική και μνημόνια, αλλά βελτιώνοντας πολιτικοκοινωνικούς-πολιτειακούς θεσμούς και παθογόνες κοινωνικές καταστάσεις.
Γιατί δημοκρατία για μένα δεν σημαίνει αυταρχισμός ,αλαζονεία ,αποκρουστικά πολλές φορές παρασκήνια ,μέσα από ηγετικούς κύκλους κομμάτων, αλλά και από τις ίδιες της ηγεσίες για προώθηση ‘’ημετέρων ‘’ και ‘’εκλεκτών’’, γιατί σε μια πραγματική δημοκρατία, τα ίδια κόμματα θα πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα εύρυθμης και σωστής εσωκομματικής λειτουργίας.
Δημοκρατία επίσης δεν σημαίνει διασπάθιση του δημοσίου χρήματος του φορολογούμενου ΄Ελληνα πολίτη ,με μίζες και ‘’δωράκια’’ (όπως είχε πει ένας εκλιπών πρώην πρωθυπουργός για ένα πρόεδρο ΔΕΗ που στα μέσα της δεκαετίας του ΄80,είχε υπεξαιρέσει δημόσιο χρήμα),και με ρουσφετολογικούς διορισμούς στο δημόσιο και υποβάθμιση του ιδιωτικού τομέα, με αποτέλεσμα την αναπαραγωγή ενός στείρου κρατισμού και ενός υπερτροφικού δημοσίου τομέα που δεν συνέβαλε στην παραγωγική και δημιουργική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Στο σημείο αυτό πέρα από τις τεράστιες ευθύνες των κομμάτων που κυβέρνησαν και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ που μετά την άνοδο του στην εξουσία το 1981, που εξέθρεψαν αυτό τον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα ,με τους χιλιάδες ρουσφετολογικούς διορισμούς και τις προκλητικές παροχές, με την ανοχή φυσικά εάν όχι στήριξη των κόμματων της Αριστεράς και της Ακραςαριστεράς που συνεχώς ζητούσαν περισσότερους διορισμούς και προκλητικά προνόμια στον δημόσιο τομέα, μεγάλη είναι και η ευθύνη σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας ,που με τις εκλογικές του επιλογές με στόχο την προσωπική βόλεψη στήριξε την απαράδεκτη κατάσταση ρουσφετολογίας και παροχολογίας που την πληρώνουμε σήμερα πολύ ακριβά.
Επίσης δημοκρατία δεν σημαίνει κομματικοποίηση και εξευτελισμός σημαντικών θεσμών ,όπως οι Ένοπλές Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας ,η Δικαιοσύνη και η Παιδεία,που ειδικά οι δύο πρώτοι θεσμοί, εξαιτίας ιδεολογικών αντιλήψεων και έμμονων μιας δογματικής και προκλητικής αριστερικής κουλτούρας ,έγιναν στόχος συκοφαντικών και απαξιωτικών μαρξιστικών επιθέσεων ,με άθλια παραχάραξη γεγονότων της παλαιάς αλλά και της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Ακόμα η δημοκρατία δεν σημαίνει προσβολή και συκοφάντηση της Ελληνικής Ορθόδοξου Εκκλησίας ,με ευθύνη σε σημαντικό βαθμό κάποιων ιεραρχών και κληρικών για λόγους προσωπικών και άλλων σκοπιμότητων, εξαιτίας και πάλι μιας δογματικής και προκλητικής αριστερικής κουλτούρας ,με συκοφάντηση και σε αυτή την περίπτωση του ιστορικού ρόλου του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και της κοινωνικής προσφοράς ,διαχρονικά ανά τους αιώνες στην πατρίδα μας.
Ακόμα δημοκρατία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν σημαίνει και έναν κακός εννοούμενο συντεχνιακό και σε πολλές περιπτώσεις κομματικό συνδικαλισμό, όπως τον γνωρίσαμε μετά την μεταπολίτευση που στόχο έχει πέρα από την εξυπηρέτηση συντεχνιακών προνομίων, και την προώθηση κομματικών ημετέρων ,χωρίς καμιά διαφάνεια και αξιοκρατία με στόχο την εκτέλεση ανώτερων κομματικών εντολών και την εξυπηρέτηση πολιτικών ,και σε αρκετές περιπτώσεις μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.
Μια κατάσταση προκλητική ,που καθιστά αναξιόπιστο τον συνδικαλισμό σε ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ,πολύ περισσότερο όταν συνοδεύεται από δημαγωγικά καιροσκοπικά συνθήματα του τύπου: ‘’νόμος είναι το δίκιο του εργάτη΄΄ που εκπορεύεται από τους δογματικούς σταλινικούς του Περισσού ,οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τις συνέπειες από την ψήφιση κάποιων αδικών νόμων, στόχο έχουν πέρα από την προσβολή του ίδιου του συντάγματος της χώρας που οι ίδιοι όπως λένε δεν το αναγνωρίζουν την εγκατάσταση στην χώρα μας ,ενός σοβιετικού σταλινικού κράτους παρόμοιου με αυτά των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης , παρόμοια με τα σημερινά κομμουνιστικά καθεστώτα Κούβας και Βόρειας Κορέας.
Η αναφορά αυτή πέρα από τον γενικότερα απαράδεκτο συνδικαλισμό, όπως λειτουργεί μετά την μεταπολίτευση γίνεται και για συγκεκριμένα κόμματα με συγκεκριμένες ιδεολογίες όπως το ΚΚΕ, τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ…. που κάποιοι ακόμα και του αστικού πολιτικού φάσματος αναφέρομαι κυρίως στην Ν.Δ. τους κατατάσσουν στο ‘’λεγόμενο δημοκρατικό τόξο ‘’, ενώ οι οι ίδιοι όπως διακηρύσσουν μέσα από τα κείμενα τους δεν πιστεύουν στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία .
Τέλος σημαντική είναι για την πορεία της χώρας μετά την μεταπολίτευση και η ευθύνη των μέσων μαζικής ενημέρωσης ,ιδιαίτερα των μεγάλων αθηναϊκών διαπλεκόμενων τηλεοπτικών καναλιών και εκδοτικών συγκροτημάτων ,που πέρα ότι παραπλανούν την κοινή γνώμη, και μέσω φτηνής προπαγάνδας ,εξυπηρετώντας προσωπικά συμφέροντα μαζί με πολιτικές σκοπιμότητες στόχο έχουν την κατεύθυνση της ελληνικής κοινωνίας ,προς ένα μη ορθολογιστικό τρόπο ,μη υγιές πνευματικό τρόπο σκέψης .
Ολοκληρώνοντας το άρθρο αυτό ,εύχομαι ειλικρινά η επόμενη επέτειος της μεταπολίτευσης ,να μην αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού για το εάν κατά πόσο είναι πραγματική η δημοκρατία που ζούμε, και να υπάρξει ριζική αλλαγή νοοτροπίας όχι μόνο των πολιτικών ταγών, αλλά κυρίως της ελληνικής κοινωνίας, που είναι και ο τελικός κριτής όλων, για να μπορέσει η Ελλάδα να έχει καλύτερη πορεία στο μέλλον, όχι μόνο ξεπερνώντας οικονομική και μνημόνια, αλλά βελτιώνοντας πολιτικοκοινωνικούς-πολιτειακούς θεσμούς και παθογόνες κοινωνικές καταστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ME ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΛΕΓΧΟΥ